Jaki jest cel reguły Volckera?
Reguła Volckera ogranicza dwa główne rodzaje działalności dużych banków instytucjonalnych. Banki nie mogą angażować się w działalność handlową na własny rachunek ani posiadać udziałów w zabezpieczonych funduszach, ogólnie definiowanych jako fundusze hedgingowe i fundusze private equity. Zasada jest wymieniona w sekcji 619 ustawy Dodda-Franka i stanowi część większych reform finansowych zawartych w tym prawodawstwie.1
Zasada ta została stworzona, aby uniemożliwić bankom, które otrzymują wsparcie federalne i podatników w postaci ubezpieczenia depozytów i innego wsparcia, angażowania się w ryzykowne działania handlowe. Reguła została nazwana na cześć Paula Volckera, byłego przewodniczącego Rady Rezerwy Federalnej.
Zakaz handlu na własny rachunek
Reguła Volckera zabrania bankom angażowania się wdziałalność handlową na własny rachunek. Handel na własny rachunek jest definiowany przez zasadę jako bank pełniący funkcję mocodawcy rachunku handlowego przy kupnie lub sprzedaży instrumentu finansowego. Przepisy rozszerzają definicję tego, co kwalifikuje się jako rachunek handlowy i czy transakcja obejmuje instrument finansowy.
Przepisy definiują konto handlowe w oparciu o trzy kryteria: test celu dla konta, test reguły kapitału z tytułu ryzyka rynkowego oraz test statusu. Zasady stanowią, że zakłada się, że transakcje są dokonywane na rachunek handlowy banku, jeśli bank utrzymywał pozycję przez 60 dni.
Ze względu na szeroką definicję rachunku handlowego, niektóre rodzaje działalności handlowej są wyłączone z tego zakazu, takie jak czynności rozliczeniowe, zarządzanie płynnością, animowanie rynku, zabezpieczanie, transakcje mające na celu wypełnienie zobowiązań dostawy oraz transakcje w ramach planu podziału zysków lub planu emerytalnego banku. Jednak na te działania handlowe nakładane są bardzo rygorystyczne wymogi dotyczące zgodności, które obejmują kontrole wewnętrzne i obszerną dokumentację.
Zakaz inwestowania w fundusze objęte ubezpieczeniem
Zasada Volckera dodatkowo zabrania bankom posiadania udziałów własnościowych w funduszu zabezpieczonym. Reguła definiuje fundusze objęte testem trójdzielnym. Fundusz objęty ubezpieczeniem jest zwolniony z definicji firmy inwestycyjnej określonej w ustawie o spółkach inwestycyjnych z 1940 r., Puli towarów o cechach podobnych do funduszy hedgingowych lub funduszy private equity oraz zagranicznych funduszy zabezpieczonych.4
Zasada określa szereg wyjątków od tych zakazów, takich jak zagraniczne fundusze publiczne, spółki zależne w całości należące do firmy i spółki joint venture.
Przedłużenie terminów zgodności
Banki miały zlikwidować swoje udziały w funduszach zabezpieczonych do lipca 2015 r. Jednak w grudniu 2014 r. Rada Rezerwy Federalnej wydała bankom przedłużenie czasu na wyjście z tych pozycji do 2017 r., Aw niektórych przypadkach do 2022 r.5
Banki argumentowały, że wiele ich pozycji dotyczyło niepłynnych inwestycji, na których musiałyby ponieść znaczne straty, aby wyjść. Banki stwierdziły, że ich udziały własnościowe w funduszach hedgingowych i funduszach private equity byłyby narażone na znaczną utratę wartości, gdyby były zmuszone do ich szybkiej likwidacji.