Historia związków zawodowych w Stanach Zjednoczonych
Związki zawodowe to stowarzyszenia pracowników utworzone w celu ochrony praw pracowników i wspierania ich interesów. Związki negocjują z pracodawcami w ramach procesu znanego jako rokowania zbiorowe. Wynikająca z tego umowa związkowa określa wynagrodzenie pracowników, godziny pracy, świadczenia oraz zasady bezpieczeństwa i higieny pracy.
Dzięki wysiłkom związków zawodowych pracownicy osiągnęli wyższe płace, bardziej rozsądne godziny pracy, bezpieczniejsze warunki pracy, świadczenia zdrowotne i pomoc dla pracowników, którzy przeszli na emeryturę lub zostali ranni. Związki zawodowe odegrały również kluczową rolę w zaprzestaniu pracy dzieci. Wywierały szeroki wpływ na życie Ameryki, w tym na tkankę polityczną, gospodarczą i kulturową tego kraju.
Kluczowe wnioski
- Związek zawodowy to zrzeszenie pracowników utworzone w celu negocjacji zbiorowych z pracodawcą w celu ochrony i wspierania praw i interesów pracowników.
- Trwałe organizowanie się związków zawodowych wśród amerykańskich robotników rozpoczęło się w 1794 r. Wraz z utworzeniem pierwszego związku zawodowego.
- Dyskryminacja w związkach była powszechna aż do czasów po drugiej wojnie światowej i powstrzymywała Czarnych, kobiety i imigrantów z pracy wymagającej wyższych kwalifikacji i lepiej płatnej. Obecnie członkowie związków zawodowych są bardzo zróżnicowani, w tym więcej kobiet i czarnych pracowników niż kiedykolwiek wcześniej.
- Krajowe zorganizowane grupy pracownicze wywarły wpływ na ustawodawstwo federalne, takie jak utworzenie Departamentu Pracy Stanów Zjednoczonych i ustawodawstwo dotyczące praw obywatelskich.
- Siła i członkostwo w Unii osiągnęły szczyt w Stanach Zjednoczonych w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku. Obecnie największe zyski w członkostwie w związkach osiągają osoby poniżej 34 roku życia.
Powstanie związków zawodowych w USA
Związki zawodowe istnieją w Stanach Zjednoczonych od narodzin tego kraju, a ich korzenie sięgają XVIII-wiecznej rewolucji przemysłowej w Europie.
Pierwszy odnotowany przypadek strajku robotników w Ameryce miał miejsce w 1768 r., Kiedy to czeladnicy krawcy protestowali przeciwko obniżce płac. W 1794 r. Szewcy z Filadelfii utworzyli związek zwany Federalnym Towarzystwem Czeladników Cordwainers;jego utworzenie zapoczątkowało trwałą organizację związkową w USA
Od tego momentu lokalne rzemiosło i związki zawodowe mnożyły się w głównych amerykańskich miastach. Uprzemysłowienie spowodowało agregację pracowników w dużych fabrykach, tworząc podatny grunt dla rozwoju związków. W dużych fabrykach pod jednym dachem znajdują się również liczne zawody, co ostatecznie prowadzi do sojuszy między związkami. Skrócenie dnia pracy było jednym z głównych osiągnięć związku.
Z wyłączeniem kobiet, czarnych i imigrantów
Po wojnie domowej i zakończeniu niewolnictwa wzrosło zapotrzebowanie zarówno na wykwalifikowaną, jak i niewykwalifikowaną siłę roboczą. Członkowie Związku w rzemiośle rzemieślniczym pozostawali w przeważającej mierze rodzimymi białymi protestanckimi mężczyznami przez cały XIX wiek. Ci lepiej opłacani pracownicy mieli fundusze na opłacenie składek związkowych i wpłaty na fundusze strajkowe. Niechętnie organizowali niewykwalifikowanych irlandzkich i włoskich imigrantów, a także wykluczały kobiety i Czarnych. Czarnym pracownikom często płacono niższe płace, co powodowało, że biali robotnicy obawiali się, że zostaną zastąpieni tańszą siłą roboczą.
Grupy wykluczone organizowały własne związki. Czarni uszczelniacze w przemyśle stoczniowym zorganizowali strajk w Washington Navy Yard w 1835 r. Krawcy, segregatory do butów, robotnice w młynach i czarne praczki założyły własne związki. W 1867 roku Narodowy Związek Producentów Cygar był pierwszym związkiem, który zaakceptował kobiety i Murzynów. W 1912 roku Międzynarodowe Bractwo Pracowników Elektrycznych, które organizowało się w branży telefonicznej, przyjęło operatorów telefonicznych, którymi były głównie kobiety.3
Ochrona praw pracowników
Korzyści dla wszystkich pracowników i obywateli – takie jak krótszy dzień pracy i płaca minimalna – były kluczową częścią działalności związkowej. W 1866 r. Utworzono Krajowy Związek Pracy, którego celem było ograniczenie dnia pracy pracowników federalnych do ośmiu godzin. Związkom zawodowym było jednak znacznie trudniej przeniknąć do sektora prywatnego.
