Jak działa chiński mur na Wall Street

Chiński Mur to etyczna koncepcja oddzielenia grup, działów lub osób w tej samej organizacji – wirtualna bariera, która zabrania komunikacji lub wymiany informacji, które mogą powodować konflikty interesów. Chociaż koncepcja ściany istnieje w wielu branżach i zawodach – w tym w dziennikarstwie, prawie, ubezpieczeniach, informatyce, inżynierii odwrotnej i bezpieczeństwie komputerowym – najczęściej jest kojarzona z sektorem usług finansowych. Obraźliwy i rasistowski termin jest powszechnie używany w bankach inwestycyjnych, bankach detalicznych i domach maklerskich. Kamienie milowe w historii Stanów Zjednoczonych pokazują, dlaczego ściana etyczna była potrzebna w pierwszej kolejności i dlaczego stworzono przepisy, które miały ją utrzymać.

Chiński mur i krach na giełdzie w 1929 roku

Wywodzący się z Wielkiego Muru Chińskiego, starożytnej, nieprzepuszczalnej konstrukcji wzniesionej w celu ochrony Chińczyków przed najeźdźcami, termin „ chiński mur ” pojawił się w mowie potocznej – i świata finansów – na początku lat trzydziestych XX wieku. Zachęcony krachem giełdowym w 1929 r. (Częściowo przypisywanym wówczas manipulacjom cenowym i handlem informacjami wewnętrznymi), Kongres uchwalił ustawę Glassa-Steagalla (GSA)z 1933 r., Żądającą oddzielenia działalności komercyjnej i inwestycyjnej – czyli inwestycji. banki, firmy maklerskie i banki detaliczne.

Chociaż ustawa spowodowała rozpad niektórych papierów wartościowych i monolitów finansowych, takich jak JP Morgan & Co. (która musiała wydzielić działalność maklerską do nowej spółki, Morgan Stanley), jej głównym celem było zapobieganie konfliktom interesów. Przykładem może być broker polecający klientom kupno akcji nowej firmy, której pierwszą ofertę publiczną (IPO) akurat zajmują się koledzy z bankowości inwestycyjnej brokera. Zamiast zmuszać firmy do udziału w działalności polegającej na prowadzeniu badań lub świadczeniu usług bankowości inwestycyjnej, Glass-Steagall podjęła próbę stworzenia środowiska, w którym jedna firma mogłaby zaangażować się w oba przedsięwzięcia. Po prostu nakazał podział między departamentami: Chiński Mur.

Mur ten nie był fizyczną granicą, ale raczej etyczną, której miały przestrzegać instytucje finansowe. Informacje wewnętrzne lub niepubliczne nie mogły być przekazywane między działami ani udostępniane. Jeśli zespół bankowości inwestycyjnej pracuje nad umową upublicznienia firmy, ich koledzy z brokerów na piętrze poniżej nie powinni o tym wiedzieć – dopóki tego nie zrobi reszta świata.

As Linguisitics Dyskryminacja i rasizm

Termin ten jest często postrzegany jako niewrażliwy kulturowo i obraźliwy refleksja na temat kultury chińskiej. Niestety, jest obecnie szeroko rozpowszechniony na całym rynku globalnym. Argumentowano nawet w sądach.

Pojawiło się w zgodnejopinii w sprawiePeat, Marwick, Mitchell & Co. vs. Superior Court (1988), w której sędzia Haning napisał: „„ Mur chiński ”jest jedną z takich legalnych flot, z której należy zdecydowanie zrezygnować. Termin ma charakter etniczny, który wielu uważałby za subtelną formę dyskryminacji językowej. Z pewnością dalsze używanie tego terminu byłoby niewrażliwe na tożsamość etniczną wielu osób pochodzenia chińskiego. Współczesne sądy nie powinny utrwalać uprzedzeń, które wkradają się do języka z przestarzałe i bardziej prymitywne sposoby myślenia ”.

Alternatywą, którą zasugerował sędzia, jest „ściana etyczna”. Zasady postępowania American Bar Association sugerują „screen” lub „to screen” jako sposób na opisanie tego pojęcia w odniesieniu do rozwiązywania konfliktów interesów w firmach prawniczych.

Chiński mur i deregulacja lat 70

Taki układ pozostawał niekwestionowany przez dziesięciolecia. Następnie, około 40 lat później, deregulacja prowizji maklerskichw 1975 r. Stała się katalizatorem zwiększonego zaniepokojenia konfliktami interesów.

