Plan stabilności finansowej (FSP)

Co to jest plan stabilności finansowej (FSP)?

Plan stabilności finansowej (FSP) byłnotatką opublikowaną przez Departament Skarbu USA pod rządami Obamy na początku 2009 roku, w której nakreślono planowane wdrożenie ustawy o nadzwyczajnej stabilizacji gospodarczej z 2008 roku. FSP nie był sam w sobie niezależną polityką, ale raczej zbiorem punktów do dyskusji podsumowujących, w jaki sposób administracja będzie realizować Program pomocy w przypadku kłopotów z aktywami i powiązane programy mające na celu zaradzenie kryzysowi finansowemu z lat 2008-2009. Główna odpowiedzialność za plan spadła na Biuro Stabilności Finansowej Skarbu Państwa, ale obejmowała również współpracę z innymi agencjami rządowymi.

Kluczowe wnioski

• Plan Stabilności Finansowej był planem wdrożenia różnych polityk awaryjnej stabilizacji finansowej przez Departament Skarbu USA pod rządami prezydenta Obamy.
• Plan szczegółowo określał, w jaki sposób Departament Skarbu zarządzałby programem pomocy w przypadku trudnych aktywów i innymi politykami w celu zwiększenia akcji kredytowej i złagodzenia warunków kredytowania na amerykańskich rynkach finansowych.
• Biuro ds. Stabilności Finansowej Skarbu Państwa przejmie inicjatywę w planie, ale w ścisłej współpracy z Fedem i innymi organami nadzoru finansowego i agencjami rządowymi.

Zrozumienie planu stabilności finansowej (FSP)

FSP podjął działania w celu umocnienia amerykańskiego systemu bankowego, rynków papierów wartościowych oraz rynków kredytów hipotecznych i kredytów konsumenckich. Według Departamentu Skarbu USA plan ten miał na celu „zaatakowanie naszego kryzysu kredytowego na wszystkich frontach przy użyciu naszego pełnego arsenału narzędzi finansowych i zasobów współmiernych do głębi problemu”.

Plan stabilności finansowej zawierał obietnicę stworzenia nowego publiczno-prywatnego funduszu rządowego w celu wchłonięcia toksycznych aktywów i pozyskania kapitału prywatnego w celu stymulowania rynków finansowych. Miał również na celu dalszą standaryzację systemu bankowego i zapewnienie kapitału niestabilnym instytucjom kredytowym. Zapoczątkował również inicjatywę przywrócenia kredytów konsumenckich stabilnym kredytobiorcom.

Plan obejmował kilka kluczowych kroków do naprawy finansowej. Pierwsza dotyczyła  testu warunków skrajnych  dla banków. Na tym etapie oceniono, czy główne instytucje finansowe faktycznie posiadały aktywa niezbędne do dalszego pożyczania pieniędzy. Zażądał również nowych poziomów przejrzystości i odpowiedzialności od banków i instytucji pożyczkowych.

Kolejny aspekt planu miał na celu ustabilizowanie rynku mieszkaniowego i powstrzymanie wysokich wskaźników egzekucji. W tym celu w ramach planu przeznaczono 50 miliardów dolarów na pomoc w powstrzymaniu egzekucji z nieruchomości za pomocą korekt hipotecznych. Zadeklarował również zamiar ogólnego obniżenia oprocentowania kredytów hipotecznych i zapewnienia dodatkowej elastyczności kredytobiorcom, którzy mogą być zagrożeni wykluczeniem z rynku.

Plan był częścią ogólnego programu polityki monetarnej i stymulacyjnej polityki fiskalnej, która obejmowała skoordynowane działania Skarbu Państwa, Fed i innych organów nadzoru finansowego. Sekretarz skarbu Timothy Geithner, prezes Rezerwy Federalnej Ben Bernanke, przewodnicząca FDIC Sheila Bair, dyrektor Office of Thrift Supervision John Reich i kontroler waluty John Dugan w dużej mierze zaprojektowali i wprowadzili w życie FSP.

Wpływ na przejrzystość

Zgodnie z planem firmy finansowe musiały najpierw pokazać, w jaki sposób wszelka pomoc rządowa mogłaby pomóc firmom w zwiększeniu akcji kredytowej. Firmy otrzymujące pomoc od rządu musiały co miesiąc składać Departamentowi Skarbu Stanów Zjednoczonych raporty zawierające szczegółowe informacje na temat alokacji, liczby utworzonych nowych pożyczek oraz liczbyzakupionych papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką lub aktywami.

Ostatecznie Departament Skarbu uruchomił również stronę internetową pod nazwą „Prawo podatnika do wiedzy”. Ta strona internetowa upublicznia wszystkie informacje zgłaszane Departamentowi Skarbu przez firmy otrzymujące pomoc finansową od Skarbu Państwa. W ten sposób Departament Skarbu chciał niech podatnicy sami decydować, czy FSP osiągnęli sukces.