Paradoks Gibsona
Co to jest paradoks Gibsona?
Paradoks Gibsona opiera się na obserwacji ekonomicznej brytyjskiego ekonomisty Alfreda Herberta Gibsona dotyczącej dodatniej korelacji między stopami procentowymi a poziomem cen hurtowych. John Maynard Keynes nazwał później tę relację paradoksem, ponieważ twierdził, że nie można jej wyjaśnić istniejącymi teoriami ekonomicznymi.
Kluczowe wnioski
- Paradoksem Gibsona jest obserwowana, długookresowa, dodatnia korelacja między stopami procentowymi a poziomem cen w Wielkiej Brytanii w ramach standardu złota.
- Ekonomista John Maynard Keynes nazwał ten związek paradoksem, ponieważ nie wierzył, że istniejące teorie ekonomiczne mogą to wyjaśnić.
- Ekonomiści przedstawili różne prawdopodobne wyjaśnienia relacji zarówno przed, jak i po Keynesie, ale rzekomy paradoks nie jest częstym tematem zainteresowania współczesnego standardu po złocie.
Zrozumienie paradoksu Gibsona
Podstawą paradoksu Gibsona są wieloletnie dowody empiryczne zebrane przez Alfreda Gibsona, które wykazały dodatnią korelację między rentownością British Consols (obligacji wieczystych wyemitowanych przez Bank of England) a Wholesale Index-Number (wczesna wersja nowoczesnego wskaźnik poziomu cen ) w okresie ponad 100 lat. Wcześniejsze badania przeprowadzone przez innych ekonomistów również opisywały tę zależność, ale Keynes jako pierwszy nazwał to paradoksem Gibsona. Keynes uważał, że Gibson odkrył ten związek i poświęcił całą sekcję swojej książki „Traktat o pieniądzach” liczbom Gibsona.
Keynes nie wierzył, że tendencja cen i odsetek do wspólnego wzrostu i spadku podczas cykli ekspansji kredytowej i deflacji wyjaśnia silną, długoterminową, dodatnią korelację. Wskazał konkretnie, że nie sądzi, aby dobrze znany efekt Fishera mógł wyjaśnić dodatnią korelację cen i stóp procentowych, ponieważ uważał (błędnie), że efekt Fishera może dotyczyć tylko nowych kredytów, a nie rentowności obligacji na rynku wtórnym.. Zamiast tego postanowił nazwać to paradoksem i znaleźć sposób na dopasowanie go do swojej własnej nowatorskiej teorii.
Aby to zrobić, Keynes zapewnił, że rynkowe stopy procentowe są lepkie i nie dostosowują się wystarczająco szybko, aby zrównoważyć oszczędności i inwestycje. Z tego powodu, argumentował, że oszczędności przekroczą inwestycje w okresach, gdy stopy procentowe spadają, a inwestycje przewyższą oszczędności, gdy stopy procentowe rosną. Zgodnie ze swoją teorią określania poziomów cen, Keynes mówi, że oznacza to, że gdy stopy procentowe spadają, poziom cen spada, a gdy stopy procentowe rosną, poziom cen rośnie. To, powiedział Keynes, wyjaśnia paradoks.
Historia paradoksu Gibsona
Znaczenie tak zwanego paradoksu Gibsona we współczesnej ekonomii jest wątpliwe, ponieważ warunki monetarne i finansowe, w których wystąpił i które były podstawą korelacji – a mianowicie standard złota i stopy procentowe, które były głównie określane przez rynki – nie są już istnieć. Zamiast tego banki centralne określają politykę pieniężną bez odniesienia do żadnego standardu towarowego i rutynowo manipulują poziomem stóp procentowych.
Zgodnie z paradoksem Gibsona, korelacja między stopami procentowymi a cenami była zjawiskiem rynkowym, które nie może istnieć, gdy stopy procentowe są sztucznie powiązane z inflacją poprzez interwencję banku centralnego. W okresie, który badał Gibson, stopy procentowe były ustalane na podstawie naturalnego związku między oszczędzającymi a pożyczkobiorcami w celu zrównoważenia podaży i popytu. Polityka pieniężna ostatnich kilkudziesięciu lat stłumiła tę zależność.
Były możliwe wyjaśnienia wysuwane przez ekonomistów w celu rozwiązania paradoksu Gibsona na przestrzeni dziesięcioleci. Dopóki jednak relacja między stopami procentowymi a cenami pozostaje sztucznie rozdzielona, może nie być wystarczającego zainteresowania ze strony dzisiejszych makroekonomistów, aby dalej go rozwijać. W końcu paradoks Gibsona nie był ani paradoksem Gibsona (który został wcześniej odkryty przez innych), ani prawdziwym paradoksem (ponieważ wiarygodne wyjaśnienia istniały już w czasie pisania Keynesa i od tego czasu zostały zbadane) i nie jest interesujący poza przypisem historycznym do ery standardu złota.