Dyskryminacja cenowa
Co to jest dyskryminacja cenowa?
Dyskryminacja cenowa to strategia sprzedaży, która nakłada na klientów różne ceny za ten sam produkt lub usługę w oparciu o to, co sprzedawca myśli, że może skłonić klienta do wyrażenia zgody. W czystej dyskryminacji cenowej sprzedawca nalicza każdemu klientowi maksymalną cenę, jaką zapłaci. W bardziej powszechnych formach dyskryminacji cenowej sprzedawca umieszcza klientów w grupach na podstawie określonych atrybutów i nalicza każdej grupie inną cenę.
Kluczowe wnioski
- W przypadku dyskryminacji cenowej sprzedawca pobiera od klientów inną opłatę za ten sam produkt lub usługę.
- W przypadku dyskryminacji pierwszego stopnia firma pobiera maksymalną możliwą cenę za każdą zużytą jednostkę.
- Dyskryminacja drugiego stopnia obejmuje zniżki na produkty lub usługi kupowane hurtowo, podczas gdy dyskryminacja trzeciego stopnia odzwierciedla różne ceny dla różnych grup konsumentów.
Zrozumienie dyskryminacji cenowej
Dyskryminacja cenowa jest praktykowana w oparciu o przekonanie sprzedającego, że klienci z określonych grup mogą zostać poproszeni o zapłacenie więcej lub mniej na podstawie określonych danych demograficznych lub tego, jak oceniają dany produkt lub usługę.
Dyskryminacja cenowa jest najbardziej wartościowa, gdy zysk uzyskany w wyniku oddzielenia rynków jest większy niż zysk uzyskany w wyniku utrzymania połączenia rynków. To, czy dyskryminacja cenowa działa i jak długo różne grupy są skłonne płacić różne ceny za ten sam produkt, zależy od względnej elastyczności popytu na rynkach częściowych. Konsumenci na stosunkowo nieelastycznym podrynku płacą wyższą cenę, podczas gdy konsumenci na stosunkowo elastycznym podrynku płacą niższą cenę.
Dyskryminacja cenowa nakłada na klientów różne ceny za te same produkty w oparciu o uprzedzenia wobec grup ludzi o określonych cechach – takich jak nauczyciele kontra ogół społeczeństwa, użytkownicy krajowi kontra użytkownicy międzynarodowi lub dorośli kontra seniorzy.
Jak działa dyskryminacja cenowa
W przypadku dyskryminacji cenowej firma, która chce dokonać sprzedaży, identyfikuje różne segmenty rynku, takie jak użytkownicy krajowi i przemysłowi, o różnej elastyczności cenowej. Rynki muszą być oddzielone pod względem czasu, fizycznej odległości i charakteru użytkowania.
Na przykład edycja Microsoft Office Schools jest dostępna za niższą cenę dla instytucji edukacyjnych niż dla innych użytkowników. Rynki nie mogą się pokrywać, tak aby konsumenci, którzy kupują po niższej cenie na elastycznym części rynku, mogliby odsprzedawać po wyższej cenie na nieelastycznym rynku częściowym. Firma musi mieć również władzę monopolistyczną, aby dyskryminacja cenowa była skuteczniejsza.
Rodzaje dyskryminacji cenowej
Istnieją trzy rodzaje dyskryminacji cenowej: dyskryminacja cenowa pierwszego stopnia lub doskonała, drugiego stopnia i trzeciego stopnia. Te stopnie dyskryminacji cenowej nazywane są również cenami spersonalizowanymi (ceny pierwszego stopnia), wersjami produktów lub cenami menu (ceny drugiego stopnia) i cenami grupowymi (ceny trzeciego stopnia).
Dyskryminacja cenowa pierwszego stopnia
Dyskryminacja pierwszego stopnia lub doskonała dyskryminacja cenowa ma miejsce, gdy firma pobiera maksymalną możliwą cenę za każdą zużytą jednostkę. Ponieważ ceny różnią się w poszczególnych jednostkach, firma przechwytuje dla siebie całą dostępną nadwyżkę konsumenta lub nadwyżkę ekonomiczną. W wielu branżach z obsługą klienta stosuje się dyskryminację cenową pierwszego stopnia, w ramach której firma pobiera inną cenę za każdy sprzedany towar lub usługę.
