Rejestracja typu piggyback
Co to jest rejestracja typu piggyback?
Rejestracja piggyback odnosi się do metody sprzedaży akcji w drodze pierwszej oferty publicznej (IPO). Jest zwykle używany przez wczesnych inwestorów, założycieli i inne osoby z wewnątrz firmy, które negocjowały prawo do sprzedaży swoich akcji w ramach każdej przyszłej oferty publicznej.
W przeciwieństwie do rejestracji na żądanie, w której akcjonariusze mają prawo żądać, aby spółka przeprowadziła ofertę publiczną, inwestorzy polegający na rejestracji typu piggyback w celu sprzedaży swoich akcji nie mają prawa wymusić IPO. Zamiast tego muszą czekać, aż inni inwestorzy zażądają IPO, skutecznie „narzucając” prawa do rejestracji na żądanie innych inwestorów.
Kluczowe wnioski
- Rejestracja piggyback to metoda sprzedaży akcji poprzez IPO.
- Inwestorzy polegający na rejestracji piggyback nie mogą wymusić IPO; są zależni od praw do rejestracji na żądanie innych inwestorów.
- Głównymi wadami rejestracji piggyback jest brak kontroli nad terminem pierwszej oferty publicznej oraz fakt, że jest ona często traktowana przez subemitentów jako niższy priorytet.
Jak działają rejestracje piggyback
Kiedy firma zmierza do pierwszej oferty publicznej, niektórzy inwestorzy mogą chcieć sprzedać swoje akcje, gdy tylko firma wejdzie na giełdę. W tym celu inwestorzy ci mogą lobbować, aby subemitent spółki zajmujący się ofertą publiczną włączył ich akcje do szerszej puli akcji sprzedawanych w ofercie publicznej. Jeżeli ich wniosek zostanie zaakceptowany przez subemitenta, wówczas akcje tych inwestorów będą nazywane „rejestracją piggyback” i zostaną ujawnione jako część prospektu emisyjnego IPO.
Z punktu widzenia firmy, rejestracje piggyback są wygodnym sposobem, aby umożliwić różnym wczesnym sponsorom i innym osobom posiadającym dostęp do informacji poufnych wyjście z inwestycji i zrobić miejsce dla nowych inwestorów, którzy mogą być bardziej zainteresowani długoterminowymi perspektywami firmy. W końcu firmy często przechodzą przez kilka etapów zbierania funduszy we wczesnych latach, a każdy inwestor ma swój własny styl inwestowania, cele i horyzont czasowy. Wielu z tych inwestorów będzie prawdopodobnie postrzegać nadchodzącą ofertę publiczną jako dogodny czas na spieniężenie inwestycji.
Oprócz faktu, że nie pozwalają one swojemu posiadaczowi na określenie czasu ich wyjścia, drugą główną wadą korzystania z rejestracji typu piggyback jest to, że generalnie mają one niższy priorytet niż rejestracje na żądanie przez gwarantów. W praktyce oznacza to, że jeśli subemitent uważa, że nie ma wystarczającego popytu na rynku, aby sprzedać wszystkie akcje, które inwestorzy chcą sprzedać w ramach pierwszej oferty publicznej, niektórzy lub wszyscy inwestorzy mogą nie być w stanie uczestniczyć.
Przykład rejestracji typu piggyback
Michaela jest dyrektorem XYZ Capital Partners, firmy venture capital (VC) specjalizującej się w spółkach, które mają wejść na giełdę w ciągu pięciu lat. W ramach swojej strategii inwestycyjnej Michaela ostrożnie inwestuje tylko w spółki, które już otrzymały finansowanie od innych dostawców kapitału, którzy mają udokumentowane doświadczenie w prowadzeniu firm, w które inwestują, do udanych IPO.
Podczas gdy ci inni inwestorzy generalnie nalegają na prawa do rejestracji na żądanie podczas negocjowania swoich inwestycji, XYZ w szczególności wybiera prawa rejestracji typu piggyback. Ponieważ prawa do rejestracji typu „piggyback” są technicznie gorsze od żądań praw do rejestracji z prawnego punktu widzenia, XYZ często jest w stanie negocjować nieco lepsze warunki w innych obszarach negocjacji. Co więcej, poprzez partnerstwo jedynie w przedsięwzięciach, w przypadku których istnieje duże prawdopodobieństwo debiutu giełdowego, XYZ jest ogólnie w stanie skutecznie wyjść ze swojej pozycji poprzez wykorzystanie praw popytu innych inwestorów.