Szok Nixona

Co to jest szok Nixona?

Szok Nixona to wyrażenie używane do opisania skutków zestawu polityk gospodarczych reklamowanych przez byłego prezydenta Richarda Nixona w 1971 roku. Przede wszystkim polityka ta ostatecznie doprowadziła do upadku systemu stałych kursów walutowych z Bretton Woods, który wszedł w życie po World II wojna.

Zrozumieć szok Nixona

Szok Nixona nastąpił po wygłoszonym w telewizji przemówieniu prezydenta Nixona w sprawie Nowej Polityki Ekonomicznej. Sedno przemówienia polegało na tym, że Stany Zjednoczone zwrócą uwagę na kwestie wewnętrzne w okresie powojennym w Wietnamie. Nixon przedstawił trzy główne cele planu:

1. tworzenie lepszych miejsc pracy
2. hamując wzrost kosztów utrzymania
3. ochrona dolara amerykańskiego przed międzynarodowymi spekulantami pieniężnymi.

Nixon wymienił obniżki podatków i 90-dniowe utrzymanie cen i płac jako najlepsze opcje ożywienia rynku pracy i obniżenia kosztów utrzymania. Jeśli chodzi o zachowania spekulacyjne w stosunku do dolara amerykańskiego (USD), Nixon poparł zawieszenie wymienialności dolara na złoto. Ponadto Nixon zaproponował dodatkowy podatek w wysokości 10% od całego przywozu objętego cłem. Podobnie jak w przypadku strategii zawieszenia wymienialności dolara, opłata miała zachęcić głównych partnerów handlowych Stanów Zjednoczonych do podniesienia wartości ich walut.

Porozumienie z Bretton Woods obracało się wokół zewnętrznych wartości walut obcych. Stała w stosunku do dolara amerykańskiego wartość walut obcych została wyrażona w złocie po cenie określonej przez Kongres. Jednak nadwyżka dolara zagroziła systemowi w latach sześćdziesiątych. W tamtym czasie Stany Zjednoczone nie miały wystarczającej ilości złota, aby pokryć ilość dolarów krążących na całym świecie. Doprowadziło to do przewartościowania dolara.

Rząd próbował wzmocnić dolara i Bretton Woods, a administracja Kennedy’ego i Johnsona próbowała powstrzymać inwestycje zagraniczne, ograniczyć pożyczki zagraniczne i zreformować międzynarodową politykę monetarną. Jednak ich wysiłki zakończyły się w dużej mierze niepowodzeniem.

Nixon Shock i porozumienie z Bretton Woods

Niepokój w końcu wkradł się na rynek walutowy, a handlowcy za granicą obawiali się ewentualnej dewaluacji dolara . W rezultacie zaczęli sprzedawać dolary w większych ilościach i częściej. Po kilku kursach na dolara Nixon szukał nowego kursu gospodarczego dla kraju.

Przemówienie Nixona nie zostało przyjęte tak dobrze na arenie międzynarodowej, jak w Stanach Zjednoczonych. Wielu członków społeczności międzynarodowej zinterpretowało plan Nixona jako akt jednostronny. W odpowiedzi, Grupa Dziesięciu (G-10) uprzemysłowionych demokracji zdecydowała się na nowe kursy wymiany, które skupiały się na zdewaluowanym dolarach w tak zwanym Porozumieniu Smithsona. Plan ten wszedł w życie w grudniu 1971 r., Ale okazał się nieskuteczny.

Począwszy od lutego 1973 r. Presja spekulacyjna na rynku spowodowała dewaluację dolara i doprowadziła do serii parytetów wymiany. W obliczu wciąż silnej presji na dolara w marcu tego roku, G-10 wdrożyło strategię, wzywającą sześciu członków europejskich do związania swoich walut i wspólnego zbywania ich względem dolara. Decyzja ta zasadniczo zakończyła system stałego kursu walutowego ustanowiony przez Bretton Woods.

Zalety i wady amortyzatora Nixon

Obecnie żyjemy w świecie walut w większości swobodnie płynących, będących przedmiotem obrotu rynkowego. System ten ma zalety, zwłaszcza jeśli chodzi o umożliwienie radykalnej polityki pieniężnej, takiej jak luzowanie ilościowe (QE). Powoduje to jednak również niepewność i doprowadziło do powstania ogromnego rynku opartego na zabezpieczaniu ryzyka związanego z niepewnością walutową.

Wiele dekad po szoku Nixona ekonomiści wciąż debatują nad zaletami tej masowej zmiany polityki i jej ostatecznymi konsekwencjami.