Makroekonomia
Co to jest makroekonomia?
Makroekonomia to gałąź ekonomii, która bada, jak zachowuje się cała gospodarka – rynek lub inne systemy działające na dużą skalę. Makroekonomia bada zjawiska ogólnogospodarcze, takie jak inflacja, poziom cen, tempo wzrostu gospodarczego, dochód narodowy, produkt krajowy brutto (PKB) i zmiany bezrobocia.
Niektóre z kluczowych pytań, na które ma odpowiedzieć makroekonomia, to: Co powoduje bezrobocie? Co powoduje inflację? Co tworzy lub stymuluje wzrost gospodarczy? Makroekonomia próbuje zmierzyć, jak dobrze radzi sobie gospodarka, zrozumieć, jakie siły ją napędzają, i przewidzieć, w jaki sposób wydajność może się poprawić.
Makroekonomia zajmuje się wydajnością, strukturą i zachowaniem całej gospodarki, w przeciwieństwie do mikroekonomii, która jest bardziej skupiona na wyborach dokonywanych przez poszczególne podmioty gospodarcze (takie jak ludzie, gospodarstwa domowe, branże itp.).
Kluczowe wnioski
- Makroekonomia to gałąź ekonomii zajmująca się strukturą, wydajnością, zachowaniem i procesem decyzyjnym całej gospodarki.
- Dwa główne obszary badań makroekonomicznych to długoterminowy wzrost gospodarczy i krótsze cykle koniunkturalne.
- Makroekonomia w jej nowoczesnej formie jest często definiowana jako rozpoczynająca się od Johna Maynarda Keynesa i jego teorii dotyczących zachowań rynkowych i polityki rządu w latach trzydziestych XX wieku; od tego czasu rozwinęło się kilka szkół myślenia.
- W przeciwieństwie do makroekonomii, mikroekonomia jest bardziej skoncentrowana na wpływach i wyborach dokonywanych przez poszczególne podmioty w gospodarce (ludzie, firmy, branże itp.).
Zrozumieć makroekonomię
Studia ekonomiczne mają dwie strony: makroekonomię i mikroekonomię. Jak wskazuje termin, makroekonomia analizuje ogólny, całościowy scenariusz gospodarki. Mówiąc prościej, koncentruje się na sposobie funkcjonowania gospodarki jako całości, a następnie analizuje, w jaki sposób różne sektory gospodarki są ze sobą powiązane, aby zrozumieć, jak funkcjonuje agregat. Obejmuje to spojrzenie na zmienne, takie jak bezrobocie, PKB i inflacja. Makroekonomiści opracowują modele wyjaśniające związki między tymi czynnikami. Takie modele makroekonomiczne i generowane przez nie prognozy są wykorzystywane przez jednostki rządowe jako pomoc w konstruowaniu i ocenie polityki gospodarczej, monetarnej i fiskalnej; przez firmy do wyznaczania strategii na rynkach krajowych i globalnych oraz przez inwestorów do przewidywania i planowania zmian w różnych klasach aktywów.
Biorąc pod uwagę ogromną skalę budżetów rządowych i wpływ polityki gospodarczej na konsumentów i przedsiębiorstwa, makroekonomia wyraźnie zajmuje się istotnymi kwestiami. Prawidłowo zastosowane teorie ekonomiczne mogą dostarczyć pouczających informacji na temat funkcjonowania gospodarek i długoterminowych konsekwencji poszczególnych polityk i decyzji. Teoria makroekonomiczna może również pomóc poszczególnym przedsiębiorstwom i inwestorom w podejmowaniu lepszych decyzji dzięki dokładniejszemu zrozumieniu wpływu ogólnych trendów i polityk gospodarczych na ich własne branże.
Granice makroekonomii
Ważne jest również zrozumienie ograniczeń teorii ekonomii. Teorie są często tworzone w próżni i brakuje im pewnych szczegółów ze świata rzeczywistego, takich jak podatki, przepisy i koszty transakcji. Rzeczywisty świat jest również zdecydowanie skomplikowany i obejmuje kwestie preferencji społecznych i sumienia, które nie nadają się do analizy matematycznej.
Nawet przy ograniczeniach teorii ekonomii ważne i warte zachodu jest śledzenie głównych wskaźników makroekonomicznych, takich jak PKB, inflacja i bezrobocie. Na wyniki spółek, a co za tym idzie na ich akcje, istotny wpływ mają warunki ekonomiczne, w jakich działają spółki, a badanie statystyk makroekonomicznych może pomóc inwestorowi w podejmowaniu lepszych decyzji i dostrzeganiu punktów zwrotnych.
Podobnie nieocenione może być zrozumienie, które teorie są za i wpływają na konkretną administrację rządową. Podstawowe zasady ekonomiczne rządu powiedzą wiele o tym, jak ten rząd podejdzie do opodatkowania, regulacji, wydatków rządowych i podobnych polityk. Dzięki lepszemu zrozumieniu ekonomii i konsekwencji decyzji gospodarczych inwestorzy mogą przynajmniej rzucić okiem na prawdopodobną przyszłość i działać zgodnie z nią z ufnością.
