Wejście do portfela
Co to jest wejście do portfela?
Wpis do portfela to zestawienie wszystkich zobowiązań, za które reasekurator jest odpowiedzialny przy zawieraniu umów reasekuracji traktatowej. Wpis do portfela obejmuje niezarobione składki z polis nieaktywnych w okresie rozliczeniowym, a także niezarobione składki, które są przenoszone na przyszły okres rozliczeniowy.
Kluczowe wnioski
- Wpis do portfela to rachunek wszystkich zobowiązań, za które reasekurator jest odpowiedzialny, gdy ubezpieczyciel przenosi na niego zobowiązania w ramach reasekuracji traktatowej.
- Każdy wpis w portfelu jest polisą, którą ubezpieczyciel scedował na reasekuratora.
- Ponieważ składki opłacane są przez ubezpieczonych, ubezpieczyciel przekazuje je na odrębny rachunek prowadzony przez reasekuratora; po pewnym czasie odpowiedni wpis jest oznaczony jako zarobiona premia.
Zrozumienie wpisów portfela
Firma ubezpieczeniowa wystawia polisy w sposób ciągły przez cały rok. W dowolnym momencie będzie mieć portfel polis z różnymi datami wygaśnięcia. Pod koniec okresu sprawozdawczego – takiego jak rok podatkowy – ubezpieczyciel musi określić dolarową kwotę zarobków ze składek i pozostałą kwotę niezarobionych składek w dolarach. Zarobione składki są powiązane z polisami, które wygasły. Niezarobione składki, uważane za zobowiązania, to składki zebrane z aktywnych polis ubezpieczeniowych. Aktywne polisy stanowią zobowiązanie firmy ubezpieczeniowej, ponieważ ubezpieczający może zgłosić roszczenie przed wygaśnięciem umowy polisy.
Umowy reasekuracyjne pozwalają towarzystwu ubezpieczeniowemu przenieść część swoich zobowiązań ubezpieczeniowych na reasekuratora. W zamian reasekurator otrzymuje część składek, które pobiera ubezpieczyciel. Reasekuratora to firma, która zapewnia ochronę finansową firm ubezpieczeniowych. Ponieważ reasekuratorzy radzą sobie z ryzykiem, które jest zbyt duże, aby towarzystwa ubezpieczeniowe mogły poradzić sobie samodzielnie, firmy reasekuracyjne umożliwiają ubezpieczycielom uzyskanie większej liczby transakcji, niż byłyby w stanie to zrobić w innym przypadku.
Zakład reasekuracji przejmuje istniejące zobowiązania i ryzyko związane z rezerwami na straty ubezpieczyciela i składkami niezarobionymi. Umowy reasekuracji zasadniczo przenoszą zobowiązania z tytułu niezarobionych składek z ubezpieczyciela na reasekuratora. Ponieważ umowy reasekuracji mają ustalone ramy czasowe, takie jak umowy ubezpieczeniowe, uwzględnienie zmian portfela jest kluczowym elementem zrozumienia ekspozycji reasekuratora na ryzyko.
W reasekuracji termin „portfel” odnosi się do istniejących polis ubezpieczeniowych, które ubezpieczyciel scedował. Pozycje scedowane mogą obejmować roszczenia, które nie zostały jeszcze zapłacone, nowe polisy scedowane przez ubezpieczyciela oraz wznowienia reasekuracji. Tak więc portfel reprezentuje rachunek składki reasekuratora, portfela strat i portfela inwestycyjnego.
Ubezpieczyciel musi podać wartość niezarobionych składek związanych z polisami, które nie wygasły, na koniec okresu sprawozdawczego. Reasekurator musi również rozliczać niezarobione składki i oceniać swoją ekspozycję na niezarobione składki w roku obrachunkowym. Kiedy firma reasekuracyjna otrzymuje składki od firmy cedującej, deponuje je na koncie rezerwy składek niezarobionych. Konto służy do opłacania przyszłych roszczeń. W miarę upływu czasu część składek jest usuwana z rezerwy składek niezarobionych i oznaczana jako zarobiona. Zarobione składki stanowią zysk reasekuratora.
W przypadku wygaśnięcia lub unieważnienia umowy reasekuracyjnej reasekurator może przenieść zobowiązania z powrotem do cedenta, płacąc im za wszelkie zebrane przez siebie składki, ale pozostają niezarobione.