Zrozumienie scenariuszy wykupu lewarowanego
Wykupy lewarowane (LBO) miały prawdopodobnie więcej złego rozgłosu niż dobrego, ponieważ stanowią świetne artykuły dla prasy. Jednak nie wszystkie LBO są uznawane za drapieżne. Mogą mieć zarówno pozytywne, jak i negatywne skutki, w zależności od tego, po której stronie umowy się znajdujesz.
Wykup lewarowany to ogólny termin na wykorzystanie dźwigni finansowej do wykupu firmy. Nabywcą może być obecna kadra kierownicza, pracownicy lub firma private equity. Ważne jest, aby przeanalizować scenariusze, które kierują LBO, aby zrozumieć ich możliwe skutki. Tutaj przyjrzymy się czterem przykładom: planowi przepakowania, podziałowi, planowi portfela i planowi zbawienia.
Kluczowe wnioski
- Wykup lewarowany ma miejsce, gdy jedna firma jest kupowana przy użyciu dźwigni finansowej.
- Istnieją cztery główne scenariusze wykupu lewarowanego: plan przepakowania, podział, plan portfela i plan ratunkowy.
- Plan przepakowania obejmuje kupno spółki publicznej poprzez pożyczki lewarowane, uczynienie jej prywatną, przepakowanie, a następnie sprzedaż jej akcji w drodze pierwszej oferty publicznej (IPO).
- Podział polega na zakupie firmy, a następnie sprzedaży jej różnych jednostek w celu całkowitego demontażu przejętej firmy.
- Plan portfela zakłada pozyskanie konkurenta z nadzieją, że nowa firma będzie lepsza od obu dzięki synergii.
- Planem zbawienia jest zakup upadającej firmy przez jej kierownictwo i pracowników.
Plan przepakowania
Plan przepakowania zazwyczaj obejmuje spółkę private equity wykorzystującą pożyczki lewarowane z zewnątrz, aby przejąć obecnie spółkę publiczną jako prywatną, kupując wszystkie jej pozostające w obrocie akcje. Celem firmy kupującej jest przepakowanie firmy i przywrócenie jej na rynek w ramach pierwszej oferty publicznej (IPO).
Firma przejmująca zwykle trzyma ją przez kilka lat, aby uniknąć bacznego spojrzenia akcjonariuszy. Pozwala to firmie przejmującej na dokonanie korekt w celu przepakowania przejętej firmy za zamkniętymi drzwiami. Następnie oferuje przepakowaną spółkę z powrotem na rynek jako IPO z pewnymi fanfarami. Kiedy robi się to na większą skalę, prywatne firmy kupują wiele firm naraz, próbując zdywersyfikować swoje ryzyko w różnych branżach.
Prywatne firmy kapitałowe zazwyczaj pożyczają od 70% do 80% ceny zakupu przedsiębiorstwa, dokonując wykupu lewarowanego. Pozostała część jest finansowana z własnego kapitału własnego.
Ci, którzy mogą skorzystać na takiej transakcji, to pierwotni akcjonariusze (jeśli cena oferty jest wyższa niż cena rynkowa), pracownicy firmy (jeśli transakcja uchroni firmę przed upadkiem) oraz fundusz private equity, który generuje prowizje od w dniu rozpoczęcia procesu wykupu i przechowuje część akcji do momentu ich ponownego wprowadzenia na giełdę. Niestety, jeśli w firmie nie zostaną wprowadzone żadne większe zmiany, może to być gra o sumie zerowej, a nowi akcjonariusze dostaną takie same środki finansowe, jakie miała starsza wersja firmy.
Podział
Split-up jest uważana przez wielu drapieżnych i przechodzi przez kilka nazw, w tym „system żarowy” i „cut and run”. Podstawowym założeniem tego planu jest to, że firma w obecnym kształcie jest warta więcej, gdy jest rozbita lub gdy jej części są wyceniane osobno.
Ten scenariusz jest dość powszechny w przypadku konglomeratów, które przez wiele lat nabywały różne firmy w stosunkowo niepowiązanych branżach. Kupujący jest uważany za outsidera i może stosować agresywną taktykę. Często w tym scenariuszu firma po zakupie demontuje przejętą firmę i sprzedaje jej części oferentowi, który zaoferował najwyższą cenę. Transakcje te zwykle obejmują masowe zwolnienia w ramach procesu restrukturyzacji.
Może się wydawać, że firma kapitałowa jest jedyną stroną, która korzysta z tego typu transakcji. Jednak części firmy, które są sprzedawane, mają potencjał do samodzielnego rozwoju i wcześniej mogły być hamowane przez łańcuchy struktury korporacyjnej.
Plan portfela
Plan portfela może przynieść korzyści wszystkim uczestnikom, w tym kupującemu, kierownictwu i pracownikom. Inną nazwą tej metody jest nagromadzenie dźwigni, a koncepcja ma zarówno charakter defensywny, jak i agresywny.
Na konkurencyjnym rynku firma może wykorzystać dźwignię finansową, aby przejąć jednego ze swoich konkurentów (lub dowolną firmę, w przypadku której mogłaby osiągnąć synergię z przejęcia). Plan jest ryzykowny: firma musi upewnić się, że zwrot z zainwestowanego kapitału przekracza koszt jego nabycia, w przeciwnym razie plan może przynieść odwrotny skutek. Jeśli się powiedzie, akcjonariusze mogą otrzymać dobrą cenę za swoje akcje, można utrzymać dotychczasowy zarząd, a firma może prosperować w nowej, większej formie.
Plan Zbawiciela
Plan zbawienia jest często sporządzany z dobrymi intencjami, ale często pojawia się za późno. Ten scenariusz zazwyczaj obejmuje plan, w którym kierownictwo i pracownicy pożyczają pieniądze, aby uratować upadającą firmę. Po zawarciu jednej z tych transakcji często przychodzi na myśl termin „własność pracownika”.
Chociaż koncepcja jest godna pochwały, prawdopodobieństwo sukcesu jest niskie, jeśli ten sam zespół zarządzający i taktyka pozostaną na swoim miejscu. Innym ryzykiem jest to, że firma może nie być w stanie spłacić pożyczonych pieniędzy wystarczająco szybko, aby zrównoważyć wysokie koszty pożyczki i uzyskać zwrot z inwestycji. Z drugiej strony, jeśli firma odwróci się po wykupie, wszyscy na tym skorzystają.
Podsumowanie
Chociaż istnieją formy wykupów lewarowanych, które prowadzą do masowych zwolnień i wyprzedaży aktywów, niektóre transakcje wykupu lewarowanego mogą być częścią długoterminowego planu ratowania firmy poprzez przejęcia lewarowane. Bez względu na to, jak się nazywają i jak są przedstawiani, zawsze będą częścią gospodarki, o ile istnieją firmy, potencjalni nabywcy i pieniądze do pożyczenia.