Niestandardowa polityka pieniężna
Co to jest niestandardowa polityka pieniężna?
Niestandardowa polityka pieniężna – lub niekonwencjonalna polityka pieniężna – jest narzędziem stosowanym przez bank centralny lub inny organ monetarny, które jest niezgodne z tradycyjnymi miarami. Niestandardowe polityki pieniężne zyskały na znaczeniu podczas kryzysu finansowego w 2008 r., Kiedy to podstawowe środki tradycyjnej polityki pieniężnej, czyli korekta stóp procentowych, okazały się niewystarczające. Niestandardowe polityki pieniężne obejmują poluzowanie ilościowe, wytyczne forward i korekty zabezpieczeń.
Kluczowe wnioski
- Niestandardowe polityki pieniężne zyskały na znaczeniu podczas światowego kryzysu finansowego w 2008 r., Kiedy tradycyjna polityka pieniężna nie wystarczyła, aby podnieść gospodarkę krajów rozwiniętych.
- Tradycyjna polityka pieniężna obejmuje korektę stóp procentowych, operacje otwartego rynku i ustalanie wymagań dotyczących rezerw bankowych.
- Niestandardowe polityki pieniężne obejmują luzowanie ilościowe, wytyczne forward, korekty zabezpieczeń i ujemne stopy procentowe.
- Wdrażając zarówno tradycyjną, jak i niestandardową politykę pieniężną, rządy były w stanie wyciągnąć swoje kraje z recesji.
Zrozumienie niestandardowej polityki pieniężnej
Polityka pieniężna jest stosowana w formie kontrakcyjnej lub ekspansywnej. Kiedy gospodarka ma kłopoty, takie jak recesja, bank centralny danego kraju będzie wdrażał ekspansywną politykę pieniężną. Obejmuje to obniżenie stóp procentowych, aby uczynić pieniądze tańszymi, aby zachęcić do wydatków w gospodarce.
Ekspansywna polityka pieniężna ogranicza również rezerwy obowiązkowe banków, co zwiększa podaż pieniądza w gospodarce. Wreszcie banki centralne kupują obligacje skarbowe na otwartym rynku, zwiększając rezerwy gotówkowe banków. Kurcząca się polityka pieniężna pociągałaby za sobą te same działania, ale w przeciwnym kierunku.
W czasie kryzysu finansowego w 2008 r. Gospodarki światowe próbowały wyciągnąć swoje kraje z recesji poprzez wdrożenie ekspansywnej polityki pieniężnej. Jednak ponieważ recesja była tak ciężka, standardowa ekspansywna polityka monetarna nie wystarczyła. Na przykład stopy procentowe zostały obniżone do zera lub blisko zera, aby walczyć z kryzysem. To jednak nie wystarczyło, aby poprawić gospodarkę.
Aby uzupełnić tradycyjną politykę pieniężną, banki centralne wdrożyły niestandardowe środki, aby wyciągnąć swoje gospodarki z trudnej sytuacji finansowej.
Fed wprowadził różne agresywne polityki, aby zapobiec jeszcze większym szkodom spowodowanym przez kryzys gospodarczy. Podobnie Europejski Bank Centralny (EBC) wprowadził ujemne stopy procentowe i przeprowadził duże zakupy aktywów, aby powstrzymać skutki globalnego spowolnienia gospodarczego.
Rodzaje niestandardowych polityk monetarnych
Ilościowe złagodzenie
Podczas recesji bank centralny może kupować inne papiery wartościowe na otwartym rynku poza obligacjami rządowymi. Proces ten nazywany jest luzowaniem ilościowym (QE) i jest brany pod uwagę, gdy krótkoterminowe stopy procentowe są na poziomie zerowym lub bliskim zeru, tak jak podczas Wielkiej Recesji. QE obniża stopy procentowe, jednocześnie zwiększając podaż pieniądza. Instytucje finansowe są następnie zalewane kapitałem, aby promować kredytowanie i płynność. W tym czasie nie są drukowane żadne nowe pieniądze.
W czasie recesji Rezerwa Federalna Stanów Zjednoczonych zaczęła kupować papiery wartościowe zabezpieczone hipotecznie (MBS) w ramach swojego programu luzowania ilościowego. Podczas pierwszej rundy QE bank centralny zakupił 1,25 bln USD w MBS. W wyniku programu QE, bilans Fed wzrósł z około 885 miliardów dolarów przed recesją do 2,2 biliona dolarów w 2008 roku, gdzie wyrównał się do około 4,5 biliona dolarów w 2015 roku.
Naprzód naprzód
Forward guidance to proces, za pomocą którego bank centralny informuje opinię publiczną o swoich zamiarach dotyczących przyszłej polityki pieniężnej. Zawiadomienie to umożliwia zarówno osobom fizycznym, jak i przedsiębiorstwom podejmowanie długoterminowych decyzji dotyczących wydatków i inwestycji, zapewniając w ten sposób stabilność i zaufanie na rynkach. W rezultacie forward guidance ma wpływ na obecne warunki gospodarcze.
Fed po raz pierwszy wykorzystał wskazówki forward na początku XXI wieku, a następnie podczas Wielkiej Recesji, aby wskazać, że stopy procentowe pozostaną na niskim poziomie w dającej się przewidzieć przyszłości.
Ujemne stopy procentowe
Wiele krajów przyjęło ujemne stopy procentowe podczas kryzysu finansowego. Zgodnie z tą polityką banki centralne pobierają od banków komercyjnych oprocentowanie swoich depozytów. Celem jest zachęcenie banków komercyjnych do wydawania i pożyczania swoich rezerw gotówkowych zamiast ich magazynowania. Przechowywanie rezerw gotówkowych straci na wartości z powodu ujemnej stopy procentowej.
Korekty dotyczące zabezpieczeń
W czasie kryzysu finansowego banki centralne rozszerzyły również zakres aktywów, które mogą być utrzymywane jako zabezpieczenie kredytów. Zwykle najbardziej płynne aktywa powinny być utrzymywane jako zabezpieczenie, jednak w tak trudnych czasach więcej aktywów niepłynnych mogło być utrzymywanych jako zabezpieczenie. Banki centralne przejmują wówczas ryzyko płynności tych aktywów.
Krytyka niestandardowej polityki pieniężnej
Niestandardowa polityka pieniężna może mieć negatywny wpływ na gospodarkę. Jeśli banki centralne wprowadzają luzowanie ilościowe i zbyt szybko zwiększają podaż pieniądza, może to prowadzić do inflacji. Może się tak zdarzyć, jeśli w systemie jest za dużo pieniędzy, ale dostępna jest tylko określona ilość towarów.
Ujemne stopy procentowe mogą również mieć konsekwencje, zachęcając ludzi do nie oszczędzania, a raczej do wydawania pieniędzy. Ponadto QE zwiększa bilans banku centralnego, co może stanowić ryzyko do zarządzania, a także nieumyślnie określa rodzaje aktywów dostępnych dla sektora prywatnego, prawdopodobnie prowadząc go do zakupu bardziej ryzykownych aktywów, jeśli Fed kupuje ogromne kwoty obligacji skarbowych i MBS.