Ustawa McFaddena
Co to jest ustawa McFadden?
Ustawa McFaddena z 1927 r. Jest aktem federalnym, który nadał poszczególnym stanom uprawnienia do zarządzania oddziałami banków zlokalizowanymi w tym stanie. Obejmuje to oddziały banków narodowych zlokalizowane w granicach stanów. Ustawa McFaddena miała na celu umożliwienie bankom krajowym konkurowania z bankami państwowymi poprzez zezwolenie im na otwieranie oddziałów w ramach ograniczeń państwowych.
Ustawa McFaddena zawierała kilka innych ważnych przepisów. Statuty Rezerwy Federalnej mogą oferować klientom.
Kluczowe wnioski
- Ustawa McFaddena z 1927 r. To amerykańskie prawo federalne, które nadało poszczególnym stanom uprawnienia do zarządzania oddziałami banków zlokalizowanymi w granicach stanów.
- Podczas gdy ustawa McFaddena zezwalała bankom krajowym na prowadzenie wielu oddziałów w ramach ograniczeń stanu, zakazała bankowości międzystanowej lub ekspansji banków poza granice stanowe.
- Ustawa przedłużyła także statut Rezerwy Federalnej na wieczność i ograniczyła przepisy dotyczące banków komercyjnych, które były członkami Rezerwy Federalnej.
- Ustawa Riegle-Neal z 1994 r. Uchyliła przepis Ustawy McFaddena zakazujący bankowości międzystanowej, umożliwiając tym samym bankom krajowym otwieranie oddziałów ponad granicami stanu.
Zrozumieć ustawę McFaddena
25 lutego 1927 r. Prezydent Calvin Coolidge podpisał ustawę McFadden Act. Ustawa miała miejsce w latach boomu w latach dwudziestych XX wieku, kiedy niebo wydawało się granicą dla akcji, banków i gospodarki. Rezerwa Federalna, założona w 1914 roku, odniosła ogromny sukces. Bankowcy i politycy tak samo uznawali Fed za jego rolę we wzmacnianiu gospodarki.
Przed utworzeniem Rezerwy Federalnej Stany Zjednoczone były postrzegane jako niestabilne finansowo. Paniki, sezonowe załamania gotówkowe i wysoki wskaźnik upadłości banków sprawiły, że amerykańska gospodarka stała się bardziej ryzykownym miejscem lokowania kapitału przez międzynarodowych i krajowych inwestorów. Brak wiarygodnych kredytów zahamował wzrost w wielu sektorach, w tym w rolnictwie i przemyśle.
Ustawa McFaddena miała na celu wzmocnienie gospodarczego sukcesu lat dwudziestych XX wieku poprzez rozwiązanie trzech kluczowych problemów, które miały wpływ na Rezerwę Federalną i krajowy system bankowy.
Karta Rezerwy Federalnej
Pierwszą kwestią była długość statutu Rezerwy Federalnej. Pierwotny statut ustanawiający banki okręgowe Rezerwy Federalnej, który miał wygasnąć w 1934 r., Wymagał od Kongresu ponownego ich czarterowania po 20 latach. Gdyby Kongres nie przegłosował recharteru, Rezerwa Federalna zostałaby skutecznie rozwiązana.
Taka decyzja nie byłaby bezprecedensowa. Kongres sprzeciwił się recharterowiPierwszego Banku Stanów Zjednoczonych w 1811 r. I Drugiego Banku Stanów Zjednoczonych w 1836 r. Zamiast ryzykować zagrożenie dla istnienia Fed, ustawa McFaddena przywróciła bankom Rezerwy Federalnej na wieczność.
Oddziały Narodowego Banku Polskiego
Kolejną kwestią, której dotyczyła ustawa McFadden, była bankowość oddziałowa. W tym czasie banki narodowe działające na podstawie statutów korporacyjnych rządu federalnego miały ograniczony dostęp do wielu budynków. Z drugiej strony, statuty korporacyjne nadawane przez rządy stanowe różniły się w tej kwestii. Niektóre stany zezwalały bankom na prowadzenie działalności w wielu lokalizacjach lub oddziałach. Ustawa McFaddena zezwalała bankowi krajowemu na prowadzenie wielu oddziałów w zakresie dozwolonym przez rządy stanowe w każdym stanie. Jednak ustawa zabraniała bankowości międzystanowej, zabraniając bankom posiadania i działania poza granicami stanu.
Konkurencja między bankami
Przed ustawą McFaddena banki komercyjne, które były członkami Rezerwy Federalnej, działały na podstawie surowszych przepisów niż banki komercyjne, które nie były członkami Rezerwy Federalnej. W wielu przypadkach banki członkowskie musiały utrzymywać większe rezerwy i nie mogły oferować swoim klientom pewnych rodzajów pożyczek, które uznano za zbyt ryzykowne. Ustawa McFaddena złagodziła te ograniczenia dla banków członkowskich, umożliwiając im skuteczniejsze konkurowanie z bankami komercyjnymi niebędącymi członkami.
Krytyka ustawy McFaddena
Ustawa McFaddena przypisuje się wyrównanie szans między bankami będącymi członkami Rezerwy Federalnej i bankami niebędącymi członkami Rezerwy Federalnej. Jednak jego złagodzone przepisy miałyby reperkusje w krachu w 1929 r., Przyczyniając się do upadłości banków, które miały miejsce podczas późniejszego Wielkiego Kryzysu.
Ustawa McFaddena zakazująca bankowości międzystanowej spotkała się z krytyką ze strony ustawodawców i władz bankowych, które stwierdziły, że ograniczenie to pozostawiło banki regionalne bez ochrony przed lokalnymi spadkami gospodarczymi. Małe, regionalne banki nie miały wystarczającego zdywersyfikowanego portfela kredytowego, aby wytrzymać wydarzenia gospodarcze, które miały wpływ na dany obszar lub stan. Sankcjonując bankowość międzystanową, banki byłyby mniej podatne na jakiekolwiek zdarzenia gospodarcze, które z kolei mogłyby doprowadzić do upadku banku.
W 1994 r. Ustawa Riegle-Neal Interstate Banking and Branching Efficiency uchyliła przepis Ustawy McFaddena zakazujący bankowości międzystanowej. Umożliwiło to dobrze skapitalizowanym bankom otwieranie oddziałów banków o ograniczonych usługach w różnych stanach poprzez połączenie z innymi bankami. Spowodowało to powstanie ogólnokrajowych banków w Stanach Zjednoczonych.