Ustawa o ochronie kredytu konsumenckiego z 1968 r. (CCPA)

Co to jest ustawa o ochronie kredytu konsumenckiego z 1968 r. (CCPA)?

Ustawa o ochronie kredytu konsumenckiego z 1968 r. (CCPA) to ustawodawstwo federalne, które zapewnia ochronę konsumentów przed bankami, firmami obsługującymi karty kredytowe i innymi pożyczkodawcami. Ustawa nakłada wymogi informacyjne, które muszą być przestrzegane przez pożyczkodawców konsumenckich i firmy leasingu samochodowego, i została znacznie rozszerzona od jej powstania w 1968 roku.

Zrozumienie ustawy o ochronie kredytu konsumenckiego z 1968 r. (CCPA)

CCPA częściowo reguluje rzetelne raportowanie informacji finansowych klienta, a także zakazuje oszukańczej reklamy i dyskryminacji wierzycieli. Sprawia również, że warunki pożyczek są bardziej przejrzyste dla pożyczkobiorców, którzy mogą nie być dobrze zorientowani w finansach lub bankowości – CCPA wymaga od instytucji finansowych wyjaśniania terminologii finansowej w sposób łatwiejszy do zrozumienia dla konsumentów.

CCPA stworzyła podstawę dla szeregu przepisów dotyczących ochrony konsumentów, obejmujących udzielanie pożyczek, ujawnianie warunków, a także gromadzenie i udostępnianie historii kredytów i pożyczek konsumenta. Poniżej znajdują się niektóre z jego głównych postanowień.

TYTUŁ III

Wierzyciele, którzy chcą odzyskać niespłacony dług od osoby fizycznej, mogliby w pewnych okolicznościach zająć jej wynagrodzenie. Innymi słowy, bank mógłby odliczyć pieniądze z wypłaty danej osoby, aby uregulować zadłużenie przeterminowane. CCPA utrudniło to, ograniczając uprawnienia wierzycieli do wszczęcia zajęcia i wymagając uzyskania nakazu sądowego.

Tytuł III ogranicza kwotę zarobków, które mogą być zajęte, do 25% tygodniowego dochodu do dyspozycji po obowiązkowych potrąceniach podatków lub do kwoty, o którą zarobki do dyspozycji przekraczają 30-krotność płacy minimalnej. Tytuł III zakończył praktykę wyrywania przez wierzycieli wysokiego odsetka wynagrodzeń w celu spłaty niespłaconego zadłużenia. Jednakże dopuszcza do 50% lub 60% zadatku z tytułu zaległych podatków i alimentów na dzieci.

Ustawa o rzetelnej sprawozdawczości kredytowej (FCRA)

Fair Credit Reporting Act (FCRA) reguluje udostępnianie, przechowywanie i gromadzenie informacji kredytowych i finansowych konsumenta. Został on uchwalony w 1970 r. W celu zapewnienia dokładności i poufności danych osobowych zawartych w aktach agencji informacji kredytowej, które przechowują całą historię kredytową konsumentów. Zarówno Biuro Ochrony Konsumentów (CFPB), jak i Federalna Komisja Handlu (FTC) są odpowiedzialne za aktualizację i egzekwowanie ustawy.

Historia kredytowa konsumentów, która obejmuje płatności, numery kart kredytowych i pożyczki, jest przechowywana w ich raporcie kredytowym. Ten raport jest następnie wykorzystywany przez wierzycieli do przeglądu historii finansowej konsumenta i ustalenia, czy dana osoba ma zdolność kredytową. Zbieranie informacji jest również agregowane w liczbową wartość zdolności kredytowej, zwaną oceną kredytową.

FCRA umożliwia konsumentom coroczne uzyskiwanie jednej bezpłatnej kopii raportu kredytowego, aby mieć pewność, że banki i wierzyciele prawidłowo przedstawili historię finansową konsumenta. Jeśli jakiekolwiek informacje są niedokładne, konsumenci mogą je zakwestionować.

