Merton Miller

Kim jest Merton Miller?

Merton Miller jest wybitnym ekonomistą szkoły chicagowskiej, który otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii w 1990 roku. Podzielił się tą nagrodą z Harrym Markowitzem i Williamem Sharpe za ich połączone wysiłki nad twierdzeniem Modiglianiego-Millera, które dotyczy związku między wartością spółka i jej struktura zadłużenia i kapitału. W całej swojej karierze badania Millera koncentrowały się na finansach przedsiębiorstw oraz problemach ekonomicznych i regulacyjnych branży usług finansowych.

Zrozumieć Mertona Millera

Merton Miller urodził się w Bostonie w 1923 roku. Jako student, Miller studiował na Uniwersytecie Harvarda, który ukończył z wyróżnieniem. Był wczesnym kolegą na Harvardzie Roberta M. Solowa, który później został także laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii. Na początku swojej kariery i podczas II wojny światowej Miller pracował jako ekonomista dla rządu federalnego w Wydziale Badań Podatkowych Departamentu Skarbu USA, a następnie w Wydziale Badań i Statystyki Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej ( FRS).

Merton Miller i Francisco Modigliani

W 1949 roku Miller wrócił do szkoły podyplomowej w Johns Hopkins, aby kontynuować swoje badania i studia w dziedzinie ekonomii. Otrzymał tytuł doktora w 1952 roku od Johnsa Hopkinsa, a następnie spędził rok jako gościnny wykładowca w London School of Economics, po czym objął długoterminowe stanowisko w Graduate School of Industrial Administration Carnegie Mellon, gdzie wraz z innymi stypendystami był zaangażowany w badania biznesu i korporacji. Tam spotkał się z Franco Modiglianim i obaj zaczęli razem publikować artykuły na temat ekonomii finansów przedsiębiorstw, na długo przed tym, zanim któryś z nich osiągnął szczyt swojej profesji jako laureaci Nagrody Nobla.

W 1958 roku Modigliani i Miller współpracowali przy pracy zatytułowanej „Koszt kapitału, finanse przedsiębiorstw i teoria inwestycji”. To tutaj po raz pierwszy omówiono twierdzenie Modiglianiego-Millera. Twierdzenie to pojawiło się później w dokumentach i pismach obu mężczyzn, a także zostało opracowane przez innych3

W 1961 roku Miller opuścił Carnegie Mellon, aby dołączyć do wydziału na Uniwersytecie w Chicago i pozostał tam do końca swojej kariery, później został dyrektorem publicznym Chicago Mercantile Exchange (CME), stanowisko, które piastował pracując jednocześnie w University of Chicago. W swoim życiu Miller napisał lub współautorem ośmiu książek, w tym Merton Miller on Derivatives dla popularnej prasy John F. Wiley & Sons.

Przez całą swoją karierę, aż do przejścia na emeryturę, Miller nadal był zaangażowany w badanie i artykułowanie interesujących problemów w finansach przedsiębiorstw, aw 1995 r. Został zatrudniony jako konsultant przez NASDAQ, aby pomóc przyjrzeć się kwestiom ustalania cen na giełdzie.

Składki

Miller napisał i przyczynił się do powstania kilku tekstów akademickich i popularnych z zakresu finansów przedsiębiorstw i makroekonomii, a także wielu oryginalnych artykułów naukowych. Jego głównym wkładem jest wpływowe twierdzenie Modiglianiego-Millera, które zakwestionowało tradycyjne teorie struktury kapitału w finansach przedsiębiorstw. Twierdzenie stwierdza, że ​​przy dobrze funkcjonujących rynkach kapitałowych kombinacja kapitału własnego i długu wykorzystywana do finansowania przedsiębiorstwa jest nieistotna dla wartości firmy, ponieważ posiadacze kapitału mogą finansować swój kapitał poprzez lewarowanie; gdyby można było znaleźć optymalną kombinację zadłużenia i kapitału własnego, aby zminimalizować koszt kapitału i zwiększyć wartość firmy, wówczas posiadacze kapitału mogliby po prostu osiągnąć ten sam współczynnik, zaciągając pożyczki niezależnie od własnej struktury kapitałowej firmy.