Obszary badań makroekonomicznych
Makroekonomia to dość szeroka dziedzina, ale reprezentatywne dla niej są dwa konkretne obszary badań. Pierwszy obszar to czynniki determinujące długoterminowy wzrost gospodarczy, czyli wzrost dochodu narodowego. Druga dotyczy przyczyn i konsekwencji krótkoterminowych wahań dochodu narodowego i zatrudnienia, zwanych także cyklem koniunkturalnym.
Rozwój ekonomiczny
Wzrost gospodarczy oznacza wzrost łącznej produkcji w gospodarce. Makroekonomiści próbują zrozumieć czynniki, które sprzyjają lub hamują wzrost gospodarczy, aby wspierać polityki gospodarcze, które będą wspierać rozwój, postęp i podnoszenie poziomu życia.
Klasyczna XVIII-wieczna praca Adama Smitha, An Enquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations, która opowiadała się za wolnym handlem, leseferystyczną polityką gospodarczą i rozszerzeniem podziału pracy , była prawdopodobnie pierwszą iz pewnością jedną z przełomowych pracuje w tym zbiorze badań. W XX wieku makroekonomiści zaczęli badać wzrost za pomocą bardziej formalnych modeli matematycznych. Wzrost jest powszechnie modelowany jako funkcja kapitału fizycznego, kapitału ludzkiego, siły roboczej i technologii.
Cykle biznesowe
Nałożone na długoterminowe makroekonomiczne trendy wzrostu poziomy i tempo zmian głównych zmiennych makroekonomicznych, takich jak zatrudnienie i produkcja krajowa, ulegają sporadycznym wahaniom w górę lub w dół, ekspansji i recesji, w zjawisku znanym jako cykl koniunkturalny. Kryzys finansowy z 2008 r. Jest wyraźnym niedawnym przykładem, a wielki kryzys lat trzydziestych XX wieku był impulsem do rozwoju najnowocześniejszej teorii makroekonomicznej.
Historia makroekonomii
Chociaż termin „makroekonomia” nie jest aż tak stary (sięgający lat czterdziestych XX wieku), wiele z podstawowych pojęć makroekonomii było przedmiotem badań znacznie dłużej. Tematy takie jak bezrobocie, ceny, wzrost gospodarczy i handel dotyczyły ekonomistów niemal od samego początku tej dyscypliny, chociaż ich badania stały się znacznie bardziej ukierunkowane i wyspecjalizowane w XX i XXI wieku. Elementy wcześniejszych prac, takich jak Adam Smith i John Stuart Mill, wyraźnie odnosiły się do zagadnień, które teraz zostałyby uznane za dziedzinę makroekonomii.
Makroekonomia w swojej nowoczesnej formie jest często definiowana jako rozpoczynająca się od Johna Maynarda Keynesa i publikacji jego książki The General Theory of Employment, Interest, and Money w 1936 roku. Keynes przedstawił wyjaśnienie skutków Wielkiego Kryzysu : kiedy towary pozostawały niesprzedane, a pracownicy byli bezrobotni. Teoria Keynesa próbowała wyjaśnić, dlaczego rynki mogą nie być jasne.
Przed popularyzacją teorii Keynesa ekonomiści generalnie nie rozróżniali mikro- i makroekonomii. Zrozumiano, że te same mikroekonomiczne prawa popytu i podaży, które działają na poszczególnych rynkach dóbr, wchodzą w interakcję między indywidualnymi rynkami, aby doprowadzić gospodarkę do ogólnej równowagi, tak jak to opisał Leon Walras. Powiązanie między rynkami dóbr a wielkoskalowymi zmiennymi finansowymi, takimi jak poziomy cen i stopy procentowe, zostało wyjaśnione poprzez wyjątkową rolę, jaką pieniądz odgrywa w gospodarce jako środek wymiany przez ekonomistów, takich jak Knut Wicksell, Irving Fisher i Ludwig von Mises.
W XX wieku ekonomia keynesowska, w miarę jak teorie Keynesa stały się znane, podzieliła się na kilka innych szkół myślenia.
Makroekonomiczne szkoły myśli
Dziedzina makroekonomii jest podzielona na wiele różnych szkół myślowych, z różnymi poglądami na temat funkcjonowania rynków i ich uczestników.
Klasyczny
Klasyczni ekonomiści utrzymywali, że ceny, płace i stawki są elastyczne, a rynki zwykle się oczyszczają, o ile nie uniemożliwia tego polityka rządu, opierając się na oryginalnych teoriach Adama Smitha. Termin „ekonomiści klasyczni” nie jest w rzeczywistości szkołą myśli makroekonomicznej, ale etykietą, którą stosowali najpierw Karol Marks, a później Keynes, na oznaczenie poprzednich myślicieli ekonomicznych, z którymi się odpowiednio nie zgadzali, ale którzy w rzeczywistości wcale nie odróżniali makroekonomii od mikroekonomii.
