Co to był wielki kryzys?

Wielki Kryzys był największą i najdłuższą recesją gospodarczą w historii współczesnego świata. Zaczęło się od krachu na amerykańskiej giełdzie w 1929 roku  i zakończyło się dopiero w 1946 roku po II wojnie światowej. Ekonomiści i historycy często wymieniają Wielki Kryzys jako najbardziej katastrofalne wydarzenie gospodarcze XX wieku.

Krach na giełdzie

Podczas krótkiej depresji, która trwała od 1920 do 1921 roku, znanej jako Zapomniana Depresja, giełda w USA spadła o prawie 50%, a zyski przedsiębiorstw spadły o ponad 90%. Jednak gospodarka amerykańska cieszyła się silnym wzrostem w pozostałej części dekady. Szalone lata dwudzieste, jak nazwano tę erę, były okresem, w którym amerykańska opinia publiczna odkryła giełdę i zanurkowała w pierwszej kolejności.

Szaleństwo spekulacyjne dotknęło zarówno rynki nieruchomości, jak i nowojorską giełdę papierów wartościowych (NYSE). Luźna podaż pieniądza i wysoki poziom marży dokonywanych przez inwestorów przyczyniły się do bezprecedensowego wzrostu cen aktywów. W okresie poprzedzającym październik 1929 r. Ceny akcji wzrosły do ​​rekordowo wysokich wielokrotności ponad 30-krotnych zysków, a benchmark Dow Jones Industrial Average wzrósł o 500% w ciągu zaledwie pięciu lat. Połączenie tych czynników ostatecznie spowodowałoby krach na giełdzie.

Bańka NYSE pękła gwałtownie 24 października 1929 r., W dzień, który stał się znany jako Czarny Czwartek. Krótki wzrost miał miejsce w piątek 25-go i podczas półdniowej sesji w sobotę 26-go. Jednak następny tydzień przyniósł czarny poniedziałek 28 października i czarny wtorek 29 października. Indeks Dow Jones Industrial Index (DJIA) spadł o ponad 20% w ciągu tych dwóch dni. Giełda ostatecznie spadłaby o prawie 90% w stosunku do szczytu z 1929 roku.

Fale po katastrofie rozprzestrzeniły się przez Ocean Atlantycki do Europy, wywołując inne kryzysy finansowe, takie jak upadek Boden-Kredit Anstalt, najważniejszego banku w Austrii. W 1931 r. Katastrofa gospodarcza uderzyła z pełną siłą w oba kontynenty.

Gospodarka USA Tailspin

Krach na giełdzie w 1929 r. Zniweczył bogactwo nominalne, zarówno korporacyjne, jak i prywatne, i wprawił gospodarkę USA w zastój. Na początku 1929 r. Stopa bezrobocia w USA wynosiła 3,2%; aw 1933 r. wzrósł do 24,9%. Pomimo bezprecedensowych interwencji i wydatków rządowych zarówno ze strony administracji Herberta Hoovera, jak i Franklina Delano Roosevelta, stopa bezrobocia utrzymywała się powyżej 18,9% w 1938 r. Rzeczywisty produkt krajowy brutto (PKB) na mieszkańca spadł poniżej poziomu z 1929 r., Gdy Japończycy zbombardowali Pearl Harbor późno 1941.

Chociaż krach prawdopodobnie wywołał trwające dekadę spowolnienie gospodarcze, większość historyków i ekonomistów zgadza się, że sam krach nie spowodował Wielkiego Kryzysu. Nie wyjaśnia też, dlaczego głębia i trwałość załamania były tak poważne. Różnorodne wydarzenia i polityki przyczyniły się do Wielkiego Kryzysu i pomogły go przedłużyć w latach trzydziestych XX wieku.

Błędy Młodej Rezerwy Federalnej

Stosunkowo nowa Rezerwa Federalna  (Fed) źle zarządzała podażą pieniądza i kredytu przed i po krachu w 1929 r. Według monetarystów, takich jak Milton Friedman, i co przyznał były prezes Rezerwy Federalnej Ben Bernanke.

