Bankowość międzystanowa
Co to jest bankowość międzystanowa?
Bankowość międzystanowa odnosi się do ekspansji banków ponad granicami stanów. Zjawisko to stało się powszechne w połowie lat osiemdziesiątych, kiedy stanowe organy ustawodawcze uchwaliły ustawy zezwalające holdingom bankowym na nabywanie banków spoza stanu na zasadzie wzajemności z innymi państwami. Bankowość międzystanowa doprowadziła do powstania zarówno regionalnych, jak i krajowych sieci bankowych.
Kluczowe wnioski
- Bankowość międzystanowa odnosi się do holdingu bankowego, który może posiadać i obsługiwać banki w więcej niż jednym stanie.
- W połowie lat osiemdziesiątych ustawodawstwo stanowe uchwaliło ustawy umożliwiające stanom decydowanie o tym, czy banki z dowolnego miejsca w kraju mogą założyć lub nabyć bank w ich granicach.
- W latach 90. XX wieku większa swoboda została przyznana dzięki Ustawie Riegle-Neala, ustawie federalnej sankcjonującej tworzenie ogólnokrajowych banków.
- Ustawa Riegle-Neal uchyliła zarówno poprawkę Douglasa, jak i ustawę McFaddena.
Zrozumieć bankowość międzystanową
Ustawodawcy początkowo sprzeciwiali się bankowości międzystanowej przez banki posiadające uprawnienia krajowe. Ustawa o Narodowym Banku z 1863 r., A później Ustawa McFaddena z 1927 r., Surowo zabraniała posiadania i prowadzenia banków poza granicami stanu
Regulacje zostały ostatecznie poluzowane po tym, jak stało się jasne, że ograniczenia w bankowości międzystanowej ograniczyły banki do ekspansji regionalnej i uczyniły je podatnymi na lokalne kryzysy gospodarcze. Rosnąca liczba Amerykanów podróżujących lub przenoszących się po całym kraju również przyczyniła się do ponownego przemyślenia starych zasad, ponieważ mobilni obywatele mieli trudności z uzyskaniem dostępu do usług bankowych poza lokalnym regionem, w którym mieszkali.
Odkryto również, że wiele holdingów bankowych obchodziło zakazy Ustawy McFaddena, przejmując banki zależne w innych stanach, a następnie prowadząc je w taki sam sposób, jak zwykłe oddziały.
Historia bankowości międzystanowej
Poprawka Douglasa
Większą swobodę dała poprawka Douglasa do ustawy o bankach holdingowych z 1956 r. Ta konkretna ustawa, wprowadzona w połowie lat osiemdziesiątych XX wieku, pozwoliła stanom decydować, czy pozapaństwowe holdingi bankowe będą mogły zakładać, działać i własne banki w swoich granicach. W 1985 r. Sprawa sądowa Northeast Bancorp przeciwko Radzie Gubernatorów podtrzymała to prawo.
Bankowość międzystanowa rozwijała się w trzech odrębnych fazach, począwszy od lat 80-tych w bankach regionalnych. Firmy te są ograniczone do określonego regionu, na przykład północno-wschodniego lub południowo-wschodniego, i powstały, gdy mniejsze, niezależne banki połączyły się, tworząc większe banki. W latach osiemdziesiątych sześć stanów Nowej Anglii przyjęło przepisy zezwalające na tworzenie banków regionalnych, a wkrótce potem banki na południowym wschodzie i środkowym zachodzie.
Ostatecznie 35 stanów zgodziło się umożliwić bankom z dowolnego miejsca w kraju założenie lub nabycie banku w ich granicach. W międzyczasie 14 stanów i Waszyngton zdecydowały się zezwolić tylko na bankowość regionalną, podczas gdy tylko jeden stan, Hawaje, nie uchwalił ani regionalnych, ani krajowych przepisów dotyczących bankowości międzystanowej.
Ustawa Riegle-Neal
W latach 90. uchwalono ustawodawstwo federalne, które sankcjonowało tworzenie ogólnokrajowych banków, skutecznie dając krajowym instytucjom finansowym (FI) jeszcze większą swobodę rozwoju. Ustawa Riegle-Neal Interstate Banking and Branching Efficiency Act z 1994 r. Zezwalała bankom, które spełniły wymogi kapitalizacji, na przejęcie innych banków w jakimkolwiek innym stanie po 1 października 1995 r.
Ustawa Riegle-Neal po raz pierwszy zezwoliła na prawdziwie ogólnokrajową bankowość międzystanową, umożliwiając dobrze zarządzanym, dobrze skapitalizowanym bankom nabywanie banków w innych stanach, regionalnych lub nie, po 29 września 1995 roku.
Ustawa Riegle-Neal dodatkowo dał banków w różnych zgody członkowskie, aby wtopić się ogólnopolskie sieci oddziałów po 1 czerwca 1997. Były postanowienia, choć: Zgodnie z ustawą, żaden bank holdingu może kontrolować więcej niż 10% łącznych aktywów w depozycie w Stanach Zjednoczonych, nie może też kontrolować więcej niż 30% wszystkich zdeponowanych aktywów jakiegokolwiek stanu, chyba że określony stan ustanowił własny limit depozytów.
Poszczególne stany mogły zrezygnować z rozgałęziających przepisów ustawy Riegle-Neal. Początkowo Teksas i Montana wybrały tę trasę, zanim zmienili zdanie i zdecydowali się na rozgałęzienie międzystanowe. Ustawa Riegle-Neal uchyliła zarówno poprawkę Douglasa, jak i ustawę McFaddena.
Krytyka bankowości międzystanowej
Bankowość międzystanowa utorowała drogę bankom, aby stały się znacznie większe. Ogólnokrajowa bankowość ma swoje zalety, choć nie wszyscy zgadzają się, że tworzenie megabanków było dla większego dobra.
Bankowe potwory zostały oskarżone o brak wydajności, bezosobowość, powolne cechy i trudności z dostatecznym dostosowaniem się do trendów rynkowych. Niektórzy ekonomiści twierdzą, że banki z aktywami przekraczającymi kilka miliardów dolarów często wpadają w tę pułapkę.