Keynesowski
Ekonomia keynesowska została w dużej mierze oparta na pracach Johna Maynarda Keynesa i była początkiem makroekonomii jako odrębnego obszaru badań od mikroekonomii. Keynesiści koncentrują się na zagregowanym popycie jako głównym czynniku w kwestiach takich jak bezrobocie i cykl koniunkturalny. Ekonomiści keynesowscy uważają, że cyklem koniunkturalnym można zarządzać poprzez aktywną interwencję rządu poprzez politykę fiskalną (większe wydatki w czasie recesji w celu pobudzenia popytu) i politykę pieniężną (stymulowanie popytu przy niższych stopach procentowych). Ekonomiści keynesowscy uważają również, że system ma pewne sztywności, w szczególności sztywne ceny, które uniemożliwiają prawidłowe rozliczenie podaży i popytu.
Monetarysta
Szkoła monetarystów jest gałęzią ekonomii keynesowskiej w dużej mierze przypisywana twórczości Miltona Friedmana. Pracując w ramach modeli keynesowskich i rozszerzając je, monetaryści argumentują, że polityka pieniężna jest generalnie skuteczniejszym i bardziej pożądanym narzędziem politycznym do zarządzania zagregowanym popytem niż polityka fiskalna. Monetaryści uznają również ograniczenia polityki pieniężnej, które powodują, że dostrajanie gospodarki jest nierozsądne i zamiast tego wolą przestrzegać zasad polityki, które promują stabilne stopy inflacji.
New Classical
Nowa szkoła klasyczna, wraz z nowokeynesistami, jest zbudowana głównie na celu integracji podstaw mikroekonomicznych z makroekonomią w celu rozwiązania rażących sprzeczności teoretycznych między tymi dwoma przedmiotami. Szkoła New Classical podkreśla wagę mikroekonomii i modeli opartych na tym zachowaniu. Nowi ekonomiści klasyczni zakładają, że wszyscy agenci starają się zmaksymalizować swoją użyteczność i mają racjonalne oczekiwania, które włączają do modeli makroekonomicznych. Ekonomiści z okresu New Classical uważają, że bezrobocie jest w dużej mierze dobrowolne, a uznaniowa polityka fiskalna destabilizuje, podczas gdy inflację można kontrolować za pomocą polityki pieniężnej.
New Keynesian
Szkoła nowokeynesowska próbuje również dodać mikroekonomiczne podstawy do tradycyjnych keynesowskich teorii ekonomicznych. Chociaż nowokeynesiści zgadzają się, że gospodarstwa domowe i firmy działają w oparciu o racjonalne oczekiwania, nadal utrzymują, że istnieje wiele niedoskonałości rynku, w tym sztywne ceny i płace. Z powodu tej „lepkości” rząd może poprawić warunki makroekonomiczne poprzez politykę fiskalną i monetarną.
austriacki
l jest starszy School of Economics, że widzi jakieś odrodzenie popularności. Austriackie teorie ekonomiczne odnoszą się głównie do zjawisk mikroekonomicznych, ale ponieważ, podobnie jak tzw. Ekonomiści klasyczni, nigdy nie rozdzielają ściśle mikro- i makroekonomii, teorie austriackie mają również ważne implikacje dla tego, co inaczej uważa się za tematy makroekonomiczne. W szczególności austriacka teoria cyklu koniunkturalnego wyjaśnia szeroko zsynchronizowane (makroekonomiczne) wahania aktywności gospodarczej na różnych rynkach w wyniku polityki pieniężnej oraz rolę, jaką pieniądz i bankowość odgrywają w łączeniu (mikroekonomicznych) rynków ze sobą i w czasie.
Makroekonomia a mikroekonomia
Makroekonomia bezrobocia w całej gospodarce ma wpływ na podaż pracowników, od których firma może zatrudniać.
Kluczową różnicą między mikro- i makroekonomią jest to, że agregaty makroekonomiczne mogą czasami zachowywać się w sposób bardzo różny lub wręcz przeciwny do tego, co robią analogiczne zmienne mikroekonomiczne. Na przykład Keynes odniósł się do tak zwanego paradoksu oszczędzania, który dowodzi, że podczas gdy dla jednostki oszczędzanie pieniędzy może być kluczem do budowania bogactwa, kiedy każdy próbuje od razu zwiększyć swoje oszczędności, może to przyczynić się do spowolnienia gospodarczego, a mniej bogactwo ogółem.
Tymczasem mikroekonomia przygląda się tendencjom ekonomicznym, czyli temu, co może się stać, gdy jednostki dokonają pewnych wyborów. Osoby fizyczne są zazwyczaj podzielone na podgrupy, takie jak kupujący, sprzedający i właściciele firm. Podmioty te współdziałają ze sobą zgodnie z prawami podaży i popytu na zasoby, wykorzystując pieniądze i stopy procentowe jako mechanizmy ustalania cen na potrzeby koordynacji.