Struktura Master-Feeder

Co to jest struktura Master-Feeder?

Struktura typu master-feeder jest narzędziem powszechnie używanym przez fundusze hedgingowe do gromadzenia podlegającego opodatkowaniu i zwolnionego z podatku kapitału pozyskanego od inwestorów w Stanach Zjednoczonych i za granicą jako fundusz główny. Dla każdej grupy inwestorów ustanawia się oddzielne instrumenty inwestycyjne, zwane inaczej feederami.

Inwestorzy lokują kapitał w swoich funduszach powiązanych, które ostatecznie inwestują aktywa w scentralizowany instrument zwany funduszem głównym. Fundusz podstawowy jest odpowiedzialny za dokonywanie wszystkich inwestycji portfelowych i prowadzenie wszelkiej działalności handlowej. Opłaty za zarządzanie i wyniki są wypłacane na poziomie funduszy powiązanych.

Jak działa struktura Master-Feeder

Struktura typu master-feeder zaczyna się od inwestorów, którzy wpłacają kapitał do funduszu powiązanego. Fundusz powiązany, zawierający cały kapitał spółki komandytowej / udziałowca, kupuje następnie „udziały” funduszu podstawowego, podobnie jak kupowałby akcje dowolnej spółki. Podstawowa różnica polega oczywiście na tym, że fundusz powiązany – kupując do funduszu podstawowego – otrzymuje wszystkie atrybuty dochodu funduszu podstawowego, w tym odsetki, zyski, korekty podatkowe i dywidendy.

Chociaż ta dwupoziomowa struktura może występować w różnych formach, takich jak „fundusze funduszy”, struktura typu „master-feeder” jest szczególnie powszechna wśród funduszy hedgingowych obsługujących zarówno inwestorów amerykańskich, jak i zagranicznych lub zagranicznych. Wykorzystanie struktury funduszy typu master-feeder umożliwia zarządzającym aktywami czerpanie korzyści z dużej puli kapitału, a jednocześnie umożliwia tworzenie funduszy inwestycyjnych, które zaspokajają potrzeby rynków niszowych.

Skład Master-Feeders

Przeciętna struktura typu master-feeder obejmuje jeden fundusz podstawowy typu offshore z jednym dostawcą na lądzie i jednym dostawcą na morzu. Fundusze powiązane inwestujące w ten sam fundusz główny mają możliwość wyboru i wariacji. Innymi słowy, dostawcy mogą różnić się typem inwestora, strukturą opłat, minimami inwestycyjnymi, wartością aktywów netto i różnymi innymi atrybutami operacyjnymi. W ten sposób fundusze powiązane nie muszą należeć do określonego funduszu podstawowego, ale mogą legalnie funkcjonować jako niezależne podmioty z możliwością inwestowania w różne fundusze podstawowe.

Na przykład, jeśli wkład funduszu powiązanego A w wysokości 100 USD i wkład funduszu powiązanego B w wysokości 200 USD zapewniły łączne inwestycje w fundusz podstawowy, wówczas fundusz A otrzyma jedną trzecią zysków funduszu podstawowego, podczas gdy fundusz B otrzyma dwie trzecie zwrotów.

Zalety struktury Master-Feeder

Istotną zaletą struktury master-feeder jest konsolidacja różnych portfeli w jeden podmiot. Konsolidacja pozwala na redukcję kosztów operacyjnych i handlowych. Większy portfel zapewnia korzyści skali. Ponadto ze względu na swoją wielkość portfel ma lepsze możliwości obsługi i korzystniejsze warunki oferowane przez prime brokerów i inne instytucje.

Plusy

• Korzyści skali
• Status partnerstwa uprzywilejowanego podatkowo
• Wygodny zarówno dla inwestorów krajowych, jak i zagranicznych

Cons

• Dywidendy podlegające potrąceniu podatku (jeśli offshore)
• Trudność ustalenia uniwersalnej strategii inwestycyjnej

Wady struktury Master-Feeder

Podstawową wadą struktury „master-feeder” jest to, że fundusze trzymane za granicą są zwykle objęte 30% podatkiem u źródła od dywidend z USA. Struktura ta ma jeszcze jedną wadę, ponieważ łączy w sobie kombinację inwestorów, którzy często mają szerokie spektrum cech i priorytetów inwestycyjnych.

Często walka o znalezienie środka jest trudna, jeśli nie całkowicie niemożliwa, ponieważ inwestycje i strategie, które są odpowiednie dla jednego konkretnego typu inwestora, będą nieodpowiednie, jeśli nie przeciwstawne, do wymagań innego typu inwestora.

Przykład struktury Master-Feeder z prawdziwego świata

Relacje między funduszem podstawowym a jego funduszami powiązanymi mogą być złożone, jak pokazała sprawa sądowa z 2018 roku. Chodziło o to, w jaki sposób wykupy dokonywane przez fundusz powiązany z funduszu podstawowego są traktowane w ramach scenariusza likwidacji.

Ardon Maroon Asia Dragon Feeder Fund był funduszem powiązanym z funduszem Ardon Maroon Asia Master Fund. Te same osoby były dyrektorami dwóch funduszy. Ponadto oba fundusze wyznaczyły tego samego zarządzającego inwestycją, administratora i agenta transferowego.

W 2014 r. Jeden z inwestorów funduszu powiązanego złożył wezwanie do wykupu. Fundusz powiązany, który nie posiadał własnych aktywów, założył, że fundusz podstawowy automatycznie spełni żądanie umorzenia – coś, co nazywa się „umorzeniem wstecz do tyłu”. Jednak kilka miesięcy później oba fundusze zostały zlikwidowane. Kiedy pierwotny inwestor przedstawił dowód zadłużenia w celu odzyskania swoich pieniędzy, został on odrzucony przez likwidatorów głównego funduszu Ardon Maroon Asia na podstawie tego, że Asia Dragon nigdy oficjalnie nie przedłożyła mu osobnego wezwania do wykupu.

Wywiązał się pozew złożony na Kajmanach, gdzie fundusze zostały ulokowane. W połowie 2018 roku Sąd Wielki Kajmanów zdecydował się na fundusz główny. Chociaż wykupy wzajemne są powszechną praktyką branżową, sąd zauważył, że dokumenty konstytucyjne Ardon Maroon Asia wymagały pisemnego zawiadomienia o wykupie z funduszy powiązanych.

Tak więc Asia Dragon nie zgłosiła osobno swojego głównego funduszu, mimo że te same osoby pełniły funkcję dyrektorów dwóch funduszy i obie wyznaczyły tego samego menedżera inwestycyjnego, administratora i agenta transferowego.