Sarbanes-Oxley kontra Dodd-Frank
Ustawa Sarbanesa-Oxleya oraz Ustawa Dodda-Franka o reformie Wall Street i ochronie konsumentów zostały przez niektórych uznane za dwa z największych aktów prawnych dotyczących reform korporacyjnych, przyjętych przez Stany Zjednoczone w ostatnich dziesięcioleciach. Oba nastąpiły po kosztownych, ale bardzo różnych rodzajach skandali i upadków korporacji, które wstrząsnęły Wall Street.
Sarbanes-Oxley miał na celu ochronę inwestorów przed oszustwami w zakresie rachunkowości korporacyjnej poprzez wzmocnienie dokładności i wiarygodności ujawnień finansowych. Został on uchwalony przez Kongres w 2002 roku po wielu miliardowych skandalach księgowych, być może najsłynniejszym w firmie Enron zajmującej się handlem energią i firmie telekomunikacyjnej WorldCom.
Ustawa Dodda-Franka została uchwalona w 2010 roku w odpowiedzi na kryzys finansowy 2007-08, który rzucił Wall Street na kolana. Celem Dodda-Franka było przede wszystkim zmniejszenie ryzyka w systemie finansowym poprzez ściślejszą regulację dużych banków i instytucji finansowych.
Kluczowe wnioski
- Uchwalona w 2002 roku ustawa Sarbanes-Oxley zaostrzyła przepisy dotyczące dokładności sprawozdań finansowych przedsiębiorstw, aby zapobiec oszustwom księgowym po wielu głośnych skandalach, które kosztowały inwestorów miliardy dolarów.
- Uchwalona w 2010 roku Ustawa Dodda-Franka o reformie Wall Street i ochronie konsumentów ściślej regulowała podejmowanie ryzyka przez banki i ustanowiła zasady mające na celu zapobieganie drapieżnemu udzielaniu kredytów konsumentom po kryzysie finansowym w latach 2007-2008.
Ustawa Sarbanesa-Oxleya
Aby chronić inwestorów przed oszustwami księgowymi, Sarbanes-Oxley nałożył odpowiedzialność za sprawozdania finansowe firmy bezpośrednio na barki jej najwyższego kierownictwa. Nakazał, aby dyrektorzy generalni (CEO) i dyrektorzy finansowi (CFO) osobiście potwierdzali dokładność informacji zawartych w sprawozdaniach finansowych oraz potwierdzali, że kontrole i procedury miały na celu ocenę i weryfikację tej dokładności.
W rzeczywistości dyrektorzy generalni i dyrektorzy finansowi byli zobowiązani do osobistego podpisywania raportów finansowych, potwierdzając, że przestrzegali przepisów Komisji Papierów Wartościowych i Giełd. Niezastosowanie się do tego może skutkować grzywnami w wysokości do 5 milionów dolarów i karami więzienia do 20 lat.
Ustawa Dodda-Franka
Ogromna ustawa Dodda-Franka miała na celu ochronę inwestorów i podatników poprzez wzmocnienie regulacji systemu finansowego, z myślą o ograniczeniu ryzyka i zakończeniu ratowania banków „zbyt dużych, by upaść”, takich jak te, które miały miejsce podczas kryzys.
Wśród najważniejszych przepisów Dodd-Frank byli w Völcker reguły regulacji ryzykownych instrumentów pochodnych, takich jak swapy na zwłokę w spłacie kredytu i papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką oraz poduszki finansowe zwiększając banków.
Volcker Rule, nazwany były prezes Rezerwy Federalnej Paul Volcker, zakazane banków komercyjnych od angażowania się w krótkoterminowej spekulacji pieniądze deponentów. Działania te miały zapobiec narastaniu nadmiernego ryzyka przez duże instytucje finansowe, co było głównym czynnikiem kryzysu finansowego i upadku Wall Street.
Dodd-Frank utworzył również Radę Nadzoru nad Stabilnością Finansową, aby monitorować ryzyko w systemie finansowym, oraz Biuro Ochrony Konsumentów, aby chronić konsumentów przed agresywnymi praktykami kredytowymi. Za przyczynienie się do załamania się kredytów hipotecznych o podwyższonym ryzyku w samym sercu kryzysu finansowego obwiniano nieuczciwe praktyki kredytowe.