2 najlepsze sposoby, w jakie korporacje pozyskują kapitał
Prowadzenie firmy wymaga dużego kapitału. Kapitał może przybierać różne formy, od kapitału ludzkiego i pracy po kapitał ekonomiczny. Ale kiedy większość ludzi słyszy termin „kapitał finansowy”, pierwszą rzeczą, która przychodzi na myśl, są zazwyczaj pieniądze.
Chociaż może to oznaczać różne rzeczy, niekoniecznie jest nieprawdziwe. Kapitał finansowy to aktywa, papiery wartościowe i tak, gotówka. Dostęp do gotówki może oznaczać różnicę między rozwojem firm lub pozostaniem w tyle a pozostawieniem ich na lodzie. Ale w jaki sposób firmy mogą pozyskać kapitał, którego potrzebują, aby kontynuować działalność i sfinansować przyszłe projekty? Jakie mają dostępne opcje?
Istnieją dwa rodzaje kapitału, które firma może wykorzystać do finansowania swojej działalności: dług i kapitał własny. Ostrożna praktyka w zakresie finansowania przedsiębiorstw polega na określeniu najbardziej efektywnej kosztowo kombinacji zadłużenia i kapitału własnego. W tym artykule omówiono oba rodzaje kapitału.
Kluczowe wnioski
- Przedsiębiorstwa mogą wykorzystywać kapitał własny lub dłużny do pozyskiwania pieniędzy, gdzie koszt długu jest zwykle niższy niż koszt kapitału własnego, przy danym zadłużeniu można skorzystać z możliwości regresu.
- Kapitał dłużny ma postać pożyczek lub emisji obligacji korporacyjnych. Kapitał własny ma postać gotówki w zamian za własność firmy, zwykle w formie akcji.
- Posiadacze długu zwykle pobierają odsetki od przedsiębiorstw, podczas gdy właściciele akcji polegają na wzroście akcji lub dywidendach w celu uzyskania zwrotu.
- Kapitał uprzywilejowany ma uprzywilejowane roszczenie do aktywów spółki w porównaniu z kapitałem zwykłym, co powoduje, że koszt kapitału jest niższy w przypadku kapitału uprzywilejowanego.
Kapitał zadłużenia
Kapitał dłużny jest również nazywany finansowaniem dłużnym. Finansowanie z kapitału dłużnego ma miejsce, gdy firma pożycza pieniądze i zgadza się zwrócić je pożyczkodawcy w późniejszym terminie. Najpowszechniejszymi rodzajami kapitału dłużnego są pożyczki i obligacje, które większe firmy wykorzystują do napędzania planów ekspansji lub finansowania nowych projektów. Mniejsze firmy mogą nawet używać kart kredytowych do pozyskiwania własnego kapitału.
Firma, która chce pozyskać kapitał poprzez zadłużenie, może potrzebować zwrócić się do banku o pożyczkę, gdzie bank staje się pożyczkodawcą, a firma dłużnikiem. W zamian za pożyczkę bank pobiera odsetki, które firma wraz z pożyczką odnotuje w swoim bilansie.
Drugą opcją jest emisja obligacji korporacyjnych. Obligacje te są sprzedawane inwestorom – zwanym także posiadaczami obligacji lub pożyczkodawcami – i zapadają po określonej dacie. Przed osiągnięciem wykupu spółka jest odpowiedzialna za wypłatę odsetek od obligacji inwestorom. Ponieważ generalnie wiążą się one z dużym ryzykiem – szanse na niewypłacalność są większe niż obligacje emitowane przez rząd – przynoszą znacznie wyższy zysk. Pieniądze pozyskane z emisji obligacji spółka może przeznaczyć na plany ekspansji.
Agencje ratingowe, takie jak Standard and Poor’s (S&P), są odpowiedzialne za ocenę jakości długu korporacyjnego, sygnalizując inwestorom, jak ryzykowne są obligacje.
Chociaż jest to świetny sposób na zebranie bardzo potrzebnych pieniędzy, kapitał dłużny ma wadę: wiąże się z dodatkowym obciążeniem w postaci odsetek. Ten wydatek, ponoszony tylko za przywilej dostępu do funduszy, nazywany jest kosztem kapitału obcego. Odsetki muszą być wypłacane pożyczkodawcom niezależnie od wyników biznesowych. W niskim sezonie lub w złej gospodarce firma o dużym zadłużeniu może mieć spłaty zadłużenia przekraczające jej przychody.
Przykład kapitału dłużnego
Spójrzmy na przykład na scenariusz pożyczki. Załóżmy, że firma zaciąga pożyczkę biznesową w wysokości 100 000 USD w banku, który ma oprocentowanie w wysokości 6% rocznie. Jeśli pożyczka zostanie spłacona rok później, całkowita spłacona kwota wyniesie 100 000 USD x 1,06, czyli 106 000 USD. Oczywiście większość pożyczek nie spłaca się tak szybko, więc faktyczna kwota odsetek składanych od tak dużej pożyczki może szybko się sumować.