Utworzony w 1913 r. Fed pozostawał nieaktywny przez pierwsze osiem lat swojego istnienia. Po ożywieniu gospodarki po kryzysie 1920-1921, Fed pozwolił na znaczną  ekspansję monetarną. Całkowita podaż pieniądza wzrosła o 28 miliardów dolarów, co stanowi wzrost o 61,8% między 1921 a 1928 rokiem. Depozyty bankowe wzrosły o 51,1%, udziały w oszczędnościach i pożyczkach wzrosły o 224,3%, a rezerwy netto na polisy ubezpieczeniowe na życie wzrosły o 113,8%. Wszystko to wydarzyło się po tym, jak Rezerwa Federalna obniżyła rezerwy obowiązkowe do 3% w 1917 r. Zyski w rezerwach złota za pośrednictwem Skarbu Państwa i Fed wyniosły zaledwie 1,16 miliarda dolarów.

Zwiększając podaż pieniądza i utrzymując niskie stopy procentowe w ciągu dekady, Fed zainicjował szybką ekspansję, która poprzedzała załamanie. Znaczna część wzrostu nadwyżki podaży pieniądza spowodowała nadmuchanie baniek giełdowych i na rynku nieruchomości. Po pęknięciu baniek i załamaniu rynku Fed obrał przeciwny kurs, zmniejszając podaż pieniądza o prawie jedną trzecią. Ta redukcja spowodowała poważne problemy z płynnością w wielu małych bankach i zniweczyła nadzieje na szybkie ożywienie.

Fed w latach 30

Jak zauważył Bernanke w wystąpieniu z listopada 2002 r., Zanim powstał Fed, paniki bankowe zwykle ustępowały w ciągu kilku tygodni. Duże prywatne instytucje finansowe pożyczałyby pieniądze najsilniejszym mniejszym instytucjom, aby zachować integralność systemu. Taki scenariusz miał miejsce dwie dekady wcześniej, podczas paniki w 1907 roku.

Kiedy gwałtowna sprzedaż spowodowała, że ​​giełda nowojorska zaczęła spadać i doprowadziła do runu na banki, bankier inwestycyjny JP Morgan wkroczył, aby zmobilizować mieszkańców Wall Street do przeniesienia znacznych ilości kapitału do banków, którym brakuje funduszy. Jak na ironię, to właśnie ta panika doprowadziła rząd do utworzenia Rezerwy Federalnej, aby odciąć się od indywidualnych finansistów, takich jak Morgan.

Po Czarnym Czwartku szefowie kilku nowojorskich banków próbowali wzbudzić zaufanie, kupując duże pakiety akcji blue chipów po cenach wyższych niż rynkowe. Podczas gdy te działania spowodowały krótki wzrost w piątek, spanikowane wyprzedaże zostały wznowione w poniedziałek. W ciągu dziesięcioleci od 1907 r. Giełda przerosła możliwości takich indywidualnych wysiłków. Teraz tylko Fed był wystarczająco duży, aby wesprzeć amerykański system finansowy.

Jednak Fed nie zrobił tego, zastrzykiem gotówki w latach 1929-1932. Zamiast tego obserwował załamanie się podaży pieniądza i doprowadził do upadku dosłownie tysięcy banków. W tamtym czasie przepisy bankowe bardzo utrudniały instytucjom wzrost i dywersyfikację na tyle, aby przetrwać masowe wycofywanie depozytów lub prowadzenie banku.

Ostra reakcja Fed, choć trudna do zrozumienia, mogła nastąpić, ponieważ obawiał się, że ratowanie nieostrożnych banków tylko sprzyja nieodpowiedzialności fiskalnej w przyszłości. Niektórzy historycy twierdzą, że Fed stworzył warunki, które spowodowały przegrzanie gospodarki, a następnie pogorszyły i tak już tragiczną sytuację gospodarczą.

Podwyższone ceny Hoovera

Herbert Hoover, choć często określany jako prezydent „nic nie rób”, podjął działania po tym, jak nastąpiła katastrofa. W latach 1930-1932 zwiększył wydatki federalne o 42%, angażując się w masowe programy robót publicznych, takie jak Reconstruction Finance Corporation (RFC) i podnosząc podatki na opłacenie programów. Prezydent zakazał imigracji w 1930 r., Aby nie dopuścić do zalewania rynku pracy pracownikami o niskich kwalifikacjach. Niestety, wiele innych interwencji po katastrofie jego i Kongresu – kontroli płac, pracy, handlu i cen – zniszczyło zdolność gospodarki do dostosowania i realokacji zasobów.

Jedną z głównych obaw Hoovera było to, że płace pracowników zostaną obniżone w następstwie spowolnienia gospodarczego. Argumentował, że aby zapewnić wysokie wypłaty we wszystkich branżach, ceny muszą pozostać wysokie. Aby ceny były wysokie, konsumenci musieliby płacić więcej. Społeczeństwo zostało poważnie spalone w katastrofie, a większość ludzi nie miała środków, aby obficie wydać na towary i usługi. Firmy nie mogły też liczyć na handel zagraniczny, ponieważ zagraniczne narody nie były chętne do kupowania drogich amerykańskich towarów, tak samo jak Amerykanie.