Wraz z ciągłym napływem imigrantów do kraju, cena pracy spadła. Jedna grupa często walczyła z drugą, aby obniżyć płace. Kiedy na przykład irlandzcy pracownicy wygrali podwyżki płac na kolei, sprowadzono chińskich pracowników, aby ich zastąpić.
W 1867 roku ponad 2000 chińskich robotników, którzy zajmowali się sortowaniem i kopaniem tuneli dla kolei transkontynentalnej, jednocześnie wyrzucało kilofy i łopaty, protestując przeciwko ich niższej płacy w porównaniu z białymi robotnikami. Ich strajk nie powiódł się po tym, jak właściciel kolei odciął całą żywność i zapasy. Pod koniec XIX i na początku XX wieku pracownicy plantacji cukru z Filipin i Japonii strajkowali na Hawajach, podobnie jak chińscy robotnicy odzieżowi w San Francisco i Nowym Jorku.
Słabe płace i warunki pracy doprowadziły do przerw w pracy przez pracowników kolei Pullman i United Mine Workers, ale oba strajki zostały przerwane przez rząd. Eugene Debs, lider Amerykańskiego Związku Kolei w 1894 r. Strajku przeciwko Pullman Company, nie był w stanie przekonać członków swojego związku do przyjęcia czarnych kolejarzy. Czarni z kolei służyli jako łamacze strajku dla Pullman Company i dla właścicieli firm zajmujących się pakowaniem mięsa w Chicago, których pracownicy stoczni uderzali ze współczuciem.47
A. Philip Randolph i inni tragarze wagonów sypialnych, którym udało się nawiązać związki zawodowe, byli wśród przywódców ruchu na rzecz praw obywatelskich w latach sześćdziesiątych XX wieku.
W 1925 roku A. Philip Randolph rozpoczął swoją udaną 12-letnią walkę o uznanie Bractwa Portierów Śpiących Samochodów przez Pullman Car Company, Amerykańską Federację Pracy (AFL) i rząd Stanów Zjednoczonych. Randolph ostatecznie udało się w jego dążeniu w 1937 roku
Ustawodawstwo dotyczące reformy pracy
Związki pracowały nie tylko nad poprawą płac i warunków pracy, ale także nad reformami pracy.
Federacja Zorganizowanych Zawodów i Związków Zawodowych powstała w 1881 roku, a AFL – pięć lat później. Ich połączone siły organizacyjne doprowadziły do aktu Kongresu, który utworzył Departament Pracy (DOL) w 1913 r. Ustawa Clayton Antitrust Act z 1914 r. Zezwalała pracownikom na strajk i bojkot pracodawców;po nim wprowadzono ustawę o zamówieniach publicznych Walsh-Healey (PCA) z 1936 r. i ustawę o sprawiedliwych standardach pracy z 1938 r., które przewidywały minimalną płacę, dodatkowe wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych oraz podstawowe przepisy dotyczące pracy dzieci. Później AFL-CIO odegrał kluczową rolę w uchwalaniu ustawodawstwa dotyczącego praw obywatelskich w latach 1964-1965.27
Wpływ depresji i wojny
Od wojny domowej do I wojny światowej związki zawodowe rosły w siłę i liczebnie. W latach dwudziestych stracili część wpływów, ale Wielki Kryzys szybko odwrócił ten trend, a pracownicy zwrócili się do lokalnych związków zawodowych o zatrudnienie i ochronę.
Członkostwo w Unii rosło wykładniczo wraz z postępującym kryzysem. Kongres Organizacji Przemysłowych (CIO), ustanowiony w latach trzydziestych XX wieku, po raz pierwszy zorganizował dużą liczbę czarnych robotników w związki zawodowe. W 1940 r. W CIO było ponad 200 000 Afroamerykanów, z których wielu było funkcjonariuszami miejscowych związków zawodowych.
W czasie II wojny światowej wpływy związków zawodowych zostały nieco ograniczone. Niektórym związkom zawodowym, np. Związkom przemysłu zbrojeniowego, rząd zabronił strajku ze względu na przeszkodę, jaką stanowiłoby to dla produkcji wojennej.
Ale koniec wojny przyniósł falę strajków w wielu branżach;siła związkowa i członkostwo (jako procent zatrudnienia) osiągnęły szczyt w tym okresie, od lat czterdziestych do pięćdziesiątych XX wieku. AFL połączyła się z CIO – stając się AFL-CIO w 1955 roku – w celu wpływania na politykę, która miałaby wpływ na amerykańską siłę roboczą.
Niektórzy z założycieli związkowców byli socjalistami, komunistami lub anarchistami zainteresowanymi wykorzystaniem organizacji związkowej do szerszej rewolucyjnej zmiany. Inni skupiali się wyłącznie na kwestiach chleba i masła. Ustawodawstwo federalne znane jako Ustawa Tafta-Hartleya, uchwalone w 1947 r. Z powodu weta prezydenta Trumana, wymagało od wszystkich urzędników związkowych złożenia oświadczenia pod przysięgą i złożenia przysięgi, że nie są komunistami. Ten i wiele innych zapisów ustawy (np. Zakaz strajków sympatycznych czy bojkotów) doprowadziło do osłabienia ruchu związkowego.
