Pułapka ubóstwa

Co to jest pułapka na ubóstwo?

Pułapka ubóstwa to mechanizm, który bardzo utrudnia ludziom wyjście z ubóstwa. Pułapka ubóstwa powstaje, gdy system gospodarczy wymaga znacznej ilości kapitału, aby zarobić wystarczająco dużo, aby wyjść z ubóstwa. Kiedy jednostkom brakuje tego kapitału, może im być trudno go zdobyć, tworząc samonapędzający się cykl ubóstwa.

Zrozumieć pułapki ubóstwa

Wiele czynników przyczynia się do stworzenia pułapki ubóstwa, w tym ograniczony dostęp do kredytów i  rynków kapitałowych, ekstremalna degradacja środowiska (która wyczerpuje potencjał produkcji rolnej), skorumpowane rządy,  ucieczka kapitału, słabe systemy edukacji, ekologia chorób, brak publicznej opieki zdrowotnej, wojna, i słaba infrastruktura.

Argumentuje się, że aby wyjść z pułapki ubóstwa, osoby żyjące w ubóstwie muszą otrzymać wystarczającą pomoc, aby mogły zdobyć krytyczną masę kapitału niezbędną do wyjścia z ubóstwa. Ta teoria ubóstwa pomaga wyjaśnić, dlaczego niektóre programy pomocy, które nie zapewniają dostatecznie wysokiego poziomu wsparcia, mogą być nieskuteczne w wychodzeniu jednostek z ubóstwa. Jeśli osoby żyjące w ubóstwie nie osiągną masy krytycznej kapitału, po prostu pozostaną uzależnione od pomocy na czas nieokreślony i cofną się, jeśli pomoc się zakończy.

Ostatnie badania w coraz większym stopniu koncentrują się na roli innych czynników, takich jak opieka zdrowotna, w utrzymywaniu pułapki ubóstwa dla społeczeństwa. Artykuł opublikowany w 2013 r. Przez naukowców z National Bureau of Economic Research (NBER) wykazał, że kraje o gorszych warunkach zdrowotnych są zwykle pogrążone w kręgu ubóstwa w porównaniu z innymi o podobnych osiągnięciach edukacyjnych.

Naukowcy z University of Gainesville na Florydzie zebrali dane ekonomiczne i dotyczące chorób z 83 najmniej i najbardziej rozwiniętych krajów świata. Okazało się, że ludzie mieszkający na obszarach o ograniczonej liczbie chorób ludzi, zwierząt i upraw byli w stanie wydostać się z pułapki ubóstwa w porównaniu z ludźmi, którzy mieszkali na obszarach z szalejącymi chorobami.

W swojej książce  „Koniec ubóstwa: możliwości gospodarcze dla naszych czasów” Jeffrey Sachs zaleca, aby w ramach walki z pułapką ubóstwa agencje pomocowe funkcjonowały jako inwestorzy kapitału wysokiego ryzyka, którzy finansują firmy rozpoczynające działalność.

Sachs proponuje, aby kraje rozwijające się, tak jak każdy inny start-up, otrzymały pełną pomoc niezbędną do rozpoczęcia wychodzenia z pułapki ubóstwa. Sachs wskazuje, że skrajnym biednym brakuje sześciu głównych rodzajów kapitału: kapitału ludzkiego, kapitału biznesowego, infrastruktury, kapitału naturalnego, publicznego kapitału instytucjonalnego i kapitału wiedzy.

Sachs opisuje ten punkt widzenia:

Biedni zaczynają od bardzo niskiego poziomu kapitału na osobę, a następnie znajdują się w pułapce ubóstwa, ponieważ stosunek kapitału na osobę w rzeczywistości spada z pokolenia na pokolenie. Ilość kapitału na osobę spada, gdy populacja rośnie szybciej niż kapitał jest akumulowany… Kwestią dotyczącą wzrostu dochodu na mieszkańca jest to, czy akumulacja netto kapitału jest wystarczająco duża, aby nadążyć za wzrostem liczby ludności.

