Twierdzenie o twierdzeniu o nieistotności
Co to jest twierdzenie o twierdzeniu o nieistotności?
Twierdzenie o twierdzeniu o nieistotności jest teorią struktury kapitału korporacyjnego, która zakłada, że dźwignia finansowa nie wpływa na wartość firmy, jeśli w otoczeniu biznesowym nie ma podatku dochodowego i kosztów niepokoju. Twierdzenie o twierdzeniu o nieistotności zostało opracowane przez Mertona Millera i Franco Modiglianiego i było przesłanką ich pracy nagrodzonej Noblem „Koszt kapitału, finanse korporacji i teoria inwestycji”.
W prasie popularnej często spotyka się wyrażenie przystosowane do „zasady nieistotności struktury kapitału” lub „teorii nieistotności struktury kapitału”.
Kluczowe wnioski
- Twierdzenie o twierdzeniu o nieistotności mówi, że dźwignia finansowa nie wpływa na wartość firmy, jeśli nie musi ona napotykać podatku dochodowego i kosztów niepokoju.
- Twierdzenie to jest często krytykowane, ponieważ nie bierze pod uwagę czynników obecnych w rzeczywistości, takich jak podatek dochodowy i koszty niepokoju. Nie uwzględnia również innych zmiennych, takich jak zyski i aktywa, które mają wpływ na wycenę firmy.
Zrozumienie twierdzenia o twierdzeniu o nieistotności
Rozwijając swoją teorię, Miller i Modigliani założyli najpierw, że firmy mają dwa podstawowe sposoby pozyskiwania finansowania: kapitał własny i dług. Chociaż każdy rodzaj finansowania ma swoje zalety i wady, ostatecznym rezultatem jest podzielenie przez firmę przepływów pieniężnych między inwestorów, niezależnie od wybranego źródła finansowania. Jeśli wszyscy inwestorzy mają dostęp do tych samych rynków finansowych, mogą w dowolnym momencie kupić lub sprzedać przepływy pieniężne firmy.
Oznacza to, że przy braku podatków, kosztów upadłości, kosztów pośrednictwa i asymetrii informacji oraz na wydajnym rynku, na wartość firmy nie ma wpływu sposób, w jaki jest ona finansowana.
Krytyka twierdzenia o nieistotności
Krytyka twierdzenia o twierdzeniu o nieistotności koncentruje się na braku realizmu w usuwaniu skutków podatku dochodowego i kosztów niepokoju ze struktury kapitałowej firmy. Ponieważ wiele czynników wpływa na wartość firmy, w tym zyski, aktywa i możliwości rynkowe, sprawdzenie twierdzenia staje się trudne. Dla ekonomistów teoria zamiast tego podkreśla znaczenie decyzji finansowych w większym stopniu niż opis tego, jak działają operacje finansowe.
Miller i Modigliani wykorzystali twierdzenie o twierdzeniu o nieistotności jako punkt wyjścia w swojej teorii kompromisów, która opisuje ideę, że firma wybiera, ile finansowania dłużnego i ile finansowania kapitałowego ma wykorzystać, równoważąc koszty (upadłość) i korzyści (wzrost).
Przykład twierdzenia o twierdzeniu o nieistotności
Załóżmy, że firma ABC jest wyceniana na 200 000 USD. Cała jego wycena pochodzi z aktywów o równoważnej kwocie, które posiada. Zgodnie z twierdzeniem o twierdzeniu o nieistotności wycena spółki pozostanie taka sama niezależnie od jej struktury kapitałowej, tj. Kwoty netto środków pieniężnych, zadłużenia lub kapitału własnego, które posiada w swoich księgach rachunkowych. Rola stóp procentowych i podatków, czynników zewnętrznych, które mogłyby w znaczący sposób wpłynąć na koszty operacyjne i wycenę, w jego księdze rachunkowej jest całkowicie wyeliminowana.
Jako przykład weźmy pod uwagę, że firma posiada 100 000 dolarów długu i 100 000 dolarów w gotówce. Stopy procentowe związane z obsługą długu lub posiadaniem gotówki są uznawane za zerowe, zgodnie z twierdzeniem o twierdzeniu o nieistotności. Przypuśćmy teraz, że firma oferuje akcje w wysokości 120 000 USD w postaci akcji, a pozostałe aktywa o wartości 80 000 USD są zadłużone. Po pewnym czasie ABC postanawia zaoferować więcej akcji, wartych 30 000 USD w kapitale własnym i zmniejszyć swoje zadłużenie do 50 000 USD.
To posunięcie zmienia strukturę kapitału, aw prawdziwym świecie stałoby się przyczyną ponownej oceny jego wyceny. Jednak twierdzenie o twierdzeniu o nieistotności stwierdza, że ogólna wycena ABC nadal pozostanie taka sama, ponieważ wyeliminowaliśmy możliwość czynników zewnętrznych wpływających na strukturę jego kapitału.