Komitet ds. Deregulacji Instytucji Depozytowych (DIDC)
Co to jest Komitet ds. Deregulacji Instytucji Depozytowych (DIDC)?
Depozyt Instytucje Deregulacja Komitet (DIDC) był członkiem komitetu sześciu ustanowiony przez depozytariusza instytucji i Control Act Pieniężnej 1980. Jednym z celów tego aktu było wycofywanie pułapów oprocentowania na kontach depozytowych, który zwie rozporządzenia Q.
Kluczowe wnioski:
- Komitet deregulacyjny instytucji depozytowych był sześcioosobowym komitetem utworzonym w 1980 r.
- Głównym celem komitetu było stopniowe zniesienie pułapów stóp procentowych na rachunkach depozytowych do 1986 r.
- Jednak ustawa o kontroli monetarnej z 1980 r. I komisja ostatecznie nie zajęły się kwestiami związanymi z wypłacalnością, które przyspieszyły kryzys S&L.
Zrozumienie komitetu ds. Deregulacji instytucji depozytowych (DIDC)
W DIDC było sześciu członków. Pięciu członków z prawem głosu to: Sekretarz Skarbu ;Przewodniczący Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej ;prezes Federalnej Korporacji Ubezpieczeń Depozytów ;Przewodniczący Rady Federalnego Banku Kredytów Domowych;oraz przewodniczący Krajowej Rady Administracji Kasami Kredytowymi. Kontrolera Waluty pełnił funkcję członka bez prawa głosu.
Oprócz stopniowego znoszenia pułapów stóp procentowych, do innych zadań komitetu należało opracowanie nowych produktów finansowych, które pozwoliłyby oszczędnym bankom lub stowarzyszeniom oszczędnościowo-pożyczkowym konkurować z funduszami pieniężnymi i znieść pułapy depozytów terminowych. Jednak jego ogólnym celem była deregulacja bankowych stóp procentowych.
Od 1933 roku Rozporządzenie Q, które określa minimalne wymogi kapitałowe i standardy adekwatności kapitałowej dla instytucji nadzorowanych przez radę nadzorczą w Stanach Zjednoczonych, ogranicza oprocentowanie, jakie banki mogą płacić od swoich depozytów. Ograniczenia te zostały rozszerzone na S&L w 1966 r. Jednak wraz zgwałtownymwzrostem inflacji pod koniec lat 70. z regulowanychrachunków oszczędnościowych w postaci książeczek oszczędnościowych wycofywano więcej pieniędzyniż wpłacano, a S&L miała coraz większe trudności z uzyskaniem i zabezpieczeniem funduszy. Jednocześnie posiadali ogromną liczbę pożyczek długoterminowych o niskim oprocentowaniu.
Ustawa o deregulacji instytucji depozytowych i kontroli monetarnej z 1980 r
Prezydent Jimmy Carter podpisał ustawę o kontroli monetarnej 31 marca 1980 r. Dała ona Rezerwie Federalnej większą kontrolę nad bankami niebędącymi członkami UE. Ustawa zezwoliła bankom na fuzję, usunęła uprawnienia Rezerwy Federalnej do ustalania maksymalnych stóp procentowych dla rachunków depozytowych, pozwoliłana oferowanie rachunków z negocjowanym poleceniem wypłaty (NOW) w całym kraju, podniosła ubezpieczenie depozytów amerykańskich banków i spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych z 40 tys. 100 000 USD pozwoliło spółdzielczym spółdzielniom pożyczkowym oraz spółkom S&L na oferowanie depozytów podlegających weryfikacji, a instytucjom na naliczanie dowolnych wybranych przez siebie stóp procentowych pożyczek.
Ustawa była odpowiedzią na niestabilność gospodarczą i innowacje finansowe lat 70., które coraz bardziej naciskały na silnie regulowaną branżę oszczędnościowo-pożyczkową. Niektórzy uważają, że ustawa ta nieumyślnie doprowadziła do upadku i późniejszego ratowania sektora finansowego S&L. Podczas gdy S&L mogą płacić deponentom wyższe stopy procentowe, instytucje posiadały duże portfele pożyczek o niskich stopach zwrotu.
Dlaczego ustawa o kontroli monetarnej z 1980 r. Zawiodła
Wraz ze wzrostem stóp procentowych osoby oszczędne stawały się coraz bardziej nierentowne i niewypłacalne. Ustawa o kontroli monetarnej z 1980 r. I DIDC były częścią wysiłków na rzecz przywrócenia wypłacalności w gospodarce – wysiłek, który ostatecznie zakończył się niepowodzeniem, ponieważ kierownictwo S&L było źle przygotowane do działania w zderegulowanym środowisku, które zostało stworzone.