Model Lintnera
Co to jest model Lintnera?
W 1956 roku John Lintner, profesor ekonomii i administracji biznesowej na Uniwersytecie Harvarda, zaproponował model Lintnera dla polityki dywidendowej dla przedsiębiorstw, który skupiał się na dwóch podstawowych pojęciach:
- A spółki stosunek cel wypłata
- Szybkość, z jaką obecne dywidendy dostosowują się do celu
Chociaż pierwotnie model opisowy miał na celu wyjaśnienie, w jaki sposób firmy są obserwowane w celu ustalenia dywidend, model ten był również używany jako model normatywny określający, w jaki sposób firmy powinny ustalać politykę dywidendową.
Kluczowe wnioski
- Model Lintnera jest ekonomiczną formułą określania optymalnej polityki dywidendowej dla firmy.
- Model koncentruje się na docelowym współczynniku wypłaty dywidendy oraz na czasie, w jakim zwiększone dywidendy okazują się stabilne.
- Kierując się tym modelem, zarząd spółki może łatwo ocenić skuteczność swojej polityki dywidendowej.
Zrozumienie modelu Lintnera
Poniższy wzór opisuje wypłatę dywidendy dojrzałej korporacji:
W 1956 roku John Lintner opracował ten model dywidendy w drodze badań indukcyjnych z 28 dużymi, publicznymi firmami produkcyjnymi. Dziś, mimo że Lintner zmarł wiele lat temu, jego model pozostaje akceptowanym punktem wyjścia do zrozumienia, jak dywidendy zachowują się w czasie.
Lintner zwrócił uwagę na następujące ważne aspekty polityki dywidend przedsiębiorstw:
- Firmy mają tendencję do ustalania długoterminowych docelowych wskaźników dywidend do zysków zgodnie z liczbą dostępnych projektów o dodatniej wartości bieżącej netto (NPV).
- Wzrost zarobków nie zawsze jest trwały. W rezultacie polityka dywidendowa nie zmieni się istotnie, dopóki menedżerowie nie zobaczą, że nowe poziomy zysków są trwałe.
Podczas gdy wszystkie firmy chcą utrzymać stałą wypłatę dywidendy, aby zmaksymalizować bogactwo akcjonariuszy, naturalne wahania koniunkturalne zmuszają firmy do prognozowania dywidend w dłuższej perspektywie w oparciu o ich docelowy wskaźnik wypłaty.
Zgodnie z formułą Lintnera rada dyrektorów spółki opiera swoje decyzje dotyczące dywidend na bieżącym dochodzie netto firmy, ale dostosowuje je do pewnych szoków systemowych, stopniowo dostosowując je do zmian dochodu w czasie.
Model Lintnera i ustalanie dywidend korporacyjnych
A spółki rada nadzorcza ustala politykę dywidendową, w tym stopy wypłaty i data (-y) dystrybucji. Jest to jeden przypadek, w którym akcjonariusze nie mogą głosować w sprawie tego środka korporacyjnego (w przeciwieństwie do przypadków takich jak fuzja lub przejęcie oraz dodatkowe krytyczne kwestie, takie jak wynagrodzenie kadry zarządzającej).
Trzy główne podejścia do polityki dywidendowej dla przedsiębiorstw są następujące:
- Resztkowa podejście, w którym wypłaty dywidend wychodzących lub resztki pozostałego kapitału dopiero po wymogi kapitałowe konkretnego projektu zostały spełnione. (W takich przypadkach firmy polegają na własnym kapitale w celu finansowania wszelkich nowych projektów). Spółki stosujące metodę dywidendy rezydualnej zazwyczaj starają się utrzymać równowagę w stosunku zadłużenia do kapitału własnego przed dokonaniem jakichkolwiek wypłat.
- Podejście stabilne, w którym zarząd często ustala kwartalne dywidendy na poziomie ułamka rocznych zysków. Zmniejsza to niepewność inwestorów i zapewnia im stałe źródło dochodu.
- Połączenie podejścia rezydualnego i podejścia opartego na stabilności, w którym zarząd spółki traktuje stosunek zadłużenia do kapitału własnego jako cel długoterminowy. W takich przypadkach firmy zwykle decydują się na jedną ustaloną dywidendę, która jest stosunkowo niewielką częścią rocznego dochodu i można ją łatwo utrzymać, a także dodatkową wypłatę dywidendy do wypłaty tylko wtedy, gdy dochód przekracza ogólny poziom.