Spojrzenie na politykę fiskalną i monetarną
Istnieją dwa potężne narzędzia, których nasz rząd i Rezerwa Federalna używają do kierowania naszej gospodarki we właściwym kierunku: polityka fiskalna i monetarna. Prawidłowo stosowane mogą mieć podobne skutki zarówno w stymulowaniu naszej gospodarki, jak i spowalnianiu jej, gdy się nagrzewa. Trwa debata, która z nich jest bardziej skuteczna w długim i krótkim okresie.
Polityka fiskalna ma miejsce wtedy, gdy nasz rząd wykorzystuje swoje uprawnienia w zakresie kapitałowe, kursy walutowe, poziomy deficytu, a nawet stopy procentowe, które są zwykle kojarzone z polityką pieniężną.
Polityka fiskalna i szkoła keynesowska
Polityka fiskalna jest często łączona z keynesizmem, którego nazwa wywodzi się od brytyjskiego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa. Jego główne dzieło „Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniędzy” wpłynęło na nowe teorie dotyczące funkcjonowania gospodarki i jest nadal przedmiotem badań. Większość swoich teorii rozwinął podczas Wielkiego Kryzysu, a teorie keynesowskie były z czasem wykorzystywane i nadużywane, ponieważ są popularne i często są specjalnie stosowane w celu złagodzenia spowolnienia gospodarczego.
Krótko mówiąc, keynesowskie teorie ekonomiczne opierają się na przekonaniu, że proaktywne działania naszego rządu są jedynym sposobem sterowania gospodarką. Oznacza to, że rząd powinien wykorzystać swoje uprawnienia w celu zwiększenia zagregowanego popytu poprzez zwiększenie wydatków i stworzenie łatwego środowiska pieniężnego, które powinno stymulować gospodarkę poprzez tworzenie miejsc pracy i ostatecznie zwiększanie dobrobytu. Ruch teoretyków keynesowskich sugeruje, że polityka pieniężna sama w sobie ma swoje ograniczenia w rozwiązywaniu kryzysów finansowych, tworząc w ten sposób debatę keynesistowską przeciwko monetarystom. (Powiązane informacje można znaleźć w artykule: Czy ekonomia keynesowska może zmniejszyć cykle wzrostu i załamania? )
Chociaż polityka fiskalna była z powodzeniem stosowana w czasie Wielkiego Kryzysu i po nim, teorie keynesowskie zostały zakwestionowane w latach siedemdziesiątych po długim okresie popularności. Monetaryści, tacy jak Milton Friedman, i zwolennicy podaży twierdzili, że trwające działania rządu nie pomogły krajowi uniknąć niekończących się cykli ekspansji produktu krajowego brutto (PKB) poniżej średniej, recesji i wirujących stóp procentowych.
Niektóre skutki uboczne
Podobnie jak polityka pieniężna, polityka fiskalna może być wykorzystywana do wpływania zarówno na ekspansję, jak i kurczenie się PKB jako miary wzrostu gospodarczego. Kiedy rząd korzysta ze swoich uprawnień, obniżając podatki i zwiększając wydatki, prowadzi ekspansywną politykę fiskalną . Podczas gdy pozornie ekspansywne wysiłki mogą wydawać się przynosić jedynie pozytywne skutki poprzez stymulowanie gospodarki, istnieje efekt domina o znacznie szerszym zasięgu. Kiedy rząd wydaje w tempie szybszym niż dochody z podatków, może gromadzić nadwyżkę długu, emitując oprocentowane obligacje w celu sfinansowania wydatków, co prowadzi do wzrostu długu publicznego.
