Kierowanie na poziom cen

Co to jest kierowanie na poziom cen?

Kierowanie na poziom cen to ramy polityki pieniężnej, które można wykorzystać do osiągnięcia stabilności cen. L Targetowanie na poziomie cen to technika w polityce pieniężnej, w której bank centralny zwiększa lub zmniejsza podaż pieniądza i kredytu w gospodarce w celu osiągnięcia określonego poziomu cen. Celowanie na poziomie cen można przeciwstawić innym możliwym celom, które mogą służyć do kierowania polityką pieniężną, takimi jak cel inflacyjny, cel na stopę procentową lub cel na dochód nominalny. Wcześniejsze

Zrozumienie kierowania na poziom cen

Podobnie jak w przypadku celu inflacyjnego, celowanie na poziomie cen ustanawia cele dla indeksu cen, takiego jak indeks cen konsumpcyjnych (CPI). Ale podczas gdy cel inflacyjny określa stopę wzrostu indeksu cen, celowanie na poziomie cen określa docelowy poziom indeksu. W pewnym sensie cel inflacyjny jest bardziej perspektywiczny, ponieważ ignoruje przeszłe zmiany poziomu cen i dotyczy jedynie procentowego wzrostu obecnego poziomu cen. Patrząc na rzeczywisty bieżący poziom cen, celowanie na poziom cen domyślnie obejmuje przeszłe zmiany cen i zobowiązuje się do odwrócenia wszelkich odchyleń od wcześniejszego celu.

Na przykład, gdyby poziom cen spadł poniżej poziomu docelowego w danym roku, to bank centralny musiałby przyspieszyć ekspansję monetarną, aby osiągnąć swój cel w następnym roku, aby nadrobić większą lukę między faktycznym bieżącym poziomem cen a jego cel. W przypadku celu inflacyjnego nie byłoby to konieczne.

Cel cenowy jest teoretycznie bardziej skuteczny niż cel inflacyjny, ponieważ jest on bardziej precyzyjny. Ale jest to bardziej ryzykowne, biorąc pod uwagę konsekwencje chybienia celu. Jeśli bank centralny przekroczy swój docelowy poziom cen o jeden rok, może być zmuszony do prowadzenia restrykcyjnej polityki pieniężnej w celu celowego obniżenia poziomu cen w następnym roku, aby osiągnąć swój cel.

Na przykład, jeśli wzrost cen ropy spowodowałby tymczasowy wzrost inflacji, bank centralny, którego celem jest ustalenie poziomu cen, mógłby być zmuszony do zacieśnienia polityki pieniężnej, nawet w okresie spowolnienia gospodarczego, w przeciwieństwie do banku centralnego nastawionego na inflację, który może wyglądać tymczasowy wzrost inflacji. Oczywiście byłoby to najeżone politycznie.

Uważa się, że ukierunkowanie na poziom cen zwiększa krótkoterminową zmienność cen, ale zmniejsza długoterminową zmienność cen. W perspektywie długoterminowej celowanie na poziomie cen jest równoważne celowi inflacyjnemu, który wykorzystuje stabilną długoterminową średnią stopę inflacji; kierowanie na poziom cen może po prostu wskazywać ścieżkę kolejnych poziomów cen, które podążają za stabilnym tempem wzrostu. Może to skutkować krótkoterminową zmiennością wymaganą do skorygowania braków, ale zapewnia większą długoterminową stabilność cen niż ciągłe zmiany polityki pieniężnej w celu osiągnięcia określonej stopy inflacji w odniesieniu do każdego nowego poziomu cen.

Kierowanie na poziom cen przy zerowej stopie procentowej

Szwedzki bank centralny, opierając się na teoriach szwedzkiego ekonomisty Knuta Wicksella, podejmował poważne próby wyznaczenia poziomu cen dopiero po tym, jak porzucił standard złota w latach trzydziestych XX wieku. Szwedzka strategia miała być sposobem na tymczasowe odtworzenie standardu złota poprzez ustalenie stałego, stałego poziomu cen, bez inflacji ani deflacji, do czasu przywrócenia pewnego międzynarodowego metalicznego standardu monetarnego. Tę politykę obwiniali późniejsi ekonomiści szwedzcy i keynesowscy za pogłębianie się bezrobocia w Szwecji w tym okresie.

Jednak przy nominalnych stopach procentowych zbliżonych do zera w wielu krajach ukierunkowanie cenowe ponownie stało się aktualną kwestią. Na granicy zera negatywny szok popytowy prowadzi do wzrostu realnych stóp procentowych w ramach celu inflacyjnego – przy założeniu, że oczekiwania inflacyjne pozostaną zakotwiczone. Ponadto, jeśli gospodarstwa domowe i firmy uważają, że polityka pieniężna straciła na sile, a ich oczekiwania inflacyjne spadną, realne stopy procentowe wzrosną jeszcze bardziej, zwiększając ryzyko recesji.

W przeciwieństwie do tego wyznaczanie celów cenowych tworzy inną dynamikę dla oczekiwań inflacyjnych, gdy gospodarkę uderza negatywny szok popytowy. Wiarygodny cel cenowy na poziomie 2% inflacji stworzyłby oczekiwanie, że inflacja wzrośnie powyżej 2%, ponieważ każdy wiedziałby, że banki centralne zobowiązały się do uzupełnienia niedoboru. Zwiększyłoby to presję na wzrost cen, co obniżyłoby realne stopy procentowe i pobudziłoby zagregowany popyt.

To, czy celowanie na poziomie cen prowadzi do wyższego wzrostu PKB w środowisku deflacyjnym niż cel inflacyjny, zależy w dużej mierze od tego, czy świat zgadza się z nowokeynesowskim poglądem, że ceny i płace są lepkie, co oznacza, że ​​powoli dostosowują się do krótkoterminowych wahań gospodarczych, i że ludzie racjonalnie kształtują swoje oczekiwania inflacyjne.