Postmodernistyczna teoria portfela (PMPT)
Co to jest postmodernistyczna teoria portfela (PMPT)?
Postmodernistyczna teoria portfela (PMPT) to metodologia optymalizacji portfela, która wykorzystuje ryzyko spadku stóp zwrotu zamiast średniej wariancji zwrotów z inwestycji stosowanej przez nowoczesną teorię portfela (MPT). Obie teorie opisują, jak należy wyceniać ryzykowne aktywa i jak racjonalni inwestorzy powinni wykorzystywać dywersyfikację w celu optymalizacji portfela. Różnica polega na definicji ryzyka w każdej z teorii oraz w tym, jak to ryzyko wpływa na oczekiwane zyski.
Kluczowe wnioski
- Postmodernistyczna teoria portfela (PMPT) to metodologia wykorzystywana do optymalizacji portfela, która wykorzystuje ryzyko spadku stóp zwrotu.
- PMPT jest przeciwieństwem nowoczesnej teorii portfela (MPT); z których oba szczegółowo opisują, jak należy wyceniać ryzykowne aktywa, podkreślając korzyści płynące z dywersyfikacji, przy czym różnica między teoriami polega na tym, jak definiują one ryzyko i jaki ma on wpływ na zwroty.
- Brian M. Rom i Kathleen Ferguson, dwaj projektanci oprogramowania, stworzyli PMPT w 1991 roku, kiedy wierzyli, że w projektowaniu oprogramowania przy użyciu MPT są błędy.
- PMPT wykorzystuje odchylenie standardowe ujemnych zwrotów jako miarę ryzyka, podczas gdy nowoczesna teoria portfela wykorzystuje odchylenie standardowe wszystkich zwrotów jako miarę ryzyka.
- Wskaźnik Sortino został wprowadzony do rubryki PMPT w celu zastąpienia wskaźnika Sharpe’a MPT jako miary zwrotów skorygowanych o ryzyko i poprawił jego zdolność do uszeregowania wyników inwestycyjnych.
Zrozumienie postmodernistycznej teorii portfela (PMPT)
PMPT powstał w 1991 roku, kiedy projektanci oprogramowania Brian M. Rom i Kathleen Ferguson spostrzegli, że oprogramowanie oparte na MPT ma istotne wady i ograniczenia, i starali się odróżnić oprogramowanie do tworzenia portfolio opracowane przez ich firmę, Sponsor-Software Systems Inc.1.
Teoria używa odchylenia standardowego ujemnych zwrotów jako miary ryzyka, podczas gdy nowoczesna teoria portfela używa odchylenia standardowego wszystkich zwrotów jako miary ryzyka. Po tym, jak ekonomista Harry Markowitz był pionierem koncepcji MPT w 1952 roku, a później zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za swoją pracę skupioną na ustanowieniu formalnych ilościowych ram ryzyka i zwrotu dla podejmowania decyzji inwestycyjnych, MPT pozostała podstawową szkołą myślenia o zarządzaniu portfelem od wielu dziesięcioleci i nadal jest wykorzystywany przez menedżerów finansowych.
Rom i Ferguson zwrócili uwagę na dwa ważne ograniczenia MPT: jego założenie, że zwroty z inwestycji wszystkich portfeli i papierów wartościowych mogą być dokładnie reprezentowane przez wspólny rozkład eliptyczny, taki jak rozkład normalny, oraz że wariancja zwrotów z portfela jest właściwą miarą ryzyko inwestycyjne.
Rom i Ferguson następnie udoskonalili i przedstawili swoją teorię PMPT w artykule z 1993 roku w The Journal of Performance Management. PMPT nadal ewoluował i rozwijał się w miarę, jak naukowcy na całym świecie testowali te teorie i sprawdzali, czy są one wartościowe.
Składniki postmodernistycznej teorii portfela (PMPT)
Różnice w ryzyku, zdefiniowane jako odchylenie standardowe zwrotów, pomiędzy PMPT i MPT są kluczowym czynnikiem w budowie portfela. MPT zakłada symetryczne ryzyko, a PMPT asymetryczne. Ryzyko ujemne jest mierzone za pomocą półodchylenia docelowego, zwanego odchyleniem ujemnym, i obejmuje to, czego inwestorzy najbardziej się boją: ujemnych zwrotów.
Wskaźnik Sortino był pierwszym nowym elementem wprowadzonym do rubryki PMPT przez Romów i Fergusona, który został zaprojektowany w celu zastąpienia wskaźnika Sharpe’a MPT jako miary zwrotu skorygowanego o ryzyko i poprawił jego zdolność do uszeregowania wyników inwestycyjnych. Skośność zmienności, która mierzy stosunek procentu całkowitego odchylenia od zwrotów powyżej średniej do zwrotów poniżej średniej, była drugą statystyką analizy portfela, która została dodana do rubryki PMPT.
Postmodernistyczna teoria portfela (PMPT) a nowoczesna teoria portfela (MPT)
MPT koncentruje się na tworzeniu portfeli inwestycyjnych z nieskorelowanymi aktywami; jeśli jeden składnik aktywów ma negatywny wpływ w portfelu, inne aktywa niekoniecznie muszą mieć taki wpływ. Taka jest idea dywersyfikacji. Na przykład, jeśli inwestor ma w swoim portfelu akcje ropy naftowej i akcje technologiczne, a nowe regulacje rządowe dotyczące spółek naftowych szkodzą zyskom spółek naftowych, ich akcje stracą na wartości; jednak nie wpłynie to na zapasy technologii. Zyski w zapasach technologicznych zrekompensują straty zapasów ropy.
MPT jest obecnie podstawową metodą, w której budowane są portfele inwestycyjne. Teoria jest podstawą pasywnego inwestowania. Jest jednak wielu inwestorów, którzy starają się zwiększyć swoje zyski poza to, co może przynieść pasywne inwestowanie lub zmniejszyć ryzyko w bardziej znaczący sposób; lub obydwa. Nazywa się to poszukiwaniem alfy; zwroty, które przebijają rynek i są ideą aktywnie zarządzanych portfeli, najczęściej wdrażanych przez zarządzających inwestycjami, zwłaszcza fundusze hedgingowe. W tym miejscu do gry wkracza postmodernistyczna teoria portfela, zgodnie z którą zarządzający portfelem starają się zrozumieć i uwzględnić ujemne zwroty w swoich obliczeniach portfela.