Ulepszaj swój portfel dzięki Alpha i Beta

Rozdzielenie jednego portfela na dwa portfele – portfela alfa i portfela beta – zapewnia inwestorowi większą kontrolę nad całą kombinacją ryzyk ekspozycji. Indywidualnie wybierając ekspozycję na alfa i beta, możesz zwiększyć zwroty, konsekwentnie utrzymując pożądany poziom ryzyka w swoim zagregowanym portfelu. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak to może działać dla Ciebie. (Zobacz też: „ Dodawanie wersji alfa bez zwiększania ryzyka ”).

ABC

Zanim zaczniemy, musisz zrozumieć kilka kluczowych terminów i pojęć, a mianowicie alfa, beta, ryzyko systematyczne i ryzyko idiosynkratyczne.

• Beta  to zwrot generowany z portfela, który można przypisać całkowitym zwrotom rynkowym. Narażenie na beta jest równoważne narażeniu na systematyczne ryzyko.
• Alfa  to część zwrotu z portfela, której nie można przypisać zwrotom rynkowym, a zatem jest od nich niezależna. Narażenie na alfa jest równoważne narażeniu na ryzyko idiosynkratyczne.
• Ryzyko systematyczne  to ryzyko wynikające z inwestowania w jakiekolwiek papiery wartościowe na rynku. Poziom systematycznego ryzyka, jakie posiada poszczególne zabezpieczenia, zależy od ich korelacji z całym rynkiem. Jest to ilościowo reprezentowane przez ekspozycję na beta.
• Ryzyko idiosynkratyczne  to ryzyko wynikające z inwestowania w jeden papier wartościowy (lub klasę inwestycyjną). Poziom idiosynkratycznego ryzyka, jakie posiada indywidualne bezpieczeństwo, jest w dużym stopniu zależny od jego własnych unikalnych cech. Jest to ilościowo reprezentowane przez ekspozycję alfa. (Uwaga: pojedyncza pozycja alfa ma swoje własne ryzyko idiosynkratyczne. Jeśli portfel zawiera więcej niż jedną pozycję alfa, portfel będzie odzwierciedlał łącznie ryzyko idiosynkratyczne każdej pozycji alfa).

Framework Alpha-Beta

Ten pomiar zwrotów z portfela nosi nazwę ramy alfa-beta. Równanie wyprowadza się za pomocą analizy regresji liniowej, używając zwrotu portfela w porównaniu ze zwrotem rynkowym w tym samym okresie. Równanie obliczone na podstawie analizy regresji będzie prostym równaniem liniowym, które „najlepiej pasuje” do danych. Nachylenie prostej utworzonej z tego równania to beta portfela, a punkt przecięcia z osią y (część, której nie można wyjaśnić zwrotami rynkowymi) to wygenerowana alfa. (Powiązane informacje można znaleźć w artykule „ Beta: mierzenie wahań cen ”).

Komponent Beta Exposure

Portfel zbudowany z wielu akcji będzie z natury miał pewną ekspozycję na beta. Ekspozycja beta w indywidualnych papierach wartościowych nie jest stałą wartością w danym okresie. Przekłada się to na systematyczne ryzyko, którego nie można utrzymać na stałym poziomie. Oddzielając składnik beta, inwestor może utrzymać kontrolowaną, ustaloną kwotę ekspozycji beta zgodnie z własną tolerancją ryzyka. Pomaga to zwiększyć zwroty z portfela poprzez generowanie bardziej spójnych zwrotów z portfela.

Alfa i beta narażają portfele odpowiednio na ryzyko idiosynkratyczne i ryzyko systematyczne; nie jest to jednak koniecznie rzecz negatywna. Stopień ryzyka, na jakie narażony jest inwestor, jest skorelowany ze stopniem potencjalnego zwrotu, jakiego można się spodziewać.

Zanim będziesz mógł wybrać poziom ekspozycji beta, musisz najpierw wybrać indeks, który Twoim zdaniem reprezentuje cały rynek. Ogólny rynek akcji jest zwykle reprezentowany przezindeks S&P 500. Jest to jeden z najczęściej używanych wskaźników do mierzenia ruchów na rynku, ponieważ oferuje szeroką gamę opcji inwestycyjnych.

Jeśli uważasz, że S&P 500 nie przedstawia dokładnie rynku jako całości, istnieje wiele innych indeksów, które mogą Ci bardziej odpowiadać. Istnieje jednak ograniczenie, ponieważ wiele innych indeksów nie ma tak szerokiej gamy opcji inwestycyjnych, jak S&P 500. Zwykle ogranicza to osoby do korzystania z indeksu S&P 500 w celu uzyskania ekspozycji na beta.

