Umowa powiernicza
Co to jest umowa powiernicza?
Umowa powiernicza to umowa, w której osoba posiada składnik aktywów lub majątek w imieniu faktycznego właściciela ( faktycznego właściciela). Takie umowy są zazwyczaj zawierane przez agencje państwowe lub firmy w celu zarządzania różnymi programami świadczeń.
Kluczowe wnioski
- Na podstawie umowy powierniczej osoba nominowana przechowuje aktywa lub majątek w imieniu prawdziwego właściciela.
- Przykłady obejmują programy świadczeń pracowniczych, takie jak plany 401 (k) lub zdrowotne konta oszczędnościowe, w których firma zatrudnia osobę trzecią do administrowania planem.
- Tego rodzaju ustalenia dają pracownikom korzyści wynikające z posiadania konta zarządzanego przez specjalistę ds. Inwestycji.
Jak działa umowa powiernicza
Przykładem umowy powierniczej byłby zakładowy plan emerytalny. Wiele firm, jeśli nie większość, zatrudnia stronę trzecią do administrowania takimi planami w celu pobierania płatności od pracodawcy i pracowników, inwestowania środków i wypłacania świadczeń.
Zaletą takiego rozwiązania jest to, że właściciel rzeczywisty otrzymuje fachową poradę, co oszczędza czas i często oznacza niższe opłaty, które w innym przypadku byłyby dostępne, gdyby pieniądze były obsługiwane przez każdego indywidualnego właściciela.
W przypadku umów powierniczych wykorzystywanych w programach świadczeń, powiernik zbiera fundusze pracowników poprzez regularne potrącenia z listy płac i inwestuje pieniądze; wszelkie opłaty związane z tymi umowami są zazwyczaj niższe niż opłaty, które zostałyby pobrane od inwestorów indywidualnych.
Jak są stosowane umowy powiernicze
Umowy powiernicze są wykorzystywane w różnych programach świadczeń, takich jak IRA i zdrowotne rachunki oszczędnościowe. Zazwyczaj umowa określa płatność od osoby fizycznej, która zostanie wypłacona depozytariuszowi, który z kolei zadba o to, aby środki były przechowywane w banku lub innej instytucji finansowej. W zależności od rodzaju konta, depozytariusz może nie ponosić odpowiedzialności, jeśli pracodawca pracownika nie zapewni odpowiednich środków, które były przeznaczone na świadczenie. Na przykład, jeśli firma nie wpłaci odpowiedniej składki do planu oszczędności emerytalnych, za jakiekolwiek straty, które mogą zostać poniesione, nie odpowiada depozytariusz.
Na mocy takiej umowy depozytariusz może być zobowiązany do zgłaszania do Urzędu Skarbowego wszelkich wypłat z rachunków lub aktywów, które nadzoruje. Jednak obowiązkiem depozytariusza niekoniecznie jest informowanie, dlaczego dokonano dystrybucji. Na przykład, jeśli pracownik z kontem oszczędności zdrowotnych otrzyma wypłatę, może on być odpowiedzialny za udowodnienie, że zostało to uznane za kwalifikowany wydatek medyczny.
Być może pracownik, a nie opiekun, będzie musiał prowadzić dokumentację potwierdzającą, że dystrybucja została dokonana na zasadzie wolnej od podatku. Do pracownika, a nie opiekuna, może również należeć określenie, jakie podatki dochodowe są należne z tytułu wypłaty, a także czy istnieją jakiekolwiek kary podatkowe, które miałyby zastosowanie.
Depozytariusz może również nie być odpowiedzialny za potrącenie części wypłaty, która zostanie wykorzystana na pokrycie wszelkich należnych podatków dochodowych. Gdyby właściciel rachunku umarł, depozytariusz mógłby odpowiadać za zlikwidowanie środków na rachunku, a następnie zająć się dystrybucją majątku beneficjentów zgodnie z parametrami majątku zmarłego.