Blokada skarbca
Co to jest blokada skarbca?
Blokada skarbowa to narzędzie zabezpieczające używane do zarządzania ryzykiem stopy procentowej poprzez skuteczne zabezpieczenie bieżących stóp procentowych na federalnych papierach wartościowych w celu pokrycia przyszłych wydatków, które zostaną sfinansowane z pożyczki.
Blokada skarbowa może być również określana jako blokada obligacji.
Kluczowe wnioski
- Blokada skarbowa to umowa pomiędzy spółką emitującą papier wartościowy a inwestorem w papier wartościowy, który utrzymuje lub blokuje cenę lub rentowność papieru wartościowego.
- Celem blokady jest uwzględnienie wahań rentowności obligacji skarbowych, które mogą wystąpić między momentem zaproponowania przez spółkę transakcji a jej sfinalizowaniem.
- Strategia gwarantuje inwestorowi określony zwrot lub tworzy zabezpieczenie stopy procentowej, z którego inwestor może skorzystać.
- Uczestnicy blokady skarbowej płacą lub otrzymują różnicę między ceną blokady a rynkowymi stopami procentowymi.
Jak działa blokada skarbca
Pomiędzy momentem podjęcia przez spółkę decyzji finansowej a zakończeniem planowanej transakcji istnieje ryzyko, że rentowność obligacji skarbowych odbije się niekorzystnie na ekonomice planu transakcyjnego spółki. Kiedy określony zysk jest ważny dla strategii inwestycyjnej inwestora lub firmy, ale w gospodarce istnieje niepewność co do przyszłego kierunku rentowności Skarbu Państwa, firma lub inwestor może zdecydować się na zakup blokady skarbowej. Blokada skarbowa to zindywidualizowana umowa pomiędzy emitentem papieru wartościowego a inwestorem, w której ustalono, że cena lub rentowność papieru wartościowego zostaną zablokowane. Strategia ta gwarantuje inwestorowi stały zwrot lub, w przypadku zablokowania zysku, tworzy zabezpieczenie przed ryzykiem stopy procentowej, które można wykorzystać na korzyść inwestora. Zamek działa jak osobne zabezpieczenie oprócz Skarbu Państwa, ponieważ gwarantuje stały zwrot.
Zrozumienie blokady skarbca
Zamki skarbowe to rodzaj spersonalizowanych instrumentów pochodnych, których okres ważności wynosi zwykle od tygodnia do 12 miesięcy. Ich zawarcie z góry nie kosztuje nic, ponieważ koszt ich utrzymania jest wbudowany w cenę lub rentowność papieru wartościowego, ale rozlicza się je w gotówce po wygaśnięciu kontraktu, zazwyczaj w kwocie netto, chociaż nie ma faktycznego zakupu obligacji skarbowych. Strony zaangażowane w blokadę skarbową, w zależności od strony transakcji, płacą lub otrzymują różnicę między ceną blokady a rynkowymi stopami procentowymi. Kierunek zmian stóp procentowych spowoduje zysk lub stratę, które zrównoważy wszelkie korzystne lub niekorzystne zmiany stóp.
Blokady skarbowe zapewniają użytkownikowi korzyść polegającą na blokowaniu referencyjnych stóp procentowych związanych z przyszłym finansowaniem dłużnym i są powszechnie stosowane przez firmy, które planują emisję długu w przyszłości, ale chcą mieć pewność, że będą wiedzieć, jakie oprocentowanie zapłacą od tego długu.
Przykład blokady skarbca
Na przykład weźmy pod uwagę firmę, która jest w trakcie emitowania obligacji w czasie, gdy przeważająca stopa procentowa w gospodarce wynosi 4%. Niuanse występujące na etapie poprzedzającym emisję, takie jak zatrudnienie powiernika, analiza warunków podaży i popytu na rynku, wycena zabezpieczenia, zgodność z przepisami itp., Mogą spowodować opóźnienie przed wprowadzeniem emisji obligacji na rynek. W tym czasie emitent naraŜony jest na ryzyko wzrostu stóp procentowych przed wyceną papierów wartościowych, co spowoduje wzrost kosztu zaciągnięcia poŜyczki w perspektywie długoterminowej dla emitenta. Aby zabezpieczyć się przed tym ryzykiem, spółka kupuje blokadę skarbową i zgadza się rozliczyć w gotówce różnicę między 4% a obowiązującą w momencie rozliczenia stopą skarbową.
4% stopa procentowa stanowi punkt odniesienia, który obie strony zaangażowane w blokadę skarbową zgadzają się stosować w ramach umowy inwestycyjnej. Jeżeli oprocentowanie w momencie rozliczenia będzie wyższe niż 4%, sprzedający zapłaci spółce różnicę między wyższą a 4%. Płatność jest w przybliżeniu równa wartości bieżącej przyszłych przepływów pieniężnych w oparciu o różnicę między rzeczywistą stopą a ustaloną stopą od zrealizowanej kwoty referencyjnej. Zysk ten zostanie jednak skompensowany odpowiednim wzrostem oprocentowania kuponu emisji obligacji po jej wycenie. Jeśli jednak po rozliczeniu stopy procentowe spadną poniżej 4%, spółka zapłaci sprzedającemu różnicę w oprocentowaniu. Ten dodatkowy koszt poniesiony przez spółkę zostanie skompensowany odpowiednim spadkiem rentowności obligacji spółki w momencie emisji.