Co użyteczność krańcowa mówi nam o wyborach konsumenckich?

W mikroekonomii użyteczność jest sposobem na powiązanie ilości konsumowanych dóbr z ilością szczęścia lub satysfakcji, jaką uzyskuje konsument. Użyteczność krańcowa mówi, jaką wartość krańcową lub satysfakcję uzyskuje konsument ze spożycia dodatkowej jednostki dobra. Teoria mikroekonomiczna mówi, że wyboru konsumenta dokonuje się na marginesie, co oznacza, że ​​konsumenci nieustannie porównują użyteczność krańcową z konsumpcji dodatkowych dóbr z kosztami, jakie muszą ponieść, aby je nabyć. Konsument kupuje towary, o ile krańcowa użyteczność każdej dodatkowej jednostki przekracza jego cenę. Konsument przestaje konsumować dodatkowe dobra, gdy tylko cena przekroczy krańcową użyteczność.

Prawo zmniejszania użyteczności krańcowej

W mikroekonomii użyteczność krańcowa i prawo malejącej użyteczności krańcowej są podstawowymi blokadami, które zapewniają wgląd w wybór przez konsumenta ilości i rodzaju dóbr przeznaczonych do spożycia. Prawo malejącej użyteczności krańcowej stanowi, że użyteczność krańcowa z dodatkowej jednostki konsumpcji spada wraz ze wzrostem ilości dóbr konsumpcyjnych. Konsumenci wybierają swoje koszyki dóbr poprzez zrównanie krańcowej użyteczności dobra z jego ceną, która jest krańcowym kosztem konsumpcji.

Prawo popytu

Cena, jaką konsument jest skłonny zapłacić za dobro, zależy od jego użyteczności krańcowej, która spada z każdą dodatkową jednostką spożycia, zgodnie z prawem malejącej użyteczności krańcowej. Dlatego cena normalnego towaru spada, gdy wzrasta konsumpcja. Cena i ilość popytu są do siebie odwrotnie proporcjonalne, co stanowi fundamentalne prawo popytu w teorii wyboru konsumenta.