Dyskryminacja cenowa drugiego stopnia
Dyskryminacja cenowa drugiego stopnia ma miejsce, gdy firma pobiera inną cenę za różne zużyte ilości, na przykład rabaty ilościowe przy zakupach hurtowych.
Dyskryminacja cenowa trzeciego stopnia
Dyskryminacja cenowa trzeciego stopnia ma miejsce, gdy firma nalicza inną cenę różnym grupom konsumentów. Na przykład teatr może podzielić widzów na seniorów, dorosłych i dzieci, przy czym każdy płaci inną cenę, oglądając ten sam film. Ta dyskryminacja jest najczęstsza.
Przykłady dyskryminacji cenowej
Wiele branż, takich jak linie lotnicze, branża artystyczna i rozrywkowa oraz przemysł farmaceutyczny, stosuje strategie dyskryminacji cenowej. Przykłady dyskryminacji cenowej obejmują wydawanie kuponów, stosowanie określonych rabatów (np. Rabaty wiekowe) i tworzenie programów lojalnościowych. Jeden przykład dyskryminacji cenowej można dostrzec w branży lotniczej. Konsumenci kupujący bilety lotnicze z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem zazwyczaj płacą mniej niż konsumenci kupujący w ostatniej chwili. Kiedy popyt na określony lot jest wysoki, linie lotnicze w odpowiedzi podnoszą ceny biletów.
Z drugiej strony, gdy bilety na lot nie sprzedają się dobrze, linia lotnicza obniża koszt dostępnych biletów, aby spróbować wygenerować sprzedaż. Ponieważ wielu pasażerów woli wracać do domu późno w niedzielę, loty te są zazwyczaj droższe niż loty wylatujące wczesnym rankiem w niedzielę. Pasażerowie linii lotniczych zazwyczaj również płacą więcej za dodatkowe miejsce na nogi.
Często Zadawane Pytania
Czy dyskryminacja cenowa jest nielegalna?
W większości przypadków słowo dyskryminacja w „dyskryminacji cenowej” zazwyczaj nie odnosi się do czegoś nielegalnego lub uwłaczającego. Zamiast tego odnosi się do firm, które są w stanie dynamicznie zmieniać ceny swoich produktów lub usług, gdy zmieniają się warunki rynkowe; lub obciążanie różnych użytkowników różnymi cenami za podobne usługi lub pobieranie tej samej ceny za usługi o różnych kosztach. Żadna z tych praktyk nie narusza żadnych praw Stanów Zjednoczonych – stałaby się niezgodna z prawem tylko wtedy, gdy powoduje lub prowadzi do określonej szkody gospodarczej.
Czy konsumenci nie byliby w lepszej sytuacji, gdyby wszyscy płacili tę samą cenę?
W wielu przypadkach nie. Różne segmenty klientów mają różne cechy i różne progi cenowe, które są skłonni zapłacić. Gdyby wszystko było wycenione na poziomie, powiedzmy, „średniego kosztu”, ludzie o niższych cenach nigdy nie mogliby sobie na to pozwolić. Podobnie osoby z wyższymi cenami mogą go gromadzić. Nazywa się to segmentacją rynku. Ekonomiści zidentyfikowali również mechanizmy rynkowe, zgodnie z którymi ustalanie cen statycznych może prowadzić do nieefektywności rynku zarówno po stronie podaży, jak i popytu. Na przykład podwyżki cen aplikacji typu rideshare pozwalają tym, którzy najbardziej potrzebują samochodu, licytować go, podczas gdy ci, których stać na spacer, będą na to decydować.
Kiedy firmy mogą skutecznie stosować dyskryminację cenową?
Ekonomiści zidentyfikowali 3 warunki, które muszą być spełnione, aby doszło do dyskryminacji cenowej. Po pierwsze, firma musi mieć wystarczającą siłę rynkową. Po drugie, musi zidentyfikować różnice w popycie w oparciu o różne warunki lub segmenty klientów. Po trzecie, firma musi mieć możliwość ochrony swojego produktu przed odsprzedażą przez jedną grupę konsumentów drugiej.