Ustawa o spółkach inwestycyjnych z 1940 r

Co to jest ustawa o spółkach inwestycyjnych z 1940 r?

Ustawa o spółkach inwestycyjnych z 1940 r. Jest aktem Kongresu, który reguluje organizację i działalność firm inwestycyjnych oraz wyznacza standardy dla branży firm inwestycyjnych. Ustawodawstwo zawarte w ustawie o spółkach inwestycyjnych z 1940 r. Jest egzekwowane i regulowane przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (SEC). Przepisy te określają obowiązki i wymagania spółek inwestycyjnych oraz wymogi dotyczące wszelkich ofert produktów inwestycyjnych znajdujących się w obrocie publicznym, takich jak otwarte fundusze wspólnego inwestowania, zamknięte fundusze wspólnego inwestowania i fundusze inwestycyjne jednostek uczestnictwa. Ustawa dotyczy przede wszystkim detalicznych produktów inwestycyjnych znajdujących się w obrocie publicznym.

Zrozumieć ustawę o spółkach inwestycyjnych z 1940 r

Ustawa o spółkach inwestycyjnych z 1940 r. Została przyjęta w celu ustanowienia i zintegrowania bardziej stabilnych ram regulacyjnych rynku finansowego po krachu na giełdzie w 1929 r. Jest to podstawowe prawo regulujące spółki inwestycyjne i ich oferty produktów inwestycyjnych. Ustawa o papierach wartościowych z 1933 r. Również została uchwalona w odpowiedzi na krach, ale skupiała się na większej przejrzystości dla inwestorów; Ustawa o spółkach inwestycyjnych z 1940 r. koncentruje się głównie na ramach regulacyjnych dla detalicznych produktów inwestycyjnych.

Ustawa szczegółowo określa przepisy, których amerykańskie firmy inwestycyjne muszą przestrzegać, oferując i utrzymując papiery wartościowe produktów inwestycyjnych. Przepisy ustawy regulują wymogi dotyczące składania wniosków, opłat za usługi, ujawniania informacji finansowych oraz obowiązków powierniczych spółek inwestycyjnych.

Ustawa reguluje również transakcje niektórych osób powiązanych i subemitentów; metodologie rachunkowości; wymagania dotyczące prowadzenia dokumentacji; wymagania dotyczące audytu; w jaki sposób papiery wartościowe mogą być dystrybuowane, wykupywane i wykupywane; zmiany w polityce inwestycyjnej; oraz działania w przypadku oszustwa lub naruszenia obowiązków powierniczych. Ponadto zawiera szczegółowe wytyczne dla różnych typów sklasyfikowanych firm inwestycyjnych i zawiera przepisy regulujące zasady dotyczące produktów operacyjnych spółek, w tym funduszy powierniczych, otwartych funduszy inwestycyjnych, zamkniętych funduszy inwestycyjnych i innych.

Ustawa określa również, co kwalifikuje się jako „spółka inwestycyjna”. Firmy, które chcą uniknąć obowiązków produktowych i wymogów Ustawy, mogą kwalifikować się do zwolnienia. Na przykład fundusze hedgingowe czasami wchodzą w zakres definicji „firmy inwestycyjnej” zawartej w Ustawie, ale mogą być w stanie uniknąć wymogów ustawy, zwracając się o zwolnienie zgodnie z sekcją 3 (c) (1) lub 3 (c) 7.

Zgodnie z ustawą o spółkach inwestycyjnych z 1940 r. Firmy inwestycyjne muszą zarejestrować się w SEC, zanim będą mogły oferować swoje papiery wartościowe na rynku publicznym. Ustawa określa również czynności, jakie firma inwestycyjna musi podjąć w trakcie tego procesu rejestracji.

Firmy rejestrują się w różnych klasyfikacjach w zależności od rodzaju produktu lub zakresu produktów, którymi chcą zarządzać i które chcą udostępniać inwestorom. W Stanach Zjednoczonych istnieją trzy typy firm inwestycyjnych (sklasyfikowane zgodnie z federalnymi przepisami dotyczącymi papierów wartościowych): fundusze powiernicze / fundusze inwestycyjne typu open-end; fundusze inwestycyjne (UIT); oraz fundusze zamknięte / fundusze inwestycyjne typu zamkniętego zarządzania. Wymagania stawiane firmom inwestycyjnym są oparte na ich klasyfikacji i ofercie produktowej.