Jak rozpoczęła się sekurytyzacja długu
Sekurytyzacja to proces przekształcania partii długów w zbywalne papiery wartościowe zabezpieczone lub sekurytyzowane pierwotnymi długami.
Większość dłużnych papierów wartościowych składa się z pożyczek, takich jak kredyty hipoteczne udzielane klientom przez banki. Jednak każdy składnik aktywów finansowych oparty na wierzytelnościach może stanowić zabezpieczenie dłużnego papieru wartościowego. Inne formy aktywów bazowych obejmują należności handlowe, zadłużenie z tytułu kart kredytowych i leasing.
Kluczowe wnioski
- Sekurytyzacja długu to proces pakowania długów pochodzących z wielu źródeł w jeden papier wartościowy, który ma zostać sprzedany inwestorom.
- Wiele takich papierów to pakiety hipotecznych kredytów mieszkaniowych, które są sprzedawane przez banki, które ich udzieliły.
- Kupującym jest zazwyczaj fundusz powierniczy, który przekształca pożyczki w zbywalne papiery wartościowe.
Inwestor, który kupuje akcje firmy, ma prawo do majątku firmy i przyszłych przepływów pieniężnych. Podobnie inwestorowi, który kupuje sekurytyzowany produkt dłużny, przysługuje roszczenie z tytułu przyszłej spłaty bazowych instrumentów dłużnych.
Z punktu widzenia inwestora dług jest aktywem.
Zrozumienie sekurytyzacji długu
W proces sekurytyzacji długu zawsze zaangażowane są co najmniej cztery strony. Pierwsza to pożyczkobiorca, który zaciągnął pożyczkę i obiecał ją spłacić. Drugi to pierwotny pożyczkodawca, czyli bank, który zatwierdził pożyczkę.
Ten pierwotny pożyczkodawca lub bank ma pierwotne roszczenie do spłat pożyczkobiorcy. Ale bank może chcieć zrealizować swój zysk z kredytu znacznie szybciej niż pozwala na to 20- lub 30-letni okres kredytowania.
Bank może natychmiast spieniężyć ten kredyt i inne będące w jego posiadaniu za wartość nominalną lub zbliżoną do osoby trzeciej. Ta strona trzecia zwykle działa jako trust.
Trust zarabia na sekurytyzacji wielu pożyczek i przepakowywaniu ich jako nowo wyemitowanych aktywów. Aktywa są następnie sprzedawane inwestorom, którzy stanowią czwartą część łańcucha.
Jeśli podążasz za łańcuchem, sekurytyzowany produkt dłużny ostatecznie dostarcza spłaty pożyczki stronie czwartej w postaci zwrotów z inwestycji.
Krótka historia sekurytyzacji długu
Pierwsze korporacje merkantylistyczne służyły jako narzędzia sekurytyzacji długu państwowego dla Imperium Brytyjskiego na przełomie XVII i XVIII wieku.
Według naukowców z Texas Christian University, Wielka Brytania zrestrukturyzowała swój dług, przenosząc go do najbogatszych korporacji, które z kolei sprzedały akcje zabezpieczone tymi aktywami.
Proces ten był tak wszechobecny, że do 1720 roku Kompania Południowo-morska i Kompania Wschodnioindyjska posiadały prawie 80% długu publicznego. Korporacje zasadniczo stały się spółkami celowymi (SPV) dla brytyjskiego skarbu państwa.
Ostatecznie obawy o kruchość tych akcji korporacyjnych doprowadziły Brytyjczyków do zaprzestania sekurytyzacji i skupienia się na bardziej konwencjonalnym rynku obligacji w celu pozyskania pieniędzy.
Odrodzenie sekurytyzacji długu w latach 70
Rynek dłużnych papierów wartościowych praktycznie nie istniał przez następne 200 lat. W 1970 r. Na wtórnym rynku kredytów hipotecznych zaczęły pojawiać się pierwsze papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS) w Stanach Zjednoczonych.
Rynek sekurytyzacji długu ruszył w 1983 r., Kiedy Fannie Mae wprowadziła pierwsze zabezpieczone zobowiązania hipoteczne.
Ten proces nie mógłby istnieć bez Rządowego Krajowego Stowarzyszenia Hipotecznego (Ginnie Mae), które gwarantowało pierwsze papiery wartościowe do przenoszenia kredytów hipotecznych.
Przed Ginnie Mae inwestorzy handlowali indywidualnymi pożyczkami na rynku wtórnym. Ponieważ nie były objęte sekurytyzacją, bardzo niewielu inwestorów było zainteresowanych ich kupnem.
Przejścia wspierane przez rząd stały się objawieniem dla wtórnych inwestorów hipotecznych. Były wtedy postrzegane jako bezpieczne inwestycje. Wkrótce po Ginnie Mae pojawiły się dwie inne korporacje sponsorowane przez rząd, Fannie Mae i Freddie Mac.
Fannie Mae podsyciła ogień, kiedy w 1983 r. Wydała pierwsze zabezpieczone zobowiązania hipoteczne (CMO). Kongres podwoił liczbę CMO, tworząc Real Estate Mortgage Investment Conduit (REMIC), aby ułatwić wydawanie CMO.
Do 2000 r. Obrót papierami wartościowymi zabezpieczonymi hipotecznie osiągnął wartość 6 bilionów dolarów. Spoczywał na nim znaczna wina za wywołanie kryzysu finansowego w latach 2008-2009, kiedy wiele z tych hipotecznych kredytów hipotecznych stało się niewypłacalnych. Po około pięciu latach na ziemi niczyjej rynek papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką wrócił z hukiem. Do 2018 roku łączna kwota była bliska 10 bilionów dolarów.