Jak stopa bezrobocia wpływa na wszystkich

Krajową stopę bezrobocia definiuje się jako odsetek bezrobotnych w ogólnej sile roboczej. Jest powszechnie uznawany za kluczowy wskaźnik wydajności rynku pracy danego kraju. Stopa bezrobocia, będąca uważnie obserwowanym wskaźnikiem gospodarczym, przyciąga wiele uwagi mediów, zwłaszcza w czasie recesji i trudnych czasów gospodarczych. Dzieje się tak, ponieważ stopa bezrobocia wpływa nie tylko na osoby bezrobotne – poziom i trwałość czynników bezrobocia mają rozległy wpływ na całą gospodarkę.

Dlaczego stopa bezrobocia ma znaczenie

Według US Bureau of Labor Statistics (BLS), kiedy pracownicy są bezrobotni, ich rodziny tracą pensje, a naród jako całość traci swój wkład w gospodarkę w postaci dóbr lub usług, które mogłyby zostać wyprodukowane. Bezrobotni również tracą siłę nabywczą, co może prowadzić do bezrobocia dla innych pracowników, tworząc efekt kaskadowy, który rozchodzi się po całej gospodarce. W ten sposób bezrobocie dotyka nawet tych, którzy nadal są zatrudnieni.

Kiedy firmy próbują obniżyć koszty, często redukują siłę roboczą, co jest jednym ze sposobów oszczędzania kosztów. Ci pracownicy, którzy są zmuszeni do wykonywania większej ilości pracy po tym, jak firma zwalnia część swoich pracowników, prawdopodobnie nie otrzymają żadnego dodatkowego wynagrodzenia za nadgodziny, które przepracowali. Bezrobocie może mieć również negatywny wpływ na stan psychiczny osób nadal zatrudnionych. Mogą być bardziej zaniepokojeni utratą pracy lub wahać się przed poszukiwaniem innej pracy, ponieważ mają fałszywe przekonanie, że w ogóle mają „szczęście”, że są zatrudnieni. Mogą nawet czuć się winni z powodu posiadania pracy, gdy ich współpracownicy są bez pracy.

Mówiąc szerzej, wysokie bezrobocie jest również problemem dla gospodarki amerykańskiej. Ponad 70% tego, co produkuje gospodarka USA, jest kupowane przez konsumentów krajowych poprzez ich  osobiste  nawyki konsumpcyjne. Bezrobotni konsumują znacznie mniej niż osoby o stałych dochodach, ponieważ mają mniej dochodów uznaniowych.

Aby zrozumieć przyczyny wysokiego bezrobocia i sposoby na jego zaradzenie, decydenci poszukują informacji na temat różnych aspektów bezrobocia. Statystyki dotyczące liczby bezrobotnych, okresu, w którym byli bezrobotni, ich poziomu umiejętności, trendów w bezrobociu i regionalnych dysproporcji w bezrobociu są okresowo udostępniane decydentom, aby mogli je interpretować i miejmy nadzieję, podejmować bardziej świadome decyzje dotyczące sterowanie gospodarką i przeciwdziałanie bezrobociu.

Kompilowanie statystyk pracy

Jednym z błędnych przekonań na temat stopy bezrobocia jest to, że jest ona obliczana na podstawie liczby osób składających wnioski o świadczenia z tytułu ubezpieczenia na wypadek bezrobocia (UI). Jednak liczba osób ubiegających się o UI nie dostarcza dokładnych informacji na temat zakresu bezrobocia. Dzieje się tak, ponieważ ludzie mogą nadal być bezrobotni po wyczerpaniu się ich świadczeń, podczas gdy inni ubiegający się o świadczenia z tytułu UI mogą nie kwalifikować się do świadczeń lub nawet nie ubiegali się o nie.

Miesięczne śledzenie każdej bezrobotnej osoby byłoby również bardzo kosztowne, czasochłonne i niepraktyczne. Dlatego rząd USA przeprowadza badanie reprezentacyjne – Current Population Survey (CPS) – aby zmierzyć stopień bezrobocia w kraju. Stany Zjednoczone przeprowadzają CPS miesięcznie od 1940 r. Około 60 000 gospodarstw domowych, czyli około 110 000 osób, znajduje się w badaniu reprezentacyjnym CPS, wybranym jako reprezentatywnym dla całej populacji Stanów Zjednoczonych. Typowe gospodarstwo domowe objęte badaniem reprezentacyjnym przeprowadza wywiady co miesiąc przez cztery kolejne miesiące, a następnie ponownie przez te same cztery miesiące kalendarzowe rok później.