Gdy rząd zwiększy kwotę zadłużenia, które wyemituje w ramach ekspansywnej polityki fiskalnej, emisja obligacji na otwartym rynku zakończy się konkurowaniem z sektorem prywatnym, który może być zmuszony do jednoczesnej emisji obligacji. Efekt ten, znany jako wypychanie, może pośrednio podnieść stopy z powodu zwiększonej konkurencji o pożyczone środki. Nawet jeśli bodziec stworzony przez zwiększone wydatki rządowe ma pewne początkowe krótkoterminowe pozytywne skutki, część tej ekspansji gospodarczej może zostać złagodzona przez opór spowodowany wyższymi wydatkami odsetkowymi dla kredytobiorców, w tym rządu. (Więcej informacji na ten temat można znaleźć w artykule: Jakie są przykłady ekspansywnej polityki fiskalnej? )
Innym pośrednim skutkiem polityki fiskalnej jest możliwość podbicia amerykańskiej waluty przez inwestorów zagranicznych w ramach ich wysiłków na rzecz inwestowania w obecnie przynoszące wyższe zyski amerykańskie obligacje notowane na otwartym rynku. Podczas gdy silniejsza waluta krajowa wydaje się pozytywnie wydawać się pozytywna, w zależności od wielkości zmian kursów, w rzeczywistości może sprawić, że towary amerykańskie będą droższe w eksporcie, a towary wyprodukowane za granicą – tańsze w imporcie. Ponieważ większość konsumentów ma tendencję do traktowania ceny jako decydującego czynnika w swoich praktykach zakupowych, przestawienie się na kupowanie większej ilości towarów zagranicznych i spowolnienie popytu na produkty krajowe może doprowadzić do tymczasowej nierównowagi handlowej. Są to wszystkie możliwe scenariusze, które należy wziąć pod uwagę i przewidzieć. Nie ma sposobu, aby przewidzieć, jaki wynik się pojawi i o ile, ponieważ istnieje tak wiele innych ruchomych celów, w tym wpływy rynkowe, klęski żywiołowe, wojny i wszelkie inne wydarzenia na dużą skalę, które mogą poruszyć rynki.
Środki polityki fiskalnej również cierpią z powodu naturalnego opóźnienia lub opóźnienia w czasie od momentu, gdy są zdecydowane, że są potrzebne, do kiedy faktycznie przejdą przez Kongres, a ostatecznie przez prezydenta. Z perspektywy prognozowania, w idealnym świecie, w którym ekonomiści mają 100% dokładność do przewidywania przyszłości, w razie potrzeby można by przywoływać środki fiskalne. Niestety, biorąc pod uwagę nieodłączną nieprzewidywalność i dynamikę gospodarki, większość ekonomistów napotyka wyzwania związane z dokładnym przewidywaniem krótkoterminowych zmian gospodarczych. (Powiązane informacje można znaleźć w artykule: Kto ustala politykę fiskalną, Prezydent czy Kongres? )
Polityka pieniężna i podaż pieniądza
Politykę pieniężną można również wykorzystać do rozpalenia lub spowolnienia gospodarki i jest kontrolowana przez Rezerwę Federalną, a jej ostatecznym celem jest stworzenie łatwego środowiska pieniężnego. Wcześni keynesiści nie wierzyli, że polityka pieniężna miała jakikolwiek długotrwały wpływ na gospodarkę, ponieważ:
- Ponieważ banki mają wybór, czy pożyczać nadwyżkowe rezerwy, które mają pod ręką, po niższych stopach procentowych, mogą po prostu zdecydować, że nie będą pożyczać; i
- Keynesiści uważają, że popyt konsumentów na dobra i usługi może nie być powiązany z kosztem kapitału potrzebnego do uzyskania tych dóbr.
W różnych momentach cyklu gospodarczego może to być prawdą lub nie, ale polityka pieniężna okazała się mieć pewien wpływ i wpływ na gospodarkę, a także rynki akcji i rynku instrumentów o stałym dochodzie.
Rezerwa Federalna ma w swoim arsenale trzy potężne narzędzia i jest bardzo aktywna z nimi wszystkimi. Najczęściej stosowanym narzędziem są operacje otwartego rynku, które wpływają na podaż pieniądza poprzez kupowanie i sprzedawanie amerykańskich rządowych papierów wartościowych. Rezerwa Federalna może zwiększyć podaż pieniądza, kupując papiery wartościowe i zmniejszyć podaż pieniądza, sprzedając papiery wartościowe.
