Ustawa o nadzwyczajnej stabilizacji gospodarczej (EESA) z 2008 r
Co to jest ustawa o nadzwyczajnej stabilizacji gospodarczej z 2008 r?
Emergency Economic Stabilization Act (EESA) to ustawa przyjęta przez Kongres w 2008 roku w odpowiedzi na kryzys kredytów hipotecznych typu subprime. Zezwolił sekretarzowi skarbu na zakup do 700 miliardów dolarów zagrożonych aktywów i przywrócenie płynności na rynkach finansowych. EESA została pierwotnie zaproponowana przez Henry’ego Paulsona.
Izba Reprezentantów odrzuciła wstępny wniosek Eesa we wrześniu 2008 roku, ale przyjął poprawioną ustawę w następnym miesiącu. Zwolennicy EESA uważali, że kluczowe znaczenie ma zminimalizowanie szkód ekonomicznych wyrządzonych przez krach kredytów hipotecznych, podczas gdy krytycy potępili to jako ratunek dla Wall Street. Program pomocy w przypadku problemów z aktywami (TARP) był filarem EESA.
Kluczowe wnioski
- Kongres uchwalił ustawę o nadzwyczajnej stabilizacji gospodarczej (EESA) w odpowiedzi na kryzys finansowy lat 2007–2008, najgorszy od lat trzydziestych XX wieku.
- EESA zezwoliła Skarbowi Państwa na zakup do 700 miliardów dolarów zagrożonych aktywów, a następnie liczba ta została zmniejszona do 475 miliardów dolarów.
- Zwolennicy wierzyli, że EESA jest niezbędna, aby zapobiec upadkowi systemu finansowego, podczas gdy krytycy nazywali to ratunkiem dla Wall Street i banków.
Zrozumieć bailout
Kongres uchwalił EESA w odpowiedzi na najgorszy kryzys finansowy od lat trzydziestych XX wieku. Aby pomóc ustabilizować system finansowy, TARP upoważnił Sekretarza Skarbu do „kupowania i podejmowania i finansowania zobowiązań do zakupu zagrożonych aktywów od dowolnej instytucji finansowej, na warunkach określonych przez Sekretarza”.
Ministerstwo Skarbu poparło ten szeroki mandat kwotą 700 miliardów dolarów. Program miał na celu „ochronę wartości domów, funduszy uczelni, kont emerytalnych i oszczędności na życie; zachowanie własności domów oraz promowanie miejsc pracy i wzrostu gospodarczego; maksymalizację ogólnych zwrotów dla podatników w Stanach Zjednoczonych oraz zapewnienie publicznej odpowiedzialności za wykonywanie takich uprawnień. ”
Skutki EESA
Powszechnie przypisuje się przywróceniu stabilności i płynności sektorowi finansowemu, odmrożeniu rynków kredytów i kapitału oraz obniżeniu kosztów finansowania zewnętrznego dla gospodarstw domowych i przedsiębiorstw. To z kolei pomogło przywrócić zaufanie do systemu finansowego i przywrócić wzrost gospodarczy.
W dużej mierze w wyniku przejęcia giganta ubezpieczeniowego Kongresowe Biuro Budżetowe (CBO) oszacowało, że transakcje TARP kosztują podatników nieco ponad 32 miliardy dolarów. CBO podało, że rząd federalny wypłacił 313 miliardów dolarów, z których większość została spłacona do 2017 roku. Oszacował zysk netto dla rządu w wysokości 9 miliardów dolarów z tych transakcji. Obejmowało to zysk netto w wysokości około 24 miliardów dolarów z pomocy dla banków i innych instytucji pożyczkowych, częściowo zrównoważony 15 miliardami dolarów pomocy dla AIG.
Ustawa o nadzwyczajnej stabilizacji gospodarczej (EESA) jest jednym ze środków ratunkowych podjętych przez Kongres w 2008 r. W celu naprawienia szkód spowodowanych kryzysem finansowym w latach 2007–2008. Ustawa dała sekretarzowi skarbu uprawnienia do zakupu do 700 miliardów dolarów zagrożonych aktywów w celu przywrócenia płynności na rynkach finansowych. Ustawa o nadzwyczajnej stabilizacji gospodarczej (EESA) została pierwotnie zaproponowana przez ówczesnego sekretarza skarbu Henry’ego Paulsona.
Większość pieniędzy wypłaconych w ramach EESA została już spłacona, a Ministerstwo Skarbu osiągnęło zysk w wysokości ponad 1 miliarda USD z pożyczek i inwestycji.
W lutym 2019 roku bezpartyjna ProPublica poinformowała, że w ramach TARP wypłacono łącznie 441 miliardów dolarów w formie inwestycji, pożyczek i wypłat, z czego 390 miliardów dolarów zostało zwróconych do Skarbu Państwa. Skarb Państwa zarobił również 55,5 miliarda dolarów na tych inwestycjach i pożyczkach. To, plus dodatkowe dochody, przyniosło dotychczas Skarbowi Państwa zysk w wysokości 1,83 miliarda dolarów.