Po wybraniu indeksu musisz wybrać żądany poziom ekspozycji beta dla swojego portfela. Jeśli zainwestujesz 50% swojego kapitału w fundusz indeksu S&P 500, a resztę zatrzymasz w gotówce, Twój portfel będzie miał współczynnik beta wynoszący 0,5. Jeśli zainwestujesz 70% swojego kapitału w fundusz indeksu S&P 500, a resztę zatrzymasz w gotówce, wartość beta Twojego portfela wynosi 0,7. Dzieje się tak, ponieważ S&P 500 reprezentuje cały rynek, co oznacza, że ​​będzie miał beta 1.

Wybór ekspozycji na beta jest bardzo indywidualny i będzie zależał od wielu czynników. Gdyby menedżer został porównany z jakimś rodzajem indeksu rynkowego, prawdopodobnie zdecydowałby się na wysoki poziom ekspozycji beta. Gdyby menedżer dążył do całkowitego zwrotu, prawdopodobnie zdecydowałby się na raczej niską ekspozycję beta.

Sposoby uzyskiwania ekspozycji na beta

Istnieją trzy podstawowe sposoby uzyskania ekspozycji na beta: kup fundusz indeksowy, kup kontrakt futures lub kup kombinację zarówno funduszu indeksowego, jak i kontraktów futures.

Każda opcja ma zalety i wady. Korzystając z funduszu indeksowego, aby uzyskać ekspozycję na beta, zarządzający musi użyć dużej ilości gotówki, aby ustalić pozycję. Zaletą jest jednak to, że nie ma ograniczonego horyzontu czasowego na zakup samego funduszu indeksowego. Kupując kontrakty terminowe na indeksy w celu uzyskania ekspozycji na beta, inwestor potrzebuje tylko części gotówki, aby kontrolować pozycję o takiej samej wielkości, jak kupując sam indeks. Wadą jest to, że trzeba wybrać datę rozliczenia kontraktu futures, a ten obrót może generować wyższe koszty transakcyjne.

Składnik alfa

Aby inwestycja została uznana za czystą alfa, jej zwroty muszą być całkowicie niezależne od zwrotów przypisywanych beta. Niektóre strategie, które ilustrują definicję czystej alfa, to  arbitraż statystyczny, strategie zabezpieczane neutralne pod względem kapitałowym oraz sprzedaż premii za płynność na rynku instrumentów o stałym dochodzie.

Niektórzy zarządzający portfelami używają swoich portfeli alfa do kupowania pojedynczych akcji. Ta metoda nie jest czystą alfą, ale raczej umiejętnościami menedżera w doborze kapitału. Tworzy to dodatni zwrot alfa, ale jest to coś, co jest określane jako „ skażona alfa ”. Jest skażony z powodu wynikającej z tego ekspozycji na beta, która towarzyszy zakupowi indywidualnego kapitału, co sprawia, że ​​ten zwrot nie jest czystą alfa.

Indywidualni inwestorzy próbujący odtworzyć tę strategię uznają ten drugi scenariusz produkcji skażonej alfa za preferowaną metodę realizacji. Wynika to z braku możliwości inwestowania w profesjonalne, prywatne fundusze (zwane zwyczajowo funduszami hedgingowymi ), które specjalizują się w czystych strategiach alfa.

Trwa debata na temat tego, jak należy rozdzielić ten portfel alfa. Jedna z metod mówi, że zarządzający portfelem powinien dokonać jednego dużego „zakładu” alfa z kapitałem portfela alfa przeznaczonym na generowanie alfa. Skutkowałoby to zakupem jedynej indywidualnej inwestycji i wykorzystywałoby całą kwotę kapitału ustaloną w ramach portfela alfa.

Wśród inwestorów jest jednak pewna różnica zdań, ponieważ niektórzy twierdzą, że pojedyncza inwestycja alfa jest zbyt ryzykowna, a menedżer powinien zajmować wiele pozycji alfa w celu dywersyfikacji ryzyka. (Czytaj dalej o alfa w „ Zrozumieniu pomiarów zmienności ”).

Podsumowanie

Niektórzy mogą zastanawiać się, dlaczego chcesz mieć ekspozycję beta w portfelu. W końcu, gdybyś mógł w pełni zainwestować w czyste źródła alfa i narażać się wyłącznie na nieskorelowane zyski poprzez ekspozycję na czyste ryzyko idiosynkratyczne, czy nie zrobiłbyś tego? Przyczyna leży w korzyściach płynących z pasywnego przechwytywania długoterminowych zysków, które w przeszłości występowały w przypadku ekspozycji na beta.

Aby mieć większą kontrolę nad całkowitym ryzykiem, na które inwestor jest narażony w ramach zagregowanego portfela, muszą podzielić ten portfel na dwa portfele: portfel alfa i portfel beta. Stąd inwestor musi zdecydować, jaki poziom ekspozycji beta byłby najkorzystniejszy. Nadwyżka kapitału wynikająca z tej decyzji jest następnie wykorzystywana w oddzielnym portfelu alfa, aby stworzyć najlepsze ramy alfa-beta.