Jak mierzy się awersję do ryzyka w nowoczesnej teorii portfela (MPT)?
Zgodnie z nowoczesną teorią portfela (MPT) stopnie awersji do ryzyka są definiowane przez dodatkowy marginalny zwrot, który inwestor musi zaakceptować, aby zaakceptować większe ryzyko. Wymagany dodatkowy krańcowy zwrot jest obliczany jako odchylenie standardowe zwrotu z inwestycji (ROI), zwane inaczej pierwiastkiem kwadratowym z wariancji.
Inwestorzy, którzy z powodzeniem określą swój poziom awersji do ryzyka, mogą wykorzystać tę wiedzę do zbudowania zdywersyfikowanego portfela, który generuje strumień dochodów i realizuje ich cele finansowe. Tutaj omawiamy nowoczesną teorię portfela i powszechną taktykę stosowaną przez inwestorów do pomiaru awersji do ryzyka.
Kluczowe wnioski
- Ekonomista Harry Markowitz stworzył nowoczesną teorię portfela (MPT) w 1952 r., Aby matematycznie zmierzyć tolerancję inwestora na ryzyko i oczekiwania dotyczące zysku.
- Rozumiejąc poziom awersji do ryzyka, inwestorzy mogą zbudować zdywersyfikowany portfel, który spełnia ich cele finansowe i zapewnia zwrot z inwestycji.
- Odchylenie standardowe, które mierzy, jak bardzo zwroty z aktywów zmieniają się w czasie, stało się najczęściej stosowanym miernikiem do pomiaru ryzyka inwestycyjnego.
- Inwestorzy z awersją do ryzyka zwykle chcą aktywów o niższych odchyleniach standardowych, ponieważ aktywa te są zwykle mniej zmienne i mają mniejsze prawdopodobieństwo poważnej straty.
- Aktywa o wysokim odchyleniu standardowym są uważane za bardziej niestabilne, potencjalnie zyskując szybko podczas gwałtownych wzrostów na rynku i szybko tracąc, gdy rynki wracają w dół.
Ryzyko na rynkach
Ogólny poziom awersji do ryzyka na rynkach można postrzegać dwojako: premię za ryzyko oszacowaną dla aktywów powyżej poziomu wolnego od ryzyka oraz faktyczną wycenę aktywów wolnych od ryzyka, takich jak obligacje skarbowe Stanów Zjednoczonych. Im silniejszy popyt na bezpieczne instrumenty, tym większa różnica między stopą zwrotu instrumentów ryzykownych a nie ryzykowanych. Ceny obligacji skarbowych również rosną w okresach silnego popytu, powodując spadek rentowności.
Nowoczesna teoria portfela (MPT) i ryzyko
Ekonomista odchylenie standardowe od średniej, wydawała się niekonwencjonalna. Jednak z biegiem czasu odchylenie standardowe stało się prawdopodobnie najczęściej stosowanym miernikiem ryzyka inwestycyjnego.
Odchylenie standardowe pokazuje, jak dramatycznie zwroty z aktywów oscylują w czasie. Zakres handlu wokół średniej ceny można utworzyć za pomocą wzrostów i spadków mierzonych odchyleniem standardowym. Inwestorzy wykorzystują te informacje do oszacowania możliwych zwrotów dla przyszłych portfeli.
Zastosowanie wzoru odchylenia standardowego pokaże, o ile cena inwestycji wzrosła lub spadła w przeszłości, pomagając inwestorom ocenić potencjalne przyszłe wyniki tej inwestycji.
Inwestorzy niechętni ryzyku
Inwestorzy niechętni do ryzyka zwykle chcą aktywów o niższych odchyleniach standardowych. Mniejsze odchylenie od średniej sugeruje, że cena aktywa podlega mniejszej zmienności i istnieje mniejsze prawdopodobieństwo poważnej straty. Agresywni inwestorzy czują się komfortowo z wyższym odchyleniem standardowym, ponieważ sugeruje to również wyższe zyski.
Powodem, dla którego odchylenie standardowe jest tak powszechnie akceptowane, jest to, że jest zawsze wyrażane w tych samych jednostkach i proporcjach, co dane bazowe. Na przykład odchylenie standardowe wysokości jest wyrażone w stopach lub calach, podczas gdy odchylenie standardowe cen akcji jest podawane w dolarach na akcję. Inne wskaźniki ryzyka rozwijają się zgodnie z MPT, w tym współczynnik beta, R-kwadrat i wskaźnik rotacji.
Możliwe wady MPT i ryzyko
Choć historycznie rzadkie, możliwe jest posiadanie funduszu wspólnego inwestowania lub portfela inwestycyjnego z niskim odchyleniem standardowym i nadal tracić pieniądze. Okresy strat na rynku są zwykle strome i krótkotrwałe. Aktywa o niskim odchyleniu standardowym zwykle tracą mniej w krótkich okresach czasu niż inne. Ponieważ jednak informacje o ryzyku dotyczą przeszłości, nie ma gwarancji, że przyszłe zwroty będą przebiegać według tego samego wzoru.
Większym i trudniejszym problemem jest to, że odchylenie standardowe ma charakter względny. Załóżmy, że inwestor patrzy na dwa zrównoważone fundusze wspólnego inwestowania. Jedna ma odchylenie standardowe wynoszące pięć jednostek, a druga – odchylenie standardowe wynoszące 10 jednostek. Bez innych informacji MPT nie może powiedzieć inwestorowi, czy pięć jest niskie, średnie czy wysokie. Jeśli pięć jest niskie, 10 może oznaczać średnią. Jeśli pięć jest wysokie, 10 może być bardzo wysokie. Inwestorzy stosujący odchylenie standardowe powinni poświęcić trochę czasu na znalezienie odpowiedniego kontekstu, który obejmuje lepsze zrozumienie sposobu kwantyfikacji ryzyka inwestycyjnego.