Rola publiczna i prywatna w walce z pułapką ubóstwa

Sachs postuluje ponadto, że sektor publiczny powinien skoncentrować swoje wysiłki na inwestycjach:

• Kapitał ludzki – zdrowie, edukacja, żywienie
• Infrastruktura – drogi, energia, woda i kanalizacja, ochrona środowiska
• Kapitał naturalny – ochrona bioróżnorodności i ekosystemów
• Publiczny kapitał instytucjonalny – dobrze zarządzana administracja publiczna, system sądowniczy, policja
• Części kapitału wiedzy – badania naukowe w zakresie zdrowia, energii, rolnictwa, klimatu, ekologii

Mówi, że inwestycje kapitałowe w biznesie powinny być domeną sektora prywatnego, który, jak twierdzi Sachs, efektywniej wykorzystywałby fundusze do rozwijania dochodowych przedsiębiorstw niezbędnych do utrzymania wzrostu na tyle, aby wyciągnąć całą populację i kulturę z ubóstwa.

Przykład pułapki ubóstwa

Jedną z najważniejszych kwestii przy badaniu pułapki ubóstwa jest wielkość pomocy rządowej potrzebnej do wyprowadzenia rodziny z jej obecnych warunków. Rozważmy przypadek czteroosobowej rodziny, rodziców i dwojga dzieci poniżej ustawowego wieku produkcyjnego. Rodzina ma roczny dochód w wysokości 24 000 dolarów. Rodzice pracują na stanowiskach, za które płaci się 10 dolarów za godzinę. Zgodnie z najnowszymi federalnymi wytycznymi dotyczącymi ubóstwa czteroosobową rodzinę uważa się za biedną, jeśli jej dochód jest niższy niż 26 200 USD.

W prostym przypadku załóżmy, że rząd zaczyna wydawać pomoc w wysokości 1000 dolarów miesięcznie. Zwiększa to roczny dochód rodziny do 36 000 dolarów. Chociaż jego limit wynosi 1000 dolarów, pomoc rządowa zmniejsza się proporcjonalnie do wzrostu dochodów rodziny. Na przykład, jeśli zarobki rodziny wzrosną o 500 USD do 2500 USD miesięcznie, pomoc rządowa zmniejszy się o 500 USD. Rodzice musieliby pracować dodatkowe 50 godzin, aby nadrobić niedobór.

Wydłużenie czasu pracy wiąże się z możliwością i kosztem czasu wolnego dla rodziców. Na przykład mogą spędzać mniej czasu ze swoimi dziećmi lub mogą być zmuszeni do zatrudniania opiekunek do dzieci na czas, gdy są poza domem. Dodatkowe godziny oznaczają również, że rodzice nie będą mieli czasu na podniesienie swoich umiejętności w celu uzyskania lepiej płatnej pracy.

Kwota pomocy nie uwzględnia również warunków życia rodziny. Ponieważ są biedni, rodzina mieszka w jednej z najniebezpieczniejszych dzielnic miasta i nie ma dostępu do odpowiednich placówek służby zdrowia. Z kolei przestępczość lub podatność na choroby mogą podnieść ich średnie miesięczne wydatki, sprawiając, że wzrost ich dochodów jest faktycznie bezużyteczny.

Przykład z prawdziwego świata

W prawdziwym świecie przypadek Rwandy, kraju do niedawna nękanego ludobójstwem i wojną domową, jest często podawany jako przykład narodu, który poradził sobie z pułapką ubóstwa, identyfikując czynniki wykraczające poza dochód. Afrykański kraj skupił się na opiece zdrowotnej i ubezpieczeniach, aby zwiększyć średnie dzienne spożycie kalorii. Jednak niektórzy badacze zarzucają rządowi tego kraju obniżenie progu pomiaru, który zapewni pomyślną demonstrację.