Protekcjonizm Stanów Zjednoczonych

Ta ponura rzeczywistość zmusiła Hoovera do użycia ustawodawstwa w celu podniesienia cen, a tym samym płac, poprzez zdławienie tańszej zagranicznej konkurencji. Podążając za tradycją protekcjonistów i przeciwko protestom ponad tysiąca ekonomistów w kraju, Hoover podpisał ustawę taryfową Smoot-Hawley z 1930 roku. Ustawa była początkowo sposobem ochrony rolnictwa, ale przekształciła się w taryfę wielobranżową, nakładającą ogromne cła na ponad 880 zagranicznych produktów. Prawie trzy tuziny krajów wzięło odwet, a import spadł z 7 miliardów dolarów w 1929 roku do zaledwie 2,5 miliarda dolarów w 1932 roku. Do 1934 roku handel międzynarodowy spadł o 66%. Nic dziwnego, że warunki ekonomiczne na całym świecie pogorszyły się.

Pragnienie Hoovera do utrzymania miejsc pracy oraz poziomu dochodów indywidualnych i korporacyjnych było zrozumiałe. Zachęcał jednak firmy do podnoszenia płac, unikania zwolnień i utrzymywania cen na wysokim poziomie w czasie, gdy naturalnie powinny były spaść. Przy poprzednich cyklach recesji / depresji Stany Zjednoczone przez jeden do trzech lat cierpiały z powodu niskich płac i bezrobocia, zanim spadające ceny doprowadziły do ​​ożywienia. Niezdolna do utrzymania tych sztucznych poziomów i przy skutecznym odcięciu światowego handlu gospodarka USA pogorszyła się od recesji do depresji.

Kontrowersyjny nowy ład

Prezydent Franklin Roosevelt, wybrany na urząd w 1933 r., Obiecał ogromne zmiany. Zapoczątkowany przez niego New Deal był innowacyjną, bezprecedensową serią krajowych programów i aktów mających na celu wzmocnienie amerykańskiego biznesu, zmniejszenie bezrobocia i ochronę społeczeństwa.

Oparta luźno na ekonomii keynesowskiej, koncepcja była taka, że ​​rząd może i powinien stymulować gospodarkę. Nowy Ład wyznaczył wzniosłe cele, aby stworzyć i utrzymać krajową infrastrukturę, pełne zatrudnienie i zdrowe płace. Rząd postanowił osiągnąć te cele poprzez kontrolę cen, płac, a nawet produkcji.

Niektórzy ekonomiści twierdzą, że Roosevelt kontynuował wiele interwencji Hoovera, tylko na większą skalę. Skoncentrował się na utrzymaniu cen i minimalnych płacach i usunął kraj ze standardu złota, zakazując jednostkom gromadzenia złotych monet i kruszców. Zakazał praktyk monopolistycznych, niektórzy uważają je za konkurencyjne, i ustanowił dziesiątki nowych programów robót publicznych i innych agencji tworzenia miejsc pracy.

Administracja Roosevelta płaciła rolnikom i farmerom za wstrzymanie lub ograniczenie produkcji. Jedną z najbardziej bolesnych zagadek tamtego okresu było zniszczenie nadwyżek plonów, pomimo potrzeby tysięcy Amerykanów dostępu do żywności po przystępnej cenie.

Podatki federalne potroiły się w latach 1933-1940, aby opłacić te inicjatywy, a także nowe programy, takie jak Ubezpieczenie Społeczne. Wzrost ten obejmował podwyżki podatku akcyzowego, podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku od spadków, podatku dochodowego od osób prawnych i podatku od nadwyżek zysków.

Sukces i porażka nowej umowy

Nowy ład przywrócił zaufanie społeczne, ponieważ przyniosły wymierne rezultaty, takie jak reforma i stabilizacja systemu finansowego. Roosevelt ogłosił dzień wolny od pracy na cały tydzień w marcu 1933 r., Aby zapobiec załamaniu instytucji z powodu panicznych wycofań. Nastąpił program budowy sieci tam, mostów, tuneli i nadal użytkowanych dróg. Projekty oferowały zatrudnienie tysiącom za pośrednictwem federalnych programów pracy.

