Jak utworzyć portfel parytetu ryzyka

Parzystości ryzyko podejście do budowy portfela stara się przeznaczyć kapitał w portfel oparty na podstawie ważonych ryzykiem. Alokacja aktywów to proces, w którym inwestor dzieli kapitał w portfelu na różne rodzaje aktywów. Tradycyjna alokacja portfela wynosi 60% na akcje i 40% na obligacje. Jednak ta alokacja nie działa dobrze podczas spadków na giełdzie i niestabilności gospodarczej. Podejście oparte na parytecie ryzyka ma na celu uniknięcie ryzyk i wypaczeń związanych z tradycyjną dywersyfikacją portfela. Pozwala na zbudowanie optymalnego portfela uwzględniającego zmienność aktywów wchodzących w skład portfela.

Tradycyjna alokacja aktywów

Tradycyjna mądrość głosi, że 60% portfela należy przeznaczyć na akcje, a 40% na obligacje i inne instrumenty o stałym dochodzie. Inną powszechną maksymą jest odjęcie wieku inwestora od 100 w celu określenia procentu, jaki należy przeznaczyć na obligacje. Chociaż z pewnością stworzy to bardziej zdywersyfikowany portfel niż posiadanie samych akcji lub samych obligacji, nie jest w stanie wytrzymać zmienności i spowolnienia gospodarczego.

Przy tej tradycyjnej alokacji portfela akcje stanowią 90% ryzyka portfela. Historycznie rzecz biorąc, akcje charakteryzowały się trzykrotnie większą zmiennością niż papiery wartościowe o stałym dochodzie. Wyższa zmienność kapitału przewyższa korzyści z dywersyfikacji obligacji. Tradycyjna alokacja portfela nie wypadła dobrze podczas kryzysu finansowego w 2008 r., Ponieważ akcje spadły dramatycznie w okresie podwyższonej zmienności w tym okresie. Parytet ryzyka pozwala uniknąć takiej koncentracji ryzyka w akcjach.

Linia rynku bezpieczeństwa

Teoria alokacji parytetu ryzyka koncentruje się na pomocy inwestorom w budowaniu portfeli, które są wystarczająco zdywersyfikowane, ale nadal mogą osiągać znaczące zyski. Parytet ryzyka wykorzystuje w swoim podejściu pojęcie linii rynku papierów wartościowych.

Linia rynku papierów wartościowych to graficzne przedstawienie związku między ryzykiem a zwrotem z aktywów. Jest stosowany w metodzie wyceny aktywów kapitałowych (CAPM). Nachylenie linii zależy od beta rynku. Linia opada w górę. Im większa możliwość zwrotu składnika aktywów, tym wyższe ryzyko związane z tym aktywem.

Istnieje wbudowane założenie, że nachylenie linii rynku papierów wartościowych jest stałe. Stałe nachylenie może w rzeczywistości nie być dokładne. W przypadku tradycyjnego przydziału 60/40 inwestorzy muszą podejmować większe ryzyko, aby osiągnąć akceptowalne zyski. Korzyści z dywersyfikacji są ograniczone, ponieważ do portfela dodawane są bardziej ryzykowne akcje. Parytet ryzyka rozwiązuje ten problem, wykorzystując dźwignię finansową do wyrównywania wielkości zmienności i ryzyka dla różnych aktywów w portfelu.

Korzystanie z dźwigni finansowej

Parytet ryzyka wykorzystuje dźwignię finansową do zmniejszania i dywersyfikacji ryzyka związanego z akcjami w portfelu, przy jednoczesnym ukierunkowaniu na długoterminowe wyniki. Ostrożne wykorzystanie dźwigni finansowej w przypadku aktywów płynnych może jedynie zmniejszyć zmienność akcji. Parytet ryzyka poszukuje zwrotów podobnych do instrumentów kapitałowych dla portfeli o obniżonym ryzyku.

