William F. Sharpe
Kim jest William F. Sharpe?
William Forsyth Sharpe jest amerykańskim ekonomistą, który wraz z Harrym Markowitzem i Mertonem Millerem otrzymał w 1990 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych za opracowanie modeli wspomagających podejmowanie decyzji inwestycyjnych.
Sharpe jest dobrze znany z opracowywania modelu wyceny aktywów kapitałowych (CAPM) w latach sześćdziesiątych. CAPM opisuje związek między systematycznym ryzykiem a oczekiwanymi zwrotami i stwierdza, że podjęcie większego ryzyka jest konieczne, aby uzyskać wyższy zwrot. Znany jest również z tworzenia współczynnika Sharpe’a, liczby używanej do pomiaru stosunku ryzyka do zysku z inwestycji.
Kluczowe wnioski
- William F. Sharpe jest ekonomistą, któremu przypisuje się rozwój CAPM i wskaźnika Sharpe’a.
- CAPM jest kamieniem węgielnym w zarządzaniu portfelem i stara się znaleźć oczekiwany zwrot, patrząc na stopę wolną od ryzyka, współczynnik beta i premię za ryzyko rynkowe.
- Współczynnik Sharpe’a pomaga inwestorom rozszyfrować, które inwestycje zapewniają najlepsze zwroty przy danym poziomie ryzyka.
Życie Williama F. Sharpe’a
William Forsyth Sharpe urodził się w Bostonie 16 czerwca 1934 roku. Wraz z rodziną osiedlił się w Kalifornii i ukończył Riverside Polytechnic High School w 1951 roku. medycyny i administracji biznesowej, Sharpe zdecydował się studiować ekonomię. Ukończył Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles, uzyskując tytuł Bachelor of Arts w 1955 r. I tytuł Master of Arts w 1956 r. Następnie Sharpe uzyskał tytuł doktora. Doktorat z ekonomii w 1961 roku.
Sharpe wykładał na Uniwersytecie Waszyngtońskim, Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine i Uniwersytecie Stanforda. W swojej karierze zawodowej zajmował również kilka stanowisk poza środowiskiem akademickim. W szczególności był ekonomistą w RAND Corporation, konsultantem w Merrill Lynch and Wells Fargo, założycielem Sharpe-Russell Research we współpracy z Frank Russell Company oraz założycielem firmy konsultingowej William F. Sharpe Associates.
Sharpe otrzymał wiele nagród za swój wkład w dziedzinie finansów i biznesu, w tym nagrodę American Assembly of Collegiate Schools of Business za wybitny wkład w edukację biznesową w 1980 r. Oraz nagrodę Federacji Analityków Finansowych Nicholasa Molodovsky’ego za wybitne zasługi dla zawód [finanse] w 1989 r. Nagroda Nobla, którą zdobył w 1990 r., jest najbardziej prestiżowym osiągnięciem.
Wkład do ekonomii finansowej
Sharpe jest najbardziej znany ze swojej roli w rozwoju CAPM, który stał się fundamentalną koncepcją w ekonomii finansowej i zarządzaniu portfelem. Teoria ta ma swój początek w jego rozprawie doktorskiej. Sharpe przedłożył artykuł podsumowujący podstawy CAPM w Journal of Finance w 1962 roku. Chociaż jest to obecnie podstawowa teoria w finansach, pierwotnie otrzymała negatywną opinię z publikacji. Został opublikowany później w 1964 roku po zmianie redakcji.
Model CAPM zakładał, że oczekiwany zwrot z akcji powinien być stopą zwrotu wolną od ryzyka plus współczynnik beta inwestycji pomnożony przez premię za ryzyko rynkowe. Stopa zwrotu wolna od ryzyka rekompensuje inwestorom związanie ich pieniędzy, podczas gdy beta i premia za ryzyko rynkowe rekompensują inwestorowi dodatkowe ryzyko, które przejmują, wykraczając poza zwykłe inwestowanie w papiery skarbowe, które zapewniają stopę wolną od ryzyka.
Sharpe stworzył również często przywoływany współczynnik Sharpe’a. Współczynnik Sharpe’a mierzy nadwyżkę zwrotu uzyskaną w stosunku do stopy wolnej od ryzyka na jednostkę zmienności. Wskaźnik ten pomaga inwestorom określić, czy wyższe zyski wynikają z mądrych decyzji inwestycyjnych, czy też podejmowania zbyt dużego ryzyka. Dwa portfele mogą mieć podobne zwroty, ale współczynnik Sharpe’a pokazuje, który z nich podejmuje większe ryzyko, aby osiągnąć ten zwrot. Wyższe zwroty przy niższym ryzyku są lepsze, a współczynnik Sharpe’a pomaga inwestorom znaleźć taką mieszankę.
Ponadto artykuł Sharpe’a z 1998 r. „ Określanie efektywnej mieszanki aktywów funduszu” jest uznawany za podstawę modeli analitycznych opartych na zwrocie, które analizują historyczne zwroty z inwestycji w celu ustalenia, jak sklasyfikować inwestycję.
Przykład tego, jak inwestorzy wykorzystują współczynnik Sharpe’a
Załóżmy, że inwestor chce dodać nowe akcje do swojego portfela. Obecnie rozważają dwa i chcą wybrać ten z lepszym zwrotem skorygowanym o ryzyko. Będą używać obliczenia współczynnika Sharpe’a.
Załóżmy, że stopa wolna od ryzyka wynosi 3%.
Akcja A zwróciła w minionym roku 15% przy zmienności 10%. Współczynnik Sharpe’a wynosi 1,2. Obliczane jako (15-3) / 10.
Akcja B zwróciła w ubiegłym roku 13% przy zmienności 7%. Współczynnik Sharpe’a wynosi 1,43. Obliczane jako (13-3) / 7.
Podczas gdy akcje B miały niższy zwrot niż akcje A, zmienność akcji B jest również niższa. Uwzględniając ryzyko inwestycji, akcje B zapewniają lepszą kombinację zwrotów z niższym ryzykiem. Nawet jeśli akcje B zwróciłyby tylko 12%, nadal byłoby to lepszym zakupem przy współczynniku Sharpe’a na poziomie 1,29.
Ostrożny inwestor wybiera akcję B, ponieważ nieco wyższy zwrot związany z akcją A nie rekompensuje odpowiednio wyższego ryzyka.
Istnieje kilka problemów z obliczeniami, w tym rozważane ograniczone ramy czasowe oraz założenie, że wcześniejsze zwroty i zmienność są reprezentatywne dla zwrotów i zmienności kontraktów futures. Nie zawsze tak jest.