Organizowanie nisko opłacanych pracowników
Kolejne dziesięciolecia przyniosły uzwiązkowienie niektórym najniżej opłacanym pracownikom w szpitalach, domach opieki i gospodarstwach rolnych. Pracownicy szpitali w Nowym Jorku zostali zorganizowani przez 1199, głównie biało-żydowski związek farmaceutów, kierowany przez Leona Davisa.
W późnych latach pięćdziesiątych, podczas pierwszej fali ruchu na rzecz praw obywatelskich, 1199 zmobilizował głównie czarnoskórą i latynoską siłę roboczą. Bezprecedensowy 46-dniowy strajk w siedmiu najbardziej prestiżowych szpitalach w mieście zakończył się uznaniem pracowników przez związki oraz lepszymi warunkami płac i pracy. W latach dziewięćdziesiątych 1199 zorganizowało tysiące pracowników domów opieki i opieki domowej, a później połączyło się z Service Employees International Union (SEIU), tworząc 1199 SEIU United Healthcare Workers East.
Od 1965 do 1970 roku filipińscy i meksykańscy amerykańscy robotnicy rolni, na czele z Philipem Vera Cruz, Cesarem Chavezem i Dolores Huerta, zorganizowali bojkot winogron, który zdołał zdobyć poparcie narodowe. Po pięciu latach plantatorzy winogron podeszli do stołu, aby podpisać pierwszą umowę związkową zapewniającą lepsze wynagrodzenie, świadczenia i ochronę. Jednak obecnie pracownicy rolni nadal mają bardzo niski wskaźnik (poniżej 2%) członkostwa w związkach zawodowych.14
W 1979 roku liczba członków związku osiągnęła szczyt 21 milionów. Gdy przyjęto dodatkowe przepisy zakazujące pracy dzieci i nakazujące równe wynagrodzenie za taką samą pracę bez względu na rasę lub płeć, pracownicy mogli polegać na przepisach federalnych, które ich chronią. Pomimo spadku liczby członków, siły i wpływów związków zawodowych od tamtego czasu, nadal udowadniały one swoje znaczenie, zwłaszcza w sferze politycznej.
Związki dzisiaj
W 2008 roku związki zawodowe odegrały kluczową rolę w uzyskaniu wyboru prezydenta Baracka Obamy (i ponownego wyboru w 2012 roku). Przywódcy związkowi mieli nadzieję, że Obama będzie w stanie uchwalić ustawę o wolnym wyborze pracowników, ustawodawstwo mające na celu usprawnienie i skrócenie procesu przyjmowania nowych członków do związków. Ale Demokraci nie byli w stanie zdobyć wystarczającego poparcia, aby uchwalić prawo. Członkostwo w związkach spadło podczas administracji Obamy, co mogło skłonić niektórych członków związku do zmiany poparcia na republikanina Donalda Trumpa podczas wyborów prezydenckich w 2016 roku.
Obecnienajwyższe wskaźniki członkostwa wzwiązkach są w sektorze publicznym;na przykład w samorządach lokalnych, które zatrudniają policjantów, strażaków i nauczycieli. Branże sektora prywatnego o wysokich wskaźnikach uzwiązkowienia obejmują usługi komunalne, transport, magazyny i telekomunikację. W 2020 r. Pracownicy spoza związku zawodowego mieli średnie tygodniowe zarobki, które stanowiły 84% zarobków pracowników będących członkami związku (958 USD w porównaniu z 1144 USD).
20%
Odsetek czarnych pracowników, którzy są członkami związku, według Koalicji Czarnych Związkowców.
Zorganizowana siła robocza jest obecnie bardziej zróżnicowana niż kiedykolwiek wcześniej. Spośród 132 milionów osób zatrudnionych w USA w 2020 roku, z czego 14,3 miliona należało do związków zawodowych, 12,3% to czarnoskórzy związkowcy, a 10,5% to kobiety. Czarni członkowie związku zarabiają 40% więcej niż czarni pracownicy spoza związku.19
Zgodnie z ankietą Gallupa z sierpnia 2019 roku, aprobata dla związków zawodowych jest najwyższa od 50 lat. W ostatnich latach największe zyski w zakresie członkostwa w związkach odnotowano wśród młodszych pracowników, w wieku do 34 lat. Młodzi ludzie tworzą związki zawodowe w nowych sektorach, takich jak muzea sztuki, sklepy z konopiami indyjskimi, marki w mediach cyfrowych, kampanie polityczne i firmy technologiczne.20
Obawy związane z bezpieczeństwem COVID-19 zaowocowały działaniami pracowników w 2020 r. Przez pracowników McDonald’s, Amazon, ośrodków opieki nad dziećmi, hoteli i innych miejsc pracy. Związki zawodowe, w tym National Nurses United, American Federation of Teachers i United Farm Workers, wypowiadały się na temat bezpieczeństwa swoich członków i wszystkich pracowników. Niezależnie od tych korzyści i działań, okaże się, czy w ciągu następnej dekady związki zawodowe zwiększą liczbę członków.