Zmiana ta zniosła stałą stawkę minimalnej prowizji od transakcji papierów wartościowych, powodując gwałtowny spadek zysków z operacji maklerskich. Stało się to poważnym problemem dla analityków zajmujących się sprzedażą, którzy prowadzą badania papierów wartościowych i podają informacje do wiadomości publicznej. Z drugiej strony analitycy kupujący pracują dla towarzystw funduszy inwestycyjnych i innych organizacji. Ich badania są wykorzystywane do kierowania decyzjami inwestycyjnymi podejmowanymi przez firmy, które ich zatrudniają.

Po zmianie cen prowizji maklerskich analitycy sprzedający byli zachęcani do tworzenia raportów, które pomagały sprzedawać akcje i otrzymywały zachęty finansowe, gdy ich raporty promowały IPO ich firmy. Na takich sukcesach opierały się duże premie na koniec roku.

To wszystko pomogło stworzyć huczną hossę i erę „go-go, cokolwiek się dzieje” na Wall Street w latach 80-tych – wraz z kilkoma głośnymi przypadkami wykorzystywania informacji poufnych i paskudną korektą na rynku w 1987 r. W rezultacie papiery wartościowe i Wydział Regulacji Rynku Komisji Giełdowej (SEC) przeprowadził kilka przeglądów procedur dotyczących chińskiej ściany u sześciu głównych brokerów-dealerów. Częściowo w wyniku swoich ustaleń Kongres uchwalił ustawę o stosowaniu informacji poufnych i oszustw na papierach wartościowych z 1988 r., Która zaostrzyła kary za wykorzystywanie informacji poufnych, a także przyznał SEC szersze uprawnienia do tworzenia przepisów dotyczących chińskich murów.

Chiński mur i boom Dotcom

Chińskie mury, czyli mury etyki, powróciły na światło dzienne w późnych latach 90., w okresie rozkwitu ery dotcomów, kiedy to znani analitycy, tacy jak Mary Meeker z Morgan Stanley i Jack Grubman Salomona Smitha Barneya, stali się powszechnie znani ze względu na ich żarliwą promocję określonych papierów wartościowych.7

W tym czasie kilka słów czołowego analityka może dosłownie spowodować wzrost lub spadek ceny akcji, gdy inwestorzy kupowali i sprzedawali w oparciu o zalecenia analityków. Ponadto ustawa Gramm-Leach-Bliley Act (GLBA) z 1999 r. Uchyliła większość ustawy Glass-Steagall, która zabraniała bankom, firmom ubezpieczeniowym i firmom świadczącym usługi finansowe działać jako firma połączona.

Upadek bańki internetowej w 2001 r rzucić trochę światła na wad w tym systemie. Organy regulacyjne zwróciły uwagę, gdy odkryto, że znani analitycy prywatnie sprzedają osobiste udziały w akcjach, które promowali, i zostali zmuszeni do zapewnienia dobrych ratingów (pomimo osobistych opinii i badań, które wskazywały, że akcje nie były dobrymi zakupami). Organy regulacyjne odkryły również, że wielu z tych analityków osobiście posiadało akcje papierów wartościowych sprzed debiutu giełdowego i osiągnęliby ogromne osobiste zyski, gdyby odnieśli sukces, dawali „gorące” wskazówki klientom instytucjonalnym i faworyzowali niektórych klientów, umożliwiając im osiągnięcie ogromnych zysków. niczego nie podejrzewających członków społeczeństwa.

Co ciekawe, nie było przepisów zakazujących takich praktyk. Słabe wymogi dotyczące ujawniania informacji umożliwiły rozkwit praktyki. Podobnie, odkryto, że niewielu analityków wystawiało kiedykolwiek ocenę „sprzedaj” którejkolwiek z firm, którymi się zajmowali. Zachęcanie inwestorów do sprzedaży określonych papierów wartościowych nie spodobało się bankierom inwestycyjnym, ponieważ taki rating zniechęciłby źle ocenianą firmę do prowadzenia interesów z bankiem – chociaż często analitycy i ich koledzy sprzedawali te same papiery wartościowe. Inwestorzy, którzy kupowali papiery wartościowe za radą swoich ulubionych analityków, wierząc, że ich rada jest bezstronna, stracili znaczne kwoty pieniędzy.