Fed może również zmienić wymagania dotyczące rezerw obowiązkowych w bankach, bezpośrednio zwiększając lub zmniejszając podaż pieniądza. Współczynnik rezerwy obowiązkowej wpływa na podaż pieniądza poprzez regulację ilości pieniądza, jaką banki muszą przechowywać w rezerwie. Jeśli Rezerwa Federalna chce zwiększyć podaż pieniądza, może zmniejszyć ilość wymaganych rezerw, a jeśli chce zmniejszyć podaż pieniądza, może zwiększyć ilość rezerw wymaganych przez banki.
Trzecim sposobem, w jaki Fed może zmienić podaż pieniądza, jest zmiana stopy dyskontowej, która jest narzędziem, które nieustannie przyciąga uwagę mediów, prognozy, spekulacje. Świat często czeka na zapowiedzi Fed, jakby jakakolwiek zmiana miała bezpośredni wpływ na globalną gospodarkę.
Stopa dyskontowa jest często źle rozumiana, ponieważ nie jest to oficjalna stopa, którą konsumenci będą płacić za swoje pożyczki lub otrzymywać na swoich kontach oszczędnościowych. Jest to stawka pobierana od banków, które chcą zwiększyć swoje rezerwy, gdy pożyczają bezpośrednio od Fed. Decyzja Fed o zmianie tej stopy przepływa jednak przez system bankowy i ostatecznie decyduje o tym, co konsumenci płacą za pożyczkę i co otrzymują ze swoich depozytów. W teorii utrzymanie niskiej stopy dyskontowej powinno skłonić banki do utrzymywania mniejszej liczby nadwyżek rezerw i ostatecznie zwiększyć popyt na pieniądz. Nasuwa się pytanie: co jest bardziej efektywne, polityka fiskalna czy pieniężna?
Która zasada jest skuteczniejsza?
Ten temat jest przedmiotem gorących dyskusji od dziesięcioleci i odpowiedź brzmi: jedno i drugie. Na przykład dla keynesisty promującego politykę fiskalną przez długi okres (np. 25 lat) gospodarka przejdzie przez wiele cykli gospodarczych. Pod koniec tych cykli aktywa trwałe, takie jak infrastruktura i inne aktywa długoterminowe, będą nadal istnieć i były najprawdopodobniej wynikiem jakiejś interwencji fiskalnej. W ciągu tych samych 25 lat Fed mógł interweniować setki razy, używając swoich narzędzi polityki pieniężnej i być może tylko czasami odnosił sukcesy w realizacji swoich celów.
Używanie tylko jednej metody może nie być najlepszym pomysłem. Istnieje opóźnienie w polityce fiskalnej, gdy przenika ona do gospodarki, a polityka pieniężna wykazała swoją skuteczność w spowalnianiu gospodarki, która nagrzewa się w tempie szybszym niż pożądane, ale nie przyniosła takiego samego efektu, jeśli chodzi o do szybkiego ładowania gospodarki, aby rozwijała się w miarę zmniejszania się ilości pieniędzy, więc jej sukces jest przytłumiony.
Podsumowanie
Chociaż każda strona spektrum politycznego ma swoje różnice, Stany Zjednoczone szukały rozwiązania pośrodku, łącząc rynki akcji i obligacji, ale stosowanie polityki fiskalnej jest nadal aktualne. Chociaż zawsze będzie występować opóźnienie w jej skutkach, wydaje się, że polityka fiskalna wywiera większy wpływ w dłuższych okresach czasu, a polityka pieniężna okazała się skuteczna w perspektywie krótkoterminowej. (Powiązane informacje można znaleźć w artykule „ Polityka pieniężna a polityka fiskalna: jaka jest różnica? ”)