Joseph Stiglitz
Kim jest Joseph Stiglitz?
Joseph Stiglitz jest amerykańskim ekonomistą nowokeynesowskim i laureatem Nagrody Nobla w 2001 roku w dziedzinie ekonomii za badania nad asymetrią informacji. Podczas administracji Clintona Stiglitz był przewodniczącym Prezydenckiej Rady Doradców Ekonomicznych (CEA). Jest także byłym starszym wiceprezesem i głównym ekonomistą Banku Światowego, zwłaszcza zwolnionym za wyrażanie sprzeciwu wobec polityki Banku Światowego podczas Zamieszki w Seattle w 1999 r. Na WTO.
Kluczowe wnioski
- Joseph Stiglitz jest amerykańskim ekonomistą i laureatem Nagrody Nobla w 2001 roku.
- Jako ekonomista nowokeynesowski, badania Stiglitza przyczyniły się do zrozumienia, w jaki sposób zjawiska mikroekonomiczne mogą stanowić podstawę makroekonomii.
- Badania Stiglitza obejmują przełomowe prace nad asymetrią informacji w wielu różnych zastosowaniach, monopolistyczną konkurencją i awersją do ryzyka.
Jako młodszy mężczyzna Stiglitz był laureatem medalu Johna Batesa Clarka, nagrody przyznawanej ekonomistom poniżej czterdziestki, którzy wnieśli znaczący wkład w dziedzinie nauk ekonomicznych w Stanach Zjednoczonych. Znany krytyk Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW), Stiglitz ma tło, aby poprzeć swoje poglądy na wielu stanowiskach w światowych kręgach gospodarczych, a także w wielu artykułach i książkach, które napisał o swoich doświadczeniach z międzynarodowymi problemami gospodarczymi.
Zrozumieć Josepha Stiglitza
Joseph Stiglitz urodził się w Indianie w 1943 r. W rodzinie sprzedawcy ubezpieczeń i nauczyciela. Uczęszczał do Amherst College w Massachusetts, a ukończył go w 1964 r. Jako senior spędził letnie studia na MIT, gdzie później pracował jako asystent. profesor. W 1965 roku został pracownikiem naukowym i wyjechał na University of Cambridge jako stypendysta Fulbrighta. W latach 1966–1970 studiował w Gonville and Caius College w Cambridge, a następnie był profesorem akademickim w Yale, Stanford i Princeton, po czym osiadł na Columbia University w 2000 r. Trzy lata później, w 2003 r., Stiglitz otrzymał tytuł magistra. „Profesor uniwersytecki”, najwyższe zajmowane stanowisko w Kolumbii, a Stiglitz obecnie wykłada i wykłada w Kolumbii, ale większość czasu poświęca zagadnieniom ekonomii międzynarodowej.
Nagrody
W 1979 roku Stiglitz został zdobywcą Medalu Johna Batesa Clarka dla ekonomistów poniżej czterdziestki, wnoszących znaczący wkład w tę dziedzinę, w oparciu o jego prace nad awersją do ryzyka i niedoskonałą konkurencją na rynkach. Później Stiglitz otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych za pracę nad teorią asymetrii informacji, w tym za wykorzystywanie przez towarzystwa ubezpieczeniowe kontroli do sortowania klientów według typu w celu zarządzania ryzykiem. Za swoją pracę otrzymał wspólną nagrodę w 2001 roku z George’em Akerlofem i Michaelem Spence’em.
W 2009 roku Stiglitz został powołany do Papieskiej Akademii Nauk Społecznych, w tym samym roku został mianowany przez prezydenta ONZ przewodniczącym Komisji ONZ ds. Reform Międzynarodowego Systemu Monetarnego i Finansowego. W 2011 roku magazyn Time uznał Stiglitza za jednego ze „100 najbardziej wpływowych ludzi na świecie”. W tym samym roku został także prezesem Międzynarodowego Stowarzyszenia Ekonomicznego.
Stiglitz napisał niezliczoną liczbę artykułów naukowych i książek naukowych, a także kilka dla popularnej publiczności. Najnowsze z nich to: Wielki podział: nierówne społeczeństwa i co możemy z nimi zrobić w 2015 r. Oraz Euro: i jego zagrożenie dla przyszłości Europy w 2016 r.
Badania
Lista wyróżnień, nagród i osiągnięć Stiglitza jest oszałamiająca, ale jako ekonomista nowokeynesowski, łuk jego pism i nauk koncentruje się na zjawiskach mikroekonomicznych, które mogą stanowić podstawę dla niektórych teorii makroekonomicznych rozwiniętych przez ekonomię keynesistowską. Implikacje jego badań i treść jego popularnych artykułów mówią o tym, jak rządowe regulowanie celów finansowych i korporacyjnych jest niezbędne dla wolnego, uczciwego i dostatniego społeczeństwa.
Asymetria informacji
Najbardziej uznany wkład Stiglitza dotyczy asymetrii informacji. Jego praca nad tym tematem jest głównym składnikiem jego programu badawczego New Keynesian, ponieważ bada różne sposoby, w jakie niedoskonałości informacji wymienianych między uczestnikami rynku mogą doprowadzić rynki do nieosiągnięcia wydajnych i konkurencyjnych wyników. Mogą to być rynki ubezpieczeniowe, na których ubezpieczyciele mogą stosować różne metody kontroli w celu sortowania rynku według typu konsumenta; rynki aktywów finansowych, na których nawet niewielkie koszty informacji mogą pozwolić na powszechne swobodne traktowanie tych, którzy zdobywają i wykorzystują informacje przez inwestorów; oraz rynki pracy, na których relacje zleceniodawca-agent między pracodawcami a pracownikami mogą prowadzić do ponadrynkowych płac, które są efektywne dla obu grup, ale zwiększają ogólne bezrobocie.
Awersja do ryzyka
Niektóre z wczesnych prac Stiglitza koncentrowały się na koncepcji awersji do ryzyka, która ma miejsce, gdy ludzie próbują zmniejszyć swoją ekspozycję na niepewność. Jego praca w tym obszarze przyczyniła się do teoretycznego zdefiniowania awersji do ryzyka i logicznych konsekwencji awersji do ryzyka dla takich tematów, jak indywidualne oszczędności, inwestycje portfelowe i decyzje biznesowe dotyczące produkcji.
Konkurencja monopolistyczna
Stiglitz pomógł stworzyć teorię konkurencji monopolistycznej, która stara się uwzględnić konkurencyjne rynki, na których można odróżnić firmy i produkty od siebie. W konkurencji monopolistycznej takie rzeczy, jak reklama, branding i zróżnicowanie produktów mogą przyczyniać się do tworzenia barier wejścia dla nowych firm, co narusza założenia doskonałej konkurencji i może uniemożliwić rynkowi osiągnięcie ekonomicznie efektywnego wyniku.
Finanse publiczne
Część prac Stiglitza opiera się na pomysłach XIX-wiecznego ekonomisty Henry George’a. George był słynnym zwolennikiem stosowania jednego podatku, opartego na nieulepszonej wartości gruntów prywatnych, aby finansować cały rząd. Stiglitz sformalizował matematycznie pomysł George’a, aby wykazać, że ponieważ nabywcy ziemi konkurują o uzyskanie dóbr publicznych poprzez zdobywanie gruntów, na które są kierowane dobra publiczne, wartość rynkowa ziemi będzie odzwierciedlać wartość dóbr publicznych i że pojedynczy podatek od wartości ziemi może zapewnić ilość dóbr publicznych, na które zapotrzebowanie rynku.