Na przykład portfel ze 100% alokacją na akcje wiąże się z ryzykiem 15%. Załóżmy, że portfel wykorzystuje umiarkowaną dźwignię finansową w wysokości około 2,1-krotności kapitału w portfelu, przy czym 35% jest alokowane na akcje i 65% na obligacje. Portfel ten ma taki sam oczekiwany zwrot jak portfel bez dźwigni finansowej, ale z rocznym ryzykiem wynoszącym tylko 12,7%. To 15% redukcja kwoty ryzyka.

Wykorzystanie dźwigni finansowej można ponadto zastosować do portfeli zawierających inne aktywa. Kluczowe jest to, że aktywa w portfelu nie mają idealnej korelacji. Dźwignia finansowa służy do równomiernego rozłożenia ryzyka na wszystkie klasy aktywów wchodzące w skład portfela. Korzystanie z dźwigni finansowej zasadniczo zwiększa dywersyfikację portfela. Zmniejsza to ogólne ryzyko portfela, jednocześnie pozwalając na znaczne zyski.

Rola korelacji

Korelacja jest ważną koncepcją przy konstruowaniu portfela parytetu ryzyka. Korelacja jest statystyczną miarą tego, jak dwie ceny aktywów zmieniają się względem siebie. Miarą współczynnika korelacji jest miara między -1 a +1. Korelacja -1 reprezentuje idealną odwrotną zależność między dwoma cenami aktywów. Tak więc, gdy jeden zasób rośnie, drugi będzie cały czas tracił. Korelacja +1 wskazuje na idealną liniową zależność między dwoma cenami aktywów. Oba aktywa będą podążać w tym samym kierunku z tą samą wielkością. Tak więc, gdy jeden zasób wzrośnie o 5%, drugi zasób wzrośnie o tę samą kwotę. Korelacja równa 0 wskazuje, że nie ma statystycznej zależności między cenami aktywów.

Doskonałe dodatnie i ujemne korelacje są na ogół trudne do znalezienia w finansach. Jednak uwzględnienie aktywów, które mają ze sobą ujemne korelacje, zwiększa różnorodność portfela. Obliczenia korelacji opierają się na danych historycznych; nie ma gwarancji, że te korelacje będą kontynuowane w przyszłości. Jest to jedna z głównych krytyki zarówno współczesnej teorii portfela (MPT), jak i parytetu ryzyka.

Równoważenie wymagań i zarządzania

Stosowanie dźwigni finansowej w metodzie parytetu ryzyka wymaga regularnego równoważenia aktywów. Konieczne może być wyrównanie inwestycji lewarowanych w celu utrzymania ekspozycji na zmienność dla każdego poziomu klasy aktywów. Strategie parytetu ryzyka mogą wykorzystywać instrumenty pochodne, więc te pozycje wymagają aktywnego zarządzania.

W przeciwieństwie do akcji klasy aktywów, takie jak towary i inne instrumenty pochodne, wymagają większej uwagi. Mogą wystąpić wezwania do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego, które wymagają gotówki do utrzymania pozycji. Inwestorzy mogą również potrzebować przesunąć pozycje na inny miesiąc, zamiast trzymać kontrakty do wygaśnięcia. Wymaga to aktywnego zarządzania tymi pozycjami, a także środków pieniężnych w portfelu na pokrycie wszelkich wezwań do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego. W przypadku korzystania z dźwigni finansowej istnieje również wyższy stopień ryzyka, w tym ryzyko niewykonania zobowiązania przez kontrahenta.

Podobieństwa z nowoczesną teorią portfela

MPT i podejście oparte na parytecie ryzyka mają wiele wspólnego. Według MPT całkowite ryzyko dowolnego portfela jest mniejsze niż kwota ryzyka dla każdej klasy aktywów, jeśli klasy aktywów nie mają doskonałej korelacji. MPT podobnie stara się skonstruować portfel wzdłuż granicy efektywności, włączając zdywersyfikowane aktywa oparte na korelacjach. Zarówno MPT, jak i podejście parytetu ryzyka uwzględniają historyczną korelację między różnymi klasami aktywów w budowie portfela. Zwiększenie dywersyfikacji może zmniejszyć ogólne ryzyko portfela.