Średnia skłonność do konsumpcji
Jaka jest średnia skłonność do konsumpcji?
Średnia skłonność do konsumpcji (APC) mierzy procent dochodu, który jest wydawany, a nie oszczędzany. Może to obliczyć pojedyncza osoba, która chce wiedzieć, dokąd idą pieniądze, lub ekonomista, który chce śledzić wydatki i nawyki oszczędzania całego narodu.
W każdym przypadku skłonność do konsumpcji można określić, dzieląc średnią konsumpcję gospodarstwa domowego lub wydatki przez średni dochód gospodarstwa domowego lub zarobki.
Zrozumienie średniej skłonności do konsumpcji
Z szerszej perspektywy ekonomicznej, wysoka przeciętna skłonność do konsumpcji może być dobrą rzeczą. Wydatki konsumenckie napędzają gospodarkę. Wysoki popyt na towary i usługi sprawia, że więcej osób pracuje i otwiera więcej firm.
Kluczowe wnioski
- Dochód, czy to indywidualny, czy krajowy, musi zostać wydany lub zaoszczędzony.
- Procent wydanego dochodu to skłonność do konsumpcji.
- Procent zaoszczędzonego dochodu (po opodatkowaniu) to skłonność do oszczędzania.
Wysoka skłonność do oszczędzania może mieć negatywny wpływ na gospodarkę. Popyt na towary i usługi spada, co prowadzi do utraty miejsc pracy i zamykania działalności.
Ogólnie gospodarstwa domowe o niskich dochodach są postrzegane jako mające wyższą średnią skłonność do konsumpcji niż gospodarstwa domowe o wysokich dochodach. Jest to wystarczająco rozsądne, ponieważ gospodarstwa domowe o niskich dochodach mogą być zmuszone do wydawania całego dochodu do dyspozycji na artykuły pierwszej potrzeby.
Uważnie obserwują gospodarstwa domowe o średnich dochodach. Ich wzorce dotyczące wydatków i oszczędzania wskazują na pewien stopień pewności lub pesymizmu co do ich osobistych sytuacji finansowych i całej gospodarki.
Skłonność do konsumpcji a skłonność do oszczędzania
Suma średniej skłonności do konsumpcji i średniej skłonności do oszczędzania jest zawsze równa jedności. Gospodarstwo domowe lub naród musi albo wydać, albo zachować cały swój dochód.
Średnia skłonność do konsumpcji jest śledzona na poziomie krajowym jako sposób wskazywania kierunku gospodarki.
Odwrotnością średniej skłonności do konsumpcji jest średnia skłonność do oszczędzania (SOA). Ta liczba to po prostu suma dochodów pomniejszona o wydatki. Wynik jest znany jako współczynnik oszczędności.
W szczególności współczynnik oszczędności jest zwykle oparty na odsetku dochodu do dyspozycji lub dochodzie po opodatkowaniu. Osoba określająca osobiste skłonności do konsumpcji i oszczędzania powinna prawdopodobnie również wykorzystać dane dotyczące dochodu do dyspozycji jako bardziej realistycznej miary.
APS na poziomie krajowym
Załóżmy, że gospodarka danego kraju ma produkt krajowy brutto ( PKB ) odpowiadający jego rozporządzalnemu dochodzie w wysokości 500 miliardów dolarów za poprzedni rok. Całkowite oszczędności gospodarki wyniosły 300 miliardów dolarów, a resztę wydano na towary i usługi.
W związku z tym krajowy APS oblicza się na 0,60 lub 300 milionów dolarów / 500 milionów dolarów. Oznacza to, że gospodarka wydała 60% dochodu do dyspozycji na oszczędności. Obliczona średnia skłonność do konsumpcji wynosi 0,40 lub (1 – 0,60). W ten sposób gospodarka wydała 40% swojego PKB na towary i usługi.
APS może obejmować oszczędzanie na emeryturę, zakup domu i inne inwestycje długoterminowe. W związku z tym może to być wskaźnik zastępczy dla krajowej kondycji finansowej.
Krańcowa skłonność do konsumpcji
Krańcowa skłonność do konsumpcji (MPC) jest związane pojęcie. Mierzy zmianę średniej skłonności do konsumpcji.
Załóżmy, że kraj w poprzednim przykładzie zwiększył swoje PKB do 700 miliardów dolarów, a jego konsumpcja dóbr i usług wzrosła do 375 miliardów dolarów. Średnia skłonność gospodarki do konsumpcji wzrosła do 53,57%, a krańcowa do 87,5%. W ten sposób 87,5% jego dodatkowego PKB (lub dochodu do dyspozycji) wydano na towary i usługi.