Chociaż gospodarka do pewnego stopnia ożywiła się, odbicie było zbyt słabe, aby polityka Nowego Ładu mogła być jednoznacznie uznana za skuteczną w wyprowadzaniu Ameryki z Wielkiego Kryzysu.

Historycy i ekonomiści nie zgadzają się co do przyczyny. Keynesiści obwiniają brak wydatków federalnych – Roosevelt nie posunął się wystarczająco daleko w swoich rządowych planach naprawy. I odwrotnie, inni twierdzą, że próbując wywołać natychmiastową poprawę, zamiast pozwolić, aby cykl gospodarczy / biznesowy podążał po zwykłym dwuletnim przebiegu, w którym spadał do dna, a następnie odbił, Roosevelt, podobnie jak Hoover przed nim, mógł przedłużyć depresję.

Badanie przeprowadzone przez dwóch ekonomistów z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, opublikowane w Journal of Political Economy z sierpnia 2004 r., Oszacowało, że Nowy Ład przedłużył Wielki Kryzys o co najmniej siedem lat. Jest jednak możliwe, że stosunkowo szybkie wyzdrowienie, charakterystyczne dla innych wyzdrowień po depresji, mogło nie nastąpić tak szybko po 1929 roku. Ta różnica wynika z tego, że po raz pierwszy opinia publiczna, a nie tylko elita z Wall Street, straciła duże kwoty na giełdzie.

Robert Higgs, amerykański historyk gospodarczy, argumentował, że nowe zasady i przepisy Roosevelta pojawiły się tak szybko i były tak rewolucyjne – podobnie jak jego decyzje o szukaniu trzeciego i czwartego terminu – że firmy zaczęły bać się zatrudniać lub inwestować. Philip Harvey, profesor prawa i ekonomii na Uniwersytecie Rutgersa, zasugerował, że Roosevelt był bardziej zainteresowany zajęciem się sprawami socjalnymi niż stworzeniem pakietu bodźców makroekonomicznych w stylu keynesowskim.

Wpływ II wojny światowej

Według samych danych dotyczących produktu krajowego brutto (PKB) i zatrudnienia, Wielki Kryzys wydawał się nagle kończyć około 1941–1942 r., Gdy Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​II wojny światowej. Stopa bezrobocia spadła z 8 mln w 1940 r. Do poniżej 1 mln w 1943 r. Jednak ponad 16,2 mln Amerykanów zostało powołanych do walki w Siłach Zbrojnych. W sektorze prywatnym realna stopa bezrobocia wzrosła w czasie wojny.

Z powodu wojennych niedoborów spowodowanych racjonowaniem, poziom życia spadł, a podatki dramatycznie wzrosły, aby sfinansować wysiłek wojenny. Inwestycje prywatne spadły z 17,9 mld USD w 1940 r. Do 5,7 mld USD w 1943 r., A całkowita produkcja sektora prywatnego spadła o prawie 50%.

Chociaż pogląd, że wojna zakończyła Wielki Kryzys, jest błędem zepsutego okna, konflikt postawił Stany Zjednoczone na drodze do odbudowy. Wojna otworzyła międzynarodowe kanały handlowe i odwróciła kontrolę cen i płac. Nagle pojawiło się zapotrzebowanie rządu na niedrogie produkty, a popyt stworzył potężny bodziec fiskalny.

Po zakończeniu wojny szlaki handlowe pozostały otwarte. W ciągu pierwszych 12 miesięcy później inwestycje prywatne wzrosły z 10,6 mld USD do 30,6 mld USD. Na giełdzie w ciągu kilku krótkich lat doszło do hossy.

Podsumowanie

Wielki Kryzys był wynikiem niefortunnej kombinacji czynników – chwiejnego Fedu, protekcjonistycznych taryf celnych i niekonsekwentnie stosowanych interwencjonistycznych wysiłków rządu. Można go było skrócić lub nawet uniknąć poprzez zmianę któregokolwiek z tych czynników.

Podczas gdy debata na temat tego, czy interwencje były właściwe, była właściwa, wiele reform z Nowego Ładu, takich jak ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie od bezrobocia i dopłaty do rolnictwa, istnieje do dziś. Założenie, że rząd federalny powinien działać w czasie narodowego kryzysu gospodarczego, jest obecnie silnie wspierane. To dziedzictwo jest jednym z powodów, dla których Wielki Kryzys jest uważany za jedno z przełomowych wydarzeń w nowoczesnej historii Ameryki.