Badanie przeprowadzają przeszkoleni i doświadczenipracownicy Biura Spisowego. Przeprowadzają wywiady z osobami z 60 000 badanych gospodarstw domowych w celu uzyskania informacji na temat aktywności zawodowej lub statusu pozostałych członków gospodarstwa domowego w okresie odniesienia badania (zazwyczaj tydzień obejmujący dwunasty dzień miesiąca).

W przypadku korzystania z badania reprezentacyjnego istnieje szansa, że ​​oszacowania próby mogą różnić się od rzeczywistych wartości populacji. Według BLS istnieje 90% szansa, że ​​miesięczna zmiana szacunku bezrobocia z próby mieści się w zakresie +/- 110 000 wartości uzyskanej z całkowitego spisu ludności dla całej populacji.

Zatrudnienie a bezrobocie

Podstawowe definicje używane przez BLS przy opracowywaniu statystyk pracy są dość proste:

• Zatrudnione są osoby z pracą.
• Osoby bezrobotne, poszukujące pracy i gotowe do pracy są bezrobotne.
• Osoby, które nie są ani zatrudnione, ani bezrobotne, nie są na rynku pracy.

Suma osób zatrudnionych i bezrobotnych stanowi siłę roboczą. Pozostała część to osoby, które nie mają pracy i jej nie szukają. Są to zazwyczaj studenci, emeryci i osoby prowadzące dom.

Należy zauważyć, że miary siły roboczej, takie jak stopa bezrobocia, są oparte na cywilnej nieinstytucjonalnej populacji Stanów Zjednoczonych w wieku 16 lat i starszej.Środki dotyczące siły roboczej wykluczają osoby w wieku poniżej 16 lat, osoby przebywające w instytucjach – takich jak domy opieki i więzienia – oraz cały personel pełniący czynną służbę w siłach zbrojnych.

Chociaż podstawowe założenia decydujące o zatrudnieniu danej osoby są proste, istnieje wiele sytuacji, które mogą utrudniać ustalenie właściwej kategorii, do której należy dana osoba.

Osoby są uważane za zatrudnione, jeśli w tygodniu objętym badaniem wykonywały jakąkolwiek pracę za wynagrodzeniem lub dla zysku. Osoby są również liczone jako zatrudnione, jeśli wykonują pracę, w której nie pracowali w tygodniu objętym badaniem, z powodów takich jak urlop, choroba, praca własna itp.

Osoby są klasyfikowane jako bezrobotne, jeśli spełniają następujące trzy kryteria:

• Nie mam pracy
• Aktywnie szukałem pracy w ciągu ostatnich czterech tygodni
• Obecnie są dostępne do pracy

Oficjalna stopa bezrobocia, która jest szeroko cytowana w mediach i innych źródłach wiadomości w USA, opiera się na powyższej definicji bezrobocia.

Kryteria uznania za bezrobotnego są rygorystyczne i dobrze zdefiniowane. Na przykład aktywne poszukiwanie pracy obejmuje takie środki, jak kontaktowanie się z potencjalnymi pracodawcami, uczestniczenie w rozmowach kwalifikacyjnych, odwiedzanie agencji zatrudnienia, wysyłanie życiorysów i odpowiadanie na ogłoszenia o pracę. Dlatego wyklucza to pasywne metody poszukiwania pracy, takie jak udział w kursie szkoleniowym lub skanowanie ogłoszeń o pracę w gazetach.

W związku z tym całkowity wskaźnik bezrobocia obejmuje osoby, które straciły pracę, a także osoby, które odeszły z pracy w poszukiwaniu innego zatrudnienia, pracowników tymczasowych, których praca została zakończona, osoby poszukujące pierwszej pracy oraz doświadczonych pracowników powracających do siła robocza.

Środki dotyczące bezrobocia

Oficjalna stopa bezrobocia była często wymieniana jako zbyt restrykcyjna i niereprezentatywna dla prawdziwego zakresu problemów na rynku pracy. Niektórzy analitycy twierdzą, że oficjalna miara dotycząca bezrobocia jest zbyt szeroka i chcieliby mieć węższy środek. Są jednak mniejszością. W tej grupie przeważają ci, którzy uważają, że stopa bezrobocia jest zbyt wąsko zdefiniowana.

W 1976 r. BLS, pod kierownictwem komisarza Juliusa Shiskina, wprowadziło szereg środków na rynku pracy, zatytułowanych od U-1 do U-7. W 1995 r., Po przeprojektowaniu CPS w poprzednim roku, BLS wprowadził nową gamę alternatywnych mierników niepełnego wykorzystania siły roboczej. Regularna publikacja tych środków rozpoczęła się wraz z raportem dotyczącym sytuacji na rynku pracy z lutego 1996 r.

