Ustawa o podatku od odzyskiwania mienia z 1981 r. (ERTA)
Jaka była ustawa o podatku od odzyskiwania mienia z 1981 r?
Ustawa o podatku od naprawy gospodarczej z 1981 r. (ERTA) była największą obniżką podatków w historii Stanów Zjednoczonych. Podpisany przez prezydenta Ronalda Reagana około sześć miesięcy po objęciu urzędu, ERTA obniżył najwyższą stawkę podatku dochodowego i umożliwił szybsze rozliczanie aktywów podlegających amortyzacji. Obejmował zachęty dla małych firm i oszczędności emerytalnych oraz ustalił indeksację inflacji w przedziałach podatkowych.
Kluczowe wnioski
- Podpisana przez Ronalda Reagana podczas jego pierwszego roku urzędowania ustawa o podatku od naprawy gospodarczej z 1981 r. Była największą obniżką podatków w historii Stanów Zjednoczonych.
- ERTA obniżyła najwyższy próg podatku dochodowego z 70% do 50%.
- W połączeniu ze zwiększonymi wydatkami na wojsko, ERTA przyczyniła się do gwałtownego wzrostu długu publicznego USA, który potroił się w czasie urzędowania Reagana.
Zrozumienie ustawy o podatku od odzyskania podatku z 1981 r
ERTA była również znana jako obniżka podatków Kemp-Roth po jej republikańskich sponsorach, przedstawicielu Jacku Kempie z Nowego Jorku i senatorze Williama V. Rotha z Delaware. Największe obniżki podatków były dla zamożnych Amerykanów, z najwyższą obniżką z 70% do 50% w ciągu trzech lat. Suport został obniżony z 14% do 11%.
Oprócz obniżek podatków i przyspieszonych odpisów amortyzacyjnych, inne elementy ustawodawstwa obejmowały łatwiejsze zasady tworzenia planów akcjonariatu pracowniczego (ESOP); rozszerzone uprawnienia do indywidualnych kont emerytalnych (IRA); obniżenie podatku od zysków kapitałowych z 28% do 20%; oraz wyższe zwolnienie z podatku od nieruchomości. Indeksowanie przedziałów podatkowych było kluczowym przepisem, biorąc pod uwagę dwucyfrową roczną inflację, która spychała nawet rodziny z niższej i średniej klasy do wyższych przedziałów.
ERTA zainspirowana ekonomią po stronie podaży
Projekt ustawy został zainspirowany teoriami ekonomii po stronie podaży, rozwiniętymi przez ekonomistę i doradcę Reagana Arthura Laffera. Podstawowym założeniem było to, że obniżenie podatków dla bogatych pobudziłoby więcej inwestycji kapitałowych i innowacji, z korzyściami „ spływającymi ” do przeciętnych obywateli poprzez wzrost zatrudnienia i zwiększone wydatki konsumentów. W zamian dochody podatkowe wzrosłyby wraz z rozwojem gospodarki.
Jednak ERTA nie od razu pobudziło gospodarkę, tak jak oczekiwali zwolennicy. Inwestycje kapitałowe przedsiębiorstw pozostawały anemiczne, bezrobocie utrzymywało się na wysokim poziomie, a wydatki konsumpcyjne nie rosły. Tymczasem w rok po uchwaleniu ustawy deficyt federalny wzrósł z powodu drastycznego spadku dochodów podatkowych.
Kongres Blunts ERTA rok później
Zanim AETR zaczęło obowiązywać, w Stanach Zjednoczonych zaczynała się druga połowa „podwójnego dna”, częściowo dlatego, że prezes Rezerwy Federalnej Paul Volcker był zdeterminowany, aby stłumić inflację, przy referencyjnej stopie procentowej sięgającej 20%. Wraz ze spadkiem koniunktury w gospodarce i spadkiem dochodów z podatków deficyt USA zaczął rosnąć. Zaniepokojony Kongres zareagował odwróceniem niektórych postanowień AETR we wrześniu 1982 r. Ustawą o podatku kapitałowym i odpowiedzialności fiskalnej, pod przewodnictwem przewodniczącego Senackiej Komisji Finansów Roberta Dole’a. Odzyskiwanie zaczęło się prawie natychmiast.
ERTA pozostaje kontrowersyjna. Wzrost odnotował odbicie w połowie i pod koniec lat 80. XX wieku, a zwolennicy cytują obniżki podatków, twierdząc, że ostatecznie zwiększyły dochody podatkowe o 6%. Chociaż jest mało prawdopodobne, aby było to ostatnie słowo, w 2012 roku bezstronna służba badawcza Kongresu przeanalizowała stawki podatkowe i ich skutki gospodarcze w latach 1940-2010 i doszła do wniosku, że obniżenie najwyższych stawek podatkowych nie ma wpływu na wzrost gospodarczy ani wydajność, ale przyczynia się do większa nierówność majątkowa. Pod rządami Reagana dług publiczny USA potroił się do 2,6 biliona dolarów.