Kapitał pionowy

Co to jest kapitał pionowy?

Zasada pionowa to metoda poboru podatku dochodowego, w której płacone podatki rosną wraz z kwotą uzyskanego dochodu. Podstawową zasadą stojącą za równością wertykalną jest to, że ci, którzy mają możliwość płacenia większych podatków, powinni wnosić więcej niż ci, którzy tego nie robią.

Można to skontrastować z poziomą sprawiedliwością, zgodnie z którą osoby o podobnych dochodach i majątku powinny płacić taką samą kwotę podatków.

Zrozumienie pionu Equity

Sprawiedliwość systemu podatkowego mówi o tym, czy obciążenie podatkowe jest sprawiedliwie rozłożone na ludność. Zasada zdolności do zapłaty mówi, że kwota podatku, którą płaci osoba fizyczna, powinna być uzależniona od poziomu obciążenia, jakie podatek wytworzy w stosunku do zamożności jednostki. Zasada zdolności do płacenia daje początek dwóm pojęciom sprawiedliwości i słuszności – słuszności pionowej i poziomej.

Równość pionowa napędza zasadę, że osoby o wyższych dochodach powinny płacić większe podatki, stosując proporcjonalne lub progresywne stawki podatkowe. W przypadku opodatkowania proporcjonalnego kwota zapłaconych podatków rośnie bezpośrednio wraz z dochodem. Każdy płaci taką samą część swojego dochodu w postaci podatku, ponieważ efektywna średnia stawka podatkowa nie zmienia się wraz z dochodem.

Przykład pionowej akcji

Na przykład kapitał pionowy, weźmy pod uwagę podatnika, który zarabia 100 000 USD rocznie i drugiego, który zarabia 50 000 USD rocznie. Jeśli stawka podatku jest płaska i proporcjonalna na poziomie 15%, osoba o wyższych dochodach zapłaci 15 000 USD podatku za dany rok podatkowy, podczas gdy podatnik o niższych dochodach będzie miał obowiązek podatkowy w wysokości 7500 USD. Przy tej samej stawce stosowanej do wszystkich kwot dochodu osoby z większymi zasobami lub wyższymi dochodami zawsze będą płacić wyższy podatek w dolarach niż osoby o niższych dochodach.

Opodatkowanie progresywne

Opodatkowanie progresywne obejmuje progi podatkowe, w których ludzie płacą podatki w oparciu o przedział podatkowy, w którym znajdują się ich dochody. Każdy przedział podatkowy będzie miał inną stawkę podatkową, z wyższymi przedziałami dochodów płacącymi najwyższe procenty. W ramach tego systemu podatkowego efektywne średnie stawki podatkowe rosną wraz z dochodem, tak że bogaci płacą większą część swoich dochodów w postaci podatków niż biedni. Na przykład w Stanach Zjednoczonych pojedynczy podatnik, który zarabia 100 000 USD, ma najwyższą krańcową stawkę podatkową w wysokości 24% od 2019 r. Jego zobowiązanie podatkowe wyniesie 18174,50 USD przy efektywnej stawce podatkowej 18,17%.  Najwyższa krańcowa stawka podatkowa dla pojedynczego podatnika, którego roczny dochód wynosi 50 000 USD, wynosi 22%. W takim przypadku podatnik zapłaciłby 6864 USD za efektywną stawkę podatkową w wysokości 13,73%.

Inną miarą stosowaną do pomiaru równości w systemie podatkowym jest równość horyzontalna, która stanowi, że osoby o podobnych zdolnościach płacowych powinny wnosić taką samą kwotę podatków do gospodarki. Podstawą tego pojęcia jest to, że osoby z tej samej grupy dochodowej mają równy wkład w społeczeństwo, a zatem powinny być traktowane tak samo, nakładając ten sam poziom podatku dochodowego. Na przykład, jeśli dwóch podatników zarabia 50 000 USD, obaj powinni być opodatkowani tą samą stawką, ponieważ obaj mają ten sam majątek lub mieszczą się w tym samym przedziale dochodów. Jednak poziom równości jest trudny do osiągnięcia w systemie podatkowym z lukami prawnymi, odliczeniami i zachętami, ponieważ zapewnienie jakiejkolwiek ulgi podatkowej oznacza, że ​​podobne osoby faktycznie nie płacą tej samej stawki.