Środki obejmują zakres od U-1, który jest najbardziej restrykcyjny, ponieważ obejmuje tylko osoby bezrobotne przez co najmniej 15 tygodni, do U-6, najszerszej definicji niewykorzystania siły roboczej. Miara U-3 to oficjalna stopa bezrobocia. Miary U-1 i U-2 są bardziej restrykcyjne, a zatem niższe niż U-3, podczas gdy U-4, U-5 i U-6 są wyższe niż U-3.

Środek U-6

Miara U-6 zapewnia najszerszą miarę niepełnego wykorzystania siły roboczej. BLS definiuje to jako „całkowitą liczbę bezrobotnych plus wszystkie osoby marginalnie związane z siłą roboczą, plus całkowitą liczbę zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy z powodów ekonomicznych, jako procent cywilnej siły roboczej plus wszystkie osoby marginalnie związane z siłą roboczą”.

Pracownicy związani na marginesie to osoby bez pracy, które obecnie nie szukają pracy (a zatem nie są uważane za bezrobotnych), ale które wykazały pewien stopień przywiązania do siły roboczej. Aby znaleźć się w tej kategorii, osoby muszą wskazać, że obecnie chcą pracy, szukały pracy w ciągu ostatnich 12 miesięcy i są dostępne do pracy.

Jeden podzbiór marginalnie przywiązanej grupy to zniechęceni pracownicy. Zniechęceni pracownicy to ci, którzy obecnie nie szukają pracy z następujących powodów:

• Uważają, że w ich pracy nie ma żadnej pracy
• Nie mogli znaleźć pracy
• Brakuje im niezbędnego wykształcenia, umiejętności lub doświadczenia
• Spotykają się z jakąś formą dyskryminacji ze strony pracodawców (na przykład są za młodzi lub za starzy)

Miarę U-6 określa się czasem jako „realną” stopę bezrobocia. Zwolennicy tego środka twierdzą, że odzwierciedla on prawdziwą naturę problemu bezrobocia, ponieważ obejmuje on również osoby bez pracy; osoby, które chciałyby pracować, ale nie szukały aktywnie pracy w ciągu ostatnich czterech tygodni z powodu takich problemów, jak opieka nad dziećmi, obowiązki rodzinne lub inne przejściowe problemy; zniechęceni pracownicy, którzy przestali szukać pracy, ponieważ uważają, że jest ona daremna; oraz osoby zatrudnione na niepełnym etacie, w tym osoby zatrudnione, ale pracujące krócej, niż by chciały.

Test bezrobocia

Rozważ następujące hipotetyczne przypadki jako przykłady tego, jak oficjalna stopa bezrobocia (U-3) zaniża skalę problemu niepełnego wykorzystania siły roboczej:

1. Samotna matka, która była bezrobotna przez trzy miesiące, ale przez ostatnie dwa tygodnie nie mogła pracować, aby opiekować się chorym dzieckiem, byłaby klasyfikowana jako „niestanowąca siły roboczej”. Zostałaby wykluczona ze środka U-3, ale objęta byłaby miarą U-6.
2. 60-letni były dyrektor, który rok temu stracił pracę podczas restrukturyzacji korporacji, jest chętny do powrotu na rynek pracy. Jednak po wysłaniu ponad 100 życiorysów w ciągu pierwszych trzech miesięcy bezrobocia jest zniechęcony, ponieważ nie otrzymał rozmowy kwalifikacyjnej ani listu potwierdzającego; w rezultacie zaprzestał poszukiwań pracy. Byłby wykluczony ze środka U-3, ale zostałby włączony do środka U-6.
3. Sprzedawca z rodziną na utrzymaniu i rachunkami do zapłacenia nie był w stanie znaleźć pracy w pełnym wymiarze godzin po sześciu miesiącach bezrobocia. W końcu podpisuje trzymiesięczny kontrakt, który wymaga tylko sześciu godzin pracy tygodniowo. Podczas gdy miernik U-3 uznawałby go za zatrudnionego, miernik U-6 uwzględniałby jego oczywisty stopień niepełnego zatrudnienia.

Podsumowanie

Chociaż alternatywne miary bezrobocia, takie jak miara U-6, wykazują bardzo podobne zmiany w całym cyklu koniunkturalnym, różnią się one znacznie pod względem wielkości od oficjalnej stopy bezrobocia. Ścisła definicja bezrobocia w ramach oficjalnego miernika U-3 może skutkować zaniżeniem wielkości rzeczywistej sytuacji bezrobocia. Dlatego wskazane jest, aby spojrzeć poza główną liczbę bezrobotnych U-3, ponieważ może ona nie odzwierciedlać całej historii. Środek U-6, będąc najmniej restrykcyjną, a zatem najwyższą stopą bezrobocia, może dać dokładniejszy obraz stopnia niewykorzystania siły roboczej.