Agencje sporządzające sprawozdania kredytowe mogą w pewnych okolicznościach rozpowszechniać informacje finansowe konsumenta. FCRA ogranicza dostęp stron do informacji zawartych w raporcie kredytowym konsumenta. Na przykład firma udzielająca kredytów hipotecznych może wyciągnąć raport kredytowy konsumenta, jeśli osoba ubiega się o kredyt hipoteczny na zakup domu. Jednak pracodawca, który chciałby zobaczyć raport kredytowy danej osoby, nie może uzyskać dostępu bez wyraźnej zgody danej osoby.

The Truth in Lending Act (TILA)

Ustawa Truth in Lending Act (TILA) to federalne prawo mające na celu ochronę i pomoc konsumentom, którzy zaciągają pożyczki poprzez pożyczkę lub inny produkt kredytowy od pożyczkodawcy lub wierzyciela.

Kluczowe założenia TILA dotyczą ujawniania kluczowych informacji, które są potrzebne do obliczenia kosztu pożyczki dla konsumenta. TILA wymaga, aby pożyczkodawcy ujawnili okres lub długość pożyczki, a także roczną stopę oprocentowania (APR), która reprezentuje całkowity, wynikowy koszt pożyczki dla konsumenta, w tym odsetki i wszelkie opłaty.

Ustawa zobowiązuje pożyczkodawców konsumenckich do informowania konsumentów o RRSO – w przeciwieństwie do samodzielnej stopy procentowej – o specjalnych lub wcześniej ukrytych warunkach pożyczki oraz o całkowitych potencjalnych kosztach pożyczkobiorcy. Innymi słowy, prawdziwy koszt pożyczki lub kredytu musi zostać ujawniony w dokumentach przedstawionych konsumentowi przed podpisaniem. Należy również ujawnićinformacje dotyczące okresowych  wyciągów rozliczeniowych.

Celem TILA jest nie tylko poprawa przejrzystości, ale także umożliwienie konsumentowi zakupu lepszych stawek lub warunków u innych kredytodawców. Dzięki ustanowieniu standardowego procesu ujawniania informacji dla wszystkich banków konsumenci mogą łatwiej porównywać oferty.

Przepisy zakazujące oszukańczych praktyk reklamowych pożyczek również podlegają TILA. Ustawa uniemożliwia kredytodawcom kierowanie pożyczkobiorców w stronę najbardziej dochodowych kredytów dla banków, a nie tego, co najlepsze dla konsumenta. TILA zapewnia również konsumentom trzydniowy okres na wycofanie się z pożyczki nawet po podpisaniu dokumentów przy zamknięciu.

Ustawa o równych szansach kredytowych (ECOA)

Ustawa o równych możliwościach kredytowych (ECOA), która została uchwalona w 1974 r., Zabrania dyskryminacji wierzycieli i pożyczkodawców podczas oceny wniosku o pożyczkę. Ustawa zabrania używania płci, rasy, koloru skóry, wyznania i wszelkich wyznaczników niezwiązanych z zdolnością kredytową podczas oceny zdolności kredytowej. Na przykład wierzyciele nie mogą odmówić pożyczki na podstawie wieku wnioskodawcy lub tego, czy dana osoba otrzymuje pomoc publiczną.

Ustawa o uczciwych praktykach windykacyjnych (FDCPA)

Fair Debt Collection Practices Act (FDCPA) jest prawo federalne, które ogranicza działania, które osób trzecich komorniczych może podjąć, gdy próbuje zebrać zadłużenia od konsumenta lub podmiot-kredytowych firm obsługujących karty, na przykład, może zlecić gromadzenie niespłacone długi wobec zewnętrznego windykatora należności. FDCPA ogranicza zakres działań tych windykatorów i nakłada ograniczenia co do tego, ile razy można skontaktować się z pożyczkobiorcą oraz w jakiej porze dnia można dzwonić do pożyczkobiorców.

Ustawa o elektronicznym transferze środków (EFTA)

Ustawa o elektronicznym transferze środków (EFTA), która została uchwalona w 1978 r., Chroni konsumentów podczas dokonywania transakcji elektronicznych, takich jak transfer środków. EFTA reguluje przelewy dokonywane za pośrednictwem bankomatów (bankomatów), kart debetowych i automatycznych wypłat z rachunków bankowych. Pomaga również konsumentom w poprawianiu błędów w transakcjach i ogranicza odpowiedzialność konsumenta w przypadku zgubienia lub kradzieży karty.