Grupowe ubezpieczenie zdrowotne

Plany grupowe nie mogą być kupowane przez osoby fizyczne i wymagają co najmniej 70% udziału członków grupy.

Gdy organizacja wybierze plan, członkowie grupy mają możliwość zaakceptowania lub odrzucenia ubezpieczenia. W niektórych obszarach plany mogą być podzielone na poziomy, w których ubezpieczeni mają możliwość wykupienia ubezpieczenia podstawowego lub zaawansowanego z dodatkami. Składki są rozdzielane między organizację i jej członków na podstawie planu. Za dodatkową opłatą ubezpieczenie zdrowotne może również zostać rozszerzone na najbliższą rodzinę i / lub inne osoby pozostające na utrzymaniu członków grupy.

Koszt grupowego ubezpieczenia zdrowotnego jest zwykle dużo niższy niż w przypadku planów indywidualnych, ponieważ ryzyko jest rozłożone na większą liczbę osób. Mówiąc najprościej, ten rodzaj ubezpieczenia jest tańszy i tańszy niż indywidualne plany dostępne na rynku, ponieważ jest więcej osób, które kupują ten plan.

Historia grupowego ubezpieczenia zdrowotnego

Grupowe ubezpieczenie zdrowotne w Stanach Zjednoczonych ewoluowało w XX wieku. Idea zbiorowego reportażu po raz pierwszy pojawiła się w publicznej dyskusji podczas I wojny światowej i Wielkiego Kryzysu. Żołnierze walczący w pierwszej wojnie światowej otrzymali ubezpieczenie na mocy ustawy o ubezpieczeniu od ryzyka wojny, którą Kongres później rozszerzył na osoby pozostające na utrzymaniu żołnierzy. W latach dwudziestych koszty opieki zdrowotnej wzrosły do ​​tego stopnia, że ​​przekroczyły zdolność płatniczą większości konsumentów.

Wielki Kryzys dramatycznie zaostrzył ten problem, ale opór ze strony Amerykańskiego Stowarzyszenia Lekarzy i branży ubezpieczeń na życie zniweczył kilka prób ustanowienia jakiejkolwiek formy krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych. Ta opozycja pozostanie silna do XXI wieku.

Plany grupowego ubezpieczenia zdrowotnego sponsorowane przez pracodawców pojawiły się po raz pierwszy w latach czterdziestych XX wieku jako sposób na przyciąganie pracowników przez pracodawców, kiedy ustawodawstwo wojenne nakazało wyrównanie płac. Była to popularna korzyść wolna od podatku, którą pracodawcy nadal oferowali po zakończeniu wojny, ale nie odpowiadała ona potrzebom emerytów i innych niepracujących dorosłych. Federalne wysiłki mające na celu zapewnienie pokrycia tym grupom doprowadziły do ​​poprawek dotyczących ubezpieczeń społecznych z 1965 r., Które położyły podwaliny pod Medicare i Medicaid.

Korzyści z planu grupowego ubezpieczenia zdrowotnego

Podstawową zaletą planu grupowego jest rozkład ryzyka na grupę ubezpieczonych osób. Jest to korzystne dla członków grupy poprzez utrzymywanie niskich składek, a ubezpieczyciele mogą lepiej zarządzać ryzykiem, gdy mają jaśniejszy obraz tego, kogo ubezpieczają. Ubezpieczyciele mogą sprawować jeszcze większą kontrolę nad kosztami za pośrednictwem organizacji zajmujących się utrzymaniem zdrowia (HMO), w których dostawcy zawierają umowy z ubezpieczycielami, aby zapewnić opiekę członkom. Model HMO ma tendencję do utrzymywania kosztów na niskim poziomie kosztem ograniczeń elastyczności opieki zapewnianej jednostkom. Organizacje preferowanych dostawców (PPO) oferują pacjentom większy wybór lekarzy i łatwiejszy dostęp do specjalistów, ale zwykle pobierają wyższe składki niż HMO.

Zdecydowana większość grupowych ubezpieczeń zdrowotnych to plany świadczeń sponsorowane przez pracodawcę. Możliwe jest jednak wykupienie ubezpieczenia grupowego za pośrednictwem stowarzyszenia lub innych organizacji. Przykłady takich planów obejmują te oferowane przez American Association of Retired Persons (AARP), Freelancers Union i hurtowe kluby członkowskie.

Uwagi specjalne

Nie każdy jest objęty grupowym ubezpieczeniem zdrowotnym. Te nieubezpieczone osoby przez wiele dziesięcioleci były zmuszone samodzielnie ponosić koszty opieki zdrowotnej. Ale to się zmieniło.

Programy zdrowotne sponsorowane przez rząd nadal zapewniają opiekę osobom, które nie uczestniczą w planach grupowego ubezpieczenia zdrowotnego sponsorowanego przez pracodawcę. Ponieważ krajowe wydatki na zdrowie przekroczyły 15% produktu krajowego brutto (PKB), ustawa o przystępnej cenie opieki (ACA) z 2010 r. Zastąpiła ogólnokrajowy mandat, zgodnie z którym każdy podatnik przyłączył się do planu grupowego, na rzecz rozwiązania jednego płatnika, które spotkało się z ostrym sprzeciwem. od lat trzydziestych XX wieku. Według danych rządowych około 20 milionów Amerykanów korzysta z ubezpieczenia zdrowotnego w ramach ACA, według najnowszych danych z 2018 roku.

Pod rządami Obamy osoby, które nie były ubezpieczone w ramach ACA, były zobowiązane do opłacenia mandatu na ubezpieczenie zdrowotne. Zostało to uchylone przez administrację Trumpa, która stwierdziła, że ​​niepotrzebnie karze ludzi.