Kapitał własny
Kapitał własny, z drugiej strony, jest generowany przez nie pożyczek, ale poprzez sprzedaż akcji spółki magazynie. Jeśli zaciąganie większego zadłużenia nie jest opłacalne finansowo, firma może pozyskać kapitał, sprzedając dodatkowe akcje. Mogą to być akcje zwykłe lub uprzywilejowane.
Akcje zwykłe dają akcjonariuszom prawo głosu, ale tak naprawdę nie dają im wiele więcej, jeśli chodzi o znaczenie. Znajdują się na samym dole drabiny, co oznacza, że ich własność nie jest traktowana priorytetowo, jak inni akcjonariusze. W przypadku upadku lub likwidacji spółki, inni wierzyciele i udziałowcy otrzymują wpłatę w pierwszej kolejności. Akcje uprzywilejowane są wyjątkowe, ponieważ wypłata określonej dywidendy jest gwarantowana przed dokonaniem takich płatności na akcje zwykłe. W zamian akcjonariusze uprzywilejowani mają ograniczone prawa własności i nie mają prawa głosu.
Podstawową korzyścią płynącą z pozyskania kapitału własnego jest to, że w przeciwieństwie do kapitału dłużnego spółka nie jest zobowiązana do spłaty inwestycji udziałowca. Zamiast tego koszt kapitału własnego odnosi się do kwoty zwrotu z inwestycji, której akcjonariusze oczekują na podstawie wyników większego rynku. Zwroty te pochodzą z wypłaty dywidend i wyceny akcji.
Wadą kapitału własnego jest to, że każdy akcjonariusz jest właścicielem niewielkiej części firmy, więc własność ulega rozwodnieniu. Właściciele firm są również zobowiązani do swoich udziałowców i muszą zapewnić, że firma pozostanie rentowna, aby utrzymać podwyższoną wycenę akcji, jednocześnie wypłacając wszelkie oczekiwane dywidendy.
Posiadacze długu są powszechnie znani jako pożyczkodawcy, podczas gdy posiadacze kapitału są znani jako inwestorzy.
Ponieważ akcjonariusze uprzywilejowani mają wyższe roszczenia do aktywów spółki, ryzyko dla akcjonariuszy uprzywilejowanych jest niższe niż w przypadku akcjonariuszy zwykłych, którzy zajmują najniższe miejsce w łańcuchu dostaw żywności. W związku z tym koszt kapitału przy sprzedaży akcji uprzywilejowanych jest niższy niż przy sprzedaży akcji zwykłych. Dla porównania oba rodzaje kapitału własnego są zazwyczaj droższe niż kapitał dłużny, ponieważ pożyczkodawcy zawsze mają zagwarantowaną płatność zgodnie z prawem.
Przykład kapitału własnego
Jak wspomniano powyżej, niektóre firmy nie decydują się na pożyczanie większej ilości pieniędzy w celu podwyższenia kapitału. Być może są już lewarowane i po prostu nie mogą zaciągnąć więcej długu. Mogą zwrócić się do rynku, aby zebrać trochę gotówki.
Firma typu start-up może pozyskiwać kapitał za pośrednictwem aniołów biznesu i inwestorów venture capital. Z drugiej strony firmy prywatne mogą podjąć decyzję o wejściu na giełdę, ogłaszając pierwszą ofertę publiczną (IPO). Odbywa się to poprzez emisję akcji na rynku pierwotnym – zwykle dla inwestorów instytucjonalnych – po czym akcje są przedmiotem obrotu na rynku wtórnym przez inwestorów. Na przykład Facebook wszedł na giełdę w maju 2012 roku, pozyskując 16 miliardów dolarów kapitału w ramach pierwszej oferty publicznej, co dało wartość firmy na 104 miliardy dolarów.
Podsumowanie
Firmy mogą pozyskiwać kapitał poprzez finansowanie dłużne lub kapitałowe. Finansowanie dłużne wymaga pożyczenia pieniędzy od banku lub innego pożyczkodawcy lub emisji obligacji korporacyjnych. Należy zwrócić pełną kwotę pożyczki wraz z odsetkami, czyli kosztem pożyczki.
Finansowanie kapitałowe polega na rezygnacji z udziału w spółce inwestorom, którzy nabywają akcje spółki. Można to zrobić na giełdzie w przypadku spółek publicznych lub w przypadku firm prywatnych za pośrednictwem prywatnych inwestorów, którzy otrzymują pewien procent własności.
Oba rodzaje finansowania mają swoje wady i zalety, a właściwy wybór, czy też odpowiednia kombinacja, będzie zależeć od rodzaju firmy, jej obecnego profilu działalności, potrzeb finansowych i kondycji finansowej.