Prezydenci wieloletni, którzy zmienili wiceprezesów
W czasach nowożytnych Amerykanie są przyzwyczajeni do tego, że prezydent USA walczy z tym samym wiceprezydentem, gdy stara się o reelekcję. Nie zawsze tak było, ponieważ wielu prezydentów zostało ponownie wybranych na kolejne kadencje z innym zastępcą. Przyczyny zmian były zróżnicowane i czasami miały wpływ na politykę gospodarczą kraju.
Kluczowe wnioski
- W pierwszych dniach USA wiceprezydentem został kandydat, który uzyskał drugą największą liczbę głosów wyborczych.
- W niektórych przypadkach zmiana wiceprezydenta miała wpływ na politykę gospodarczą i zagraniczną.
- Dziewięciu wiceprezydentów wstąpiło do Białego Domu z powodu śmierci lub rezygnacji urzędującego prezydenta.
- Franklin Roosevelt miał trzech różnych wiceprezesów – rekord.
Wczesne dni republiki
Pierwszym prezydentem, który miał wielu wiceprezydentów, był Thomas Jefferson, który sprawował urząd przez dwie kadencje począwszy od 1801 roku. Nie było to preferencją Jeffersona, ale Konstytucja pierwotnie nie wymagała oddzielnych głosów na oba urzędy i stanowiła, że kandydat, który otrzymał drugą kadencję największą liczbę głosów wyborczych miałby zostać wiceprezydentem. Doprowadziło to do tego, że prezydent i wiceprezydent wywodzili się z różnych partii politycznych.
Jefferson zabiegał o poparcie stanów północnych w wyborach w 1800 roku i zwerbował Aarona Burra z Nowego Jorku na swojego symbolicznego kandydata na wiceprezydenta. Jefferson i Burr otrzymali 73 głosy wyborcze, a Izba Reprezentantów wybrała Jeffersona na prezydenta Burra.2
Konstytucja została zmieniona wraz z przyjęciem 12. poprawki w 1804 r., Która wzywała do oddzielnego głosowania na oba urzędy. W tym samym roku Jefferson wygrał reelekcję, a George Clinton został jego oficjalnym wiceprezydentem.
Jefferson miał innego wiceprezesa na drugą kadencję, miał niewielki wpływ. Clinton również pochodził z Nowego Jorku i to niewątpliwie pomogło Jeffersonowi w wyborach z północy. Margines zwycięstwa Jeffersona był tak duży, że wsparcie wydawało się niepotrzebne.
Burr odnalazł swoje miejsce w historii w 1804 roku, kiedy będąc nadal wiceprezydentem, zabił Alexandra Hamiltona w pojedynku w New Jersey.
Wolne stanowiska wiceprezesa
James Madison zastąpił Jeffersona na stanowisku prezesa, a także miał kilku wiceprezesów w ciągu ośmiu lat jego urzędowania. Clinton startował jako kandydat na wiceprezydenta w wyborach w 1808 r. I służył aż do śmierci w 1812 r. W tamtym czasie nie było określonego w Konstytucji procesu zastępowania wiceprezydenta, a urząd pozostawał pusty przez prawie rok.
Madison wygrał reelekcję w 1812 z Elbridge Gerry jako jego wiceprezes. Gerry pochodził z Massachusetts i został wybrany przez Madison do cementowania wsparcia z północy. Strategia się nie powiodła;żaden z 22 elektorów z Massachusetts nie głosował na Madison, a tylko dwóch na Gerry’ego. Gerry również zmarł na stanowisku, pozostawiając wakat na kilka lat.
Trifecta wiceprezesów
Franklin Roosevelt pełnił funkcję prezydenta przez trzy kolejne kadencje i został wybrany na czwartą, ale zmarł wkrótce po rozpoczęciu czwartej kadencji. Roosevelt objął urząd w 1933 r. I pozostał w Białym Domu aż do swojej śmierci w 1945 r. Miał trzech różnych wiceprezesów w czasie swojej kadencji, a rekord jest nadal aktualny.
