Laddering
Co to jest laddering?
W finansach termin „drabina” jest używany na różne sposoby w zależności od branży. Jego najczęstsze zastosowania dotyczą planowania emerytalnego i gwarantowania nowych emisji papierów wartościowych.
Kluczowe wnioski
- Laddering to termin finansowy używany na różne sposoby w zależności od branży.
- Najczęstszym zastosowaniem drabiny jest planowanie emerytalne, gdzie odnosi się do metody zmniejszania stopy procentowej i ryzyka reinwestycji.
- Laddering jest również używany na rynku gwarantowania emisji papierów wartościowych do opisania nielegalnej praktyki, która uprzywilejowuje osoby posiadające dostęp do informacji poufnych kosztem zwykłych inwestorów.
Jak działa laddering
Najbardziej powszechne użycie terminu „drabina” występuje w planowaniu emerytalnym, gdzie odnosi się do kupowania wielu produktów finansowych tego samego typu – takich jak obligacje lub certyfikaty depozytowe (CD) – każdy o różnych terminach zapadalności. Inwestorzy mają nadzieję, że poprzez rozłożenie inwestycji na kilka terminów zapadalności zmniejszą swoje ryzyko stopy procentowej i reinwestycji.
Praktyka drabiny może pomóc inwestorom w zarządzaniu ryzykiem reinwestycji, ponieważ w miarę dojrzewania jednej obligacji na drabinie środki pieniężne są reinwestowane w najbliższą obligację na drabinie. Podobnie praktyka ta może również zmniejszyć ryzyko stopy procentowej, ponieważ nawet jeśli stopy spadną w okresie utrzymywania jednej z obligacji, mniejsza kwota reinwestycji w dolarach zmniejsza ryzyko konieczności zainwestowania dużej ilości gotówki przy niskim zysku.
Termin ten jest również używany w kontekście gwarantowania emisji pierwszych ofert publicznych (IPO). W tym przypadku odnosi się to do nielegalnej praktyki, w ramach której subemitenci oferują inwestorom cenę niższą od ceny rynkowej przed IPO, jeśli ci sami inwestorzy zgodzą się kupić akcje po wyższej cenie po zakończeniu pierwszej oferty publicznej. Taka praktyka przynosi korzyści osobom posiadającym dostęp do informacji poufnych kosztem zwykłych inwestorów i dlatego jest zabroniona przez amerykańskie prawo dotyczące papierów wartościowych.
Termin „drabina” jest również używany w innych kontekstach. Laddering służy do opisywania różnych strategii inwestycyjnych, których celem jest uzyskanie stałego przepływu środków pieniężnych poprzez celowe planowanie inwestycji, tworzenie napływu płynności w określonym czasie lub dopasowanie pożądanego profilu ryzyka. Chociaż strategie te mogą się znacznie różnić w realizacji, łączy je praktyka starannego łączenia serii decyzji inwestycyjnych w celu uzyskania pożądanego rezultatu.
Przykład Laddering
Michaela jest sumienną inwestorką, która oszczędza na emeryturę. W wieku 55 lat zaoszczędziła około 800 000 USD na łącznych aktywach emerytalnych, stopniowo przesuwając te aktywa w kierunku mniej zmiennych aktywów.
Obecnie jej aktywa o wartości 500 000 dolarów są inwestowane w różne obligacje, które ostrożnie łączyła – lub „ładowała” – w celu zmniejszenia ryzyka reinwestycji i stóp procentowych. W szczególności portfel obligacji Michaela składa się z następujących inwestycji:
- 100 000 USD w obligacji o terminie zapadalności za 1 rok
- 100 000 USD w obligacji zapadającej za 2 lata
- 100 000 $ w obligacji zapadającej za 3 lata
- 100 000 USD w obligacji zapadającej za 4 lata
- 100 000 $ w obligacji, której termin zapadalności przypada za 5 lat
Każdego roku Michaela bierze pieniądze z dojrzewającej obligacji i inwestuje je ponownie w inną obligację, która zapada za pięć lat. W ten sposób skutecznie zapewnia, że w danym momencie jest narażona na ryzyko stopy procentowej tylko przez rok. Z drugiej strony, gdyby zainwestowała 500 000 dolarów w jedną pięcioletnią obligację, zaryzykowałaby znacznie większy koszt alternatywny, gdyby stopy procentowe wzrosły w ciągu tych pięciu lat.