Pomoc finansowa rządu USA

Rząd Stanów Zjednoczonych ma długą historię prowadzenia pomocy gospodarczej. Pierwsza poważna interwencja miała miejsce podczas paniki w 1792 r., Kiedy sekretarz skarbu Alexander Hamilton zezwolił na zakupy, aby zapobiec załamaniu się rynku papierów wartościowych. Kiedy prywatne przedsiębiorstwa potrzebują ratunku, rząd często jest gotowy zapobiec ich upadkowi. W tym artykule przyjrzymy się sześciu przypadkom w minionym stuleciu, które wymagały interwencji rządu:

• Wielki kryzys
• Kryzys oszczędnościowo-kredytowy
• Konserwatorium Fannie Mae i Freddie Mac
• Upadek Bear Stearns
• Na ratunek American International Group (AIG)
• Pandemia COVID-19

Wielka Depresja

Wielki Kryzys to nazwa przedłużającego się kryzysu gospodarczego i stagnacji wywołanej krachem giełdowym w 1929 roku. Po wyborach prezydenta Franklina D. Roosevelta w 1933 r. Rząd przyjął szereg precedensowych programów ratunkowych mających na celu niesienie pomocy narodowi i przedsiębiorstwom.

Kiedy Roosevelt objął urząd, stopa bezrobocia zbliżyła się do 25%. Niezliczone rzesze Amerykanów, którzy stracili pracę, również straciły domy. Wzrosła populacja bezdomnych, zwłaszcza na obszarach miejskich. Aby zatrzymać ludzi w domach, rząd stworzył Korporację Kredytową Właścicieli Domów, która kupowała niespłacane kredyty hipoteczne od banków i refinansowała je po niższych stopach procentowych. Program pomógł milionowi rodzin skorzystać z niższych oprocentowania refinansowanych kredytów hipotecznych. Ponieważ nie było rynku wtórnego, rząd trzymał hipoteki do czasu ich spłaty.

Programy wspierane przez rząd

Rząd stworzył szereg innych programów, aby pomóc narodowi przetrwać Wielki Kryzys. Chociaż te inicjatywy nie były bailoutami, ściśle mówiąc, zapewniły pieniądze i wsparcie na stworzenie dziesiątek tysięcy nowych miejsc pracy, głównie przy robotach publicznych. Niektóre z tych projektów obejmowały:

• Budowa Zapory Hoovera
• Naprawianie dróg i mostów oraz budowanie nowych w razie potrzeby
• Budowa nowych budynków pocztowych na terenie całego kraju
• Zatrudnianie artystów do malowania murali w nowych urzędach pocztowych
• Zatrudnianie pisarzy do tworzenia przewodników państwowych
• Zapewnienie wsparcia cenowego i dotacji dla rolników

Uzbrojeni w stały dochód miliony ponownie zatrudnionych pracowników ponownie zaczęły kupować, a gospodarka powoli się ożywiła. W 1939 r., Gdy w Europie wybuchła II wojna światowa, wielki kryzys zaczął rozluźniać swoją kontrolę nad gospodarką. Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​wojny po zbombardowaniu Pearl Harbor w 1941 r., Wielkie ożywienie gospodarcze było już w toku, a jego kulminacją był powojenny boom lat pięćdziesiątych.

Ratowanie oszczędności i pożyczek w 1989 r

Instytucje oszczędnościowo-pożyczkowe (S&L) zostały pierwotnie utworzone w celu udzielania kredytów hipotecznych właścicielom domów i pomogły pobudzić boom mieszkaniowy, który nastąpił po zakończeniu II wojny światowej. S & Ls zwykle płaciło wyższe oprocentowanie depozytów niż banki komercyjne i oferowało premie i prezenty, aby przyciągnąć deponentów.

Wraz z funduszami wielu S&L podjęło ryzykowne i nierozsądneprzedsięwzięcia na rynku nieruchomości komercyjnych. Ponadto rosnące stopy procentowe oznaczały, że S&L płacili wyższe odsetki od depozytów niż te, które pobierały od kredytów o stałym oprocentowaniu. Wielu z nich było niewypłacalnych na początku lat 80., ale klienci nadal korzystali z usług bankowych, ponieważ wiedzieli, że ich depozyty są ubezpieczone. Ponadto regulatorzy zezwolili bankom zombie na dalsze działanie w nadziei, że w końcu powrócą do rentowności.

Do 1986 r. Około 1000 spółek S&L, które nadal działały, było niewypłacalnych lub prawie niewypłacalnych. Niespłacone pożyczki sięgały miliardów, a miliardy więcej wydano na pokrycie depozytów ubezpieczonych przez federację. Kongres podjął kilka działań, aby zaradzić kryzysowi, na przykład uchwalenie ustawy o reformie instytucji finansowych, ustawie o naprawie i egzekwowaniu prawa z 1989 r. Oraz utworzenie spółki Resolution Trust Corporation w celu sprzedaży aktywów. W latach 1986-1995 rząd wydał około 160 miliardów dolarów (w 1990 dolarów) na sprzątanie bałaganu w zakresie oszczędności i pożyczek.

Ratowanie banków w 2008 r., Czyli wielka recesja

papierów zabezpieczonych hipotecznie (MBS) i załamanie rynku mieszkaniowego, które zagroziło wielu firmom niewypłacalnością. Na początku kryzysu nikt nie wiedział, które firmy trzymały toksyczne aktywa, a kto wkrótce upadnie. Brak spreadu zaufania, a uczestnicy rynku nie chcą podejmować ryzyka kontrahenta. W rezultacie przedsiębiorstwa nie miały dostępu do kredytu w celu zaspokojenia ichpotrzeb w zakresie płynności.

Aby zaradzić kryzysowi, Kongres przyjął ustawę o nadzwyczajnej stabilizacji gospodarczej z 2008 r. Ustawa stworzyła Troubled Asset Relief Program (TARP), który upoważnił Departament Skarbu USA do zakupu do 700 miliardów dolarów toksycznych aktywów od firm, które mogłyby następnie uzupełnić swoje bilanse bezpieczniejszymi aktywami.

Departament Skarbu był również upoważniony do kupowania do 250 miliardów dolarów akcji bankowych, co zapewniłoby tak potrzebny kapitał instytucjom finansowym. Kupił akcje po 20 miliardów dolarów od Bank of America (BAC ) i Citigroup (C ). Departament Skarbu później odsprzedał te akcje z zyskiem. W sumie rząd udzielił bankom 245,1 miliardów dolarów pomocy w ramach TARP i odzyskał 275,6 miliardów dolarów, uzyskując zysk z inwestycji w wysokości 30,5 miliarda dolarów.