Pierwszym wiceprezydentem Roosevelta był John Nance Garner, który został wybrany wraz z Rooseveltem w 1932 i 1936 r. Garner ubiegał się również o nominację Demokratów na prezydenta w 1932 r. I rzucił swoje poparcie i delegatów za Rooseveltem w zamian za wiceprezydenta.
Roosevelt i Garner utrzymywali dobre stosunki podczas ich pierwszej kadencji, ale podczas drugiej toczyło się starcie o kilka ważnych kwestii. Garner sprzeciwił się wysiłkom Roosevelta, by zapełnić Sąd Najwyższy dodatkowymi sędziami, a także publicznie sprzeciwił się pro-robotniczym programom Roosevelta i innym aspektom jegoagendy Nowego Ładu.
Henry Wallace był drugim wiceprezydentem Roosevelta, wybranym razem z nim w wyborach w 1940 roku. Wallace przez jedną kadencję pełnił funkcję wiceprezydenta i został zastąpiony przez Roosevelta w wyborach w 1944 roku przezHarry’ego Trumana. Roosevelt uległ presji niektórych elementów Partii Demokratycznej, która uważała Wallace’a za zbyt liberalnego.
Decyzja Roosevelta o zastąpieniu Wallace’a Trumanem miała znaczący wpływ na przyszły kurs polityki gospodarczej i zagranicznej USA.
Wyprzedza swoje czasy?
Roosevelt zmarł wkrótce po rozpoczęciu czwartej kadencji, podnosząc Trumana do Białego Domu. Wallace został mianowany sekretarzem handlu przez Roosevelta i nadal służył na tym stanowisku za prezydenta Trumana.
Po zakończeniu II wojny światowej sprzeciwił się twardej polityce zagranicznej prowadzonej przeciwko Związkowi Radzieckiemu i został zwolniony przez Trumana po upublicznieniu tej opozycji. Wallace wkrótce utworzył Partię Postępu i prowadził nieudaną kampanię prezydencką w 1948 roku.
Wybory 1948
Kampania Wallace’a była przeciwna Doktrynie Trumana, która wzywała do agresywnego programu mającego na celu powstrzymanie radzieckiej i komunistycznej ekspansji na całym świecie. Platforma partyjna była również przeciwna Planowi Marshalla i zalecała wydawanie pieniędzy na edukację, opiekę społeczną i inne programy krajowe.
Postępowa Partia Wallace’a wyprzedziła swoje czasy w zakresie praw obywatelskich i opowiadała się za zakończeniem segregacji w siłach zbrojnych Stanów Zjednoczonych i federalnym zatrudnieniem. Platforma wezwała również do przyjęcia przepisów zakazujących dyskryminacji i wspierających uczciwe praktyki zatrudnienia. Jeśli chodzi o politykę gospodarczą, platforma wspierała ustanowienie federalnej płacy minimalnej, narodowego ubezpieczenia zdrowotnego i stypendiów na pokrycie kosztów szkolnictwa wyższego dla Amerykanów. Wallace został pokonany w wyborach w 1948 roku i zakończył karierę polityczną.
Gdyby Wallace startował z Rooseveltem w 1944 roku i wstąpił do Białego Domu, miałby prawie cztery lata na stanowisku, zanim stanąłby przed wyborcami i byłby w stanie wpływać na politykę zagraniczną i gospodarczą Stanów Zjednoczonych. Zimna wojna rozpoczęła się na dobre wkrótce po zakończeniu II wojny światowej, a łagodniejsza polityka wobec Związku Radzieckiego mogłaby doprowadzić do zwiększenia wpływów i władzy tego narodu. Ponadto agresywne stanowisko w sprawie równych praw dla czarnoskórych Amerykanów pod koniec lat czterdziestych mogło zapoczątkować erę praw obywatelskich dekadę wcześniej.
Podsumowanie
Garner powiedział, że wiceprezydenta nie jest „wart ciepłe wiadro rożnie” (lub „siki”, w zależności od konta), a większość pasażerów urzędu zgodzili. Pomimo tego pesymistycznego widzenia dziewięć Wiceprezesi nie wstąpił do Białego Dom z powodu śmierci lub rezygnacji obecnego prezydenta, czyniąc wybór kandydata jedną z najważniejszych decyzji dla prezydenta.12