Reguła Kenneya
Jaka jest reguła Kenneya?
Reguła Kenneya odnosi się do stosunku, który wyznacza cel niezarobionych składek do nadwyżki ubezpieczyciela 2 do 1. Opracowany przez Rogera Kenneya, pomaga określić i zmniejszyć ryzyko niewypłacalności towarzystwa ubezpieczeniowego. Reguła jest powszechnie stosowana przez firmy piszące ubezpieczenia majątkowe i wypadkowe. Organy regulacyjne mogą wykorzystać regułę Kenneya, aby ubezpieczyciel mógł wypłacić odszkodowania i zachować wypłacalność.
Kluczowe wnioski
- Reguła Kenneya wyznacza cel niezarobionych składek na nadwyżkę ubezpieczyciela w stosunku 2 do 1.
- Reguła Kenny’ego stwierdza, że stosunek nadwyżki posiadaczy polis do rezerwy składek niezarobionych wskazuje na siłę jednej firmy ubezpieczeniowej w stosunku do drugiej.
- Wyższa nadwyżka ubezpieczającego w stosunku do niezarobionej składki oznacza, że ubezpieczyciel jest silny finansowo.
Zrozumienie reguły Kenneya
Reguła Kenney jest nazwany Roger Kenney, ekspert w dziedzinie finansów ubezpieczeń, który opublikował książkę Podstawy Siła Fire and Casualty Insurance w roku 1949. Podczas Kenney koncentruje się na ubezpieczeniowych polis ubezpieczeniowych nieruchomości, przepis został dostosowany do ubezpieczycieli, którzy do ubezpieczenia inne rodzaje polisy, w tym ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej.
Zasada ta, zwana także współczynnikiem Kenneya, jest naczelną zasadą stosowaną przez firmy ubezpieczeniowe. Współczynnik różni się w zależności od linii ubezpieczeniowych i nadal jest powszechnie stosowany w segmencie majątku i wypadków w branży. Tradycyjnie uważa się, że wspólny stosunek składek netto do nadwyżki wynosi 2: 1. Poszczególne segmenty, takie jak ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, mają nieco inny stosunek – 3 do 1.
Ale co to wszystko oznacza? Reguła Kenneya stanowi, że stosunek nadwyżki posiadaczy polis do rezerwy składek niezarobionych jest wskaźnikiem siły jednej firmy ubezpieczeniowej w stosunku do drugiej. Nadwyżka ubezpieczających stanowi aktywa netto ubezpieczyciela, na które składają się kapitał, rezerwy i nadwyżka.
Niezarobiona składka stanowi zobowiązanie, które nadal nie zostało uwzględnione przez ubezpieczyciela. Wyższa nadwyżka ubezpieczających w stosunku do niezarobionej składki oznacza, że ubezpieczyciel jest stabilniejszy finansowo. Niższa nadwyżka ubezpieczających w stosunku do niezarobionych składek oznacza coś przeciwnego – że firma jest niestabilna finansowo.
Zbyt wysoki wskaźnik może oznaczać, że firma ubezpieczeniowa nie generuje wystarczającej liczby transakcji.
Uwagi specjalne
Nie ma jednego uniwersalnego standardu dla współczynnika reguł Kenneya, który jest uważany za dobry lub akceptowalny. Rodzaj polityki określa, co jest uważane za zdrowy stosunek reguł Kenneya. Polisy, które nie zapewniają rozszerzonego zakresu ochrony lub te, które nie mają skorygowanej daty obowiązywania, są łatwiejsze do uwzględnienia, ponieważ incydenty, które miały miejsce przed lub po okresie obowiązywania polis, nie są już objęte ubezpieczeniem.
Firmy ubezpieczeniowe chcą mieć pewność, że mają wystarczającą amortyzację, aby pokryć wszelkie zobowiązania związane z polisami, które ubezpieczają. Ale to nie znaczy, że wysoki współczynnik Kenneya jest zawsze dobrym pomysłem. Dzieje się tak, ponieważ bardzo wysoki wskaźnik nadwyżki do zobowiązań stanowi koszt alternatywny – korzyści, których firma może przegapić, mając zbyt dużo gotówki w swoich rezerwach. Dlatego.
Jeżeli ubezpieczyciel znajduje się w środowisku stosunkowo niskiego ryzyka i nie udziela gwarancji na wiele polis, może mieć wysoki współczynnik i zrezygnować z przyszłych dodatków do swojej nadwyżki. Dzieje się tak, ponieważ nie podejmuje nowych interesów.
Idealnie byłoby, gdyby ubezpieczyciel dążył do osiągnięcia wskaźnika, który zapewnia idealną równowagę między nimi, generując biznes i utrzymując wzrost operacyjny, jednocześnie gromadząc wystarczającą amortyzację, aby chronić go przed potencjalnymi roszczeniami. Ponownie, dokładny stosunek różni się w zależności od rodzaju stosowanej polityki.