Podwójna przekładnia
Co to jest podwójna przekładnia?
Podwójna dźwignia ma miejsce, gdy więcej niż jedna firma wykorzystuje kapitał wspólny jako sposób na ograniczenie ryzyka. Przedsiębiorstwa zaangażowane w podwójną dźwignię finansową między funduszami pożyczkowymi, co może sztucznie wypaczyć rachunki firm, sprawiając, że wydają się one mieć lepszą kondycję finansową niż w rzeczywistości.
Podwójna dźwignia jest powszechna w złożonych strukturach korporacyjnych, w których jedna duża firma posiada różne spółki zależne, z których każda ma oddzielny bilans. Może się wydawać, że te indywidualne bilanse wykazują odpowiedni kapitał, ale analizowane jako jeden podmiot mogą ujawnić pozycje o zawyżonej dźwigni finansowej.
Kluczowe wnioski
- Podwójna dźwignia ma miejsce, gdy więcej niż jedna firma wykorzystuje kapitał wspólny w celu ograniczenia ryzyka.
- Praktyka podwójnej dźwigni finansowej jest powszechna w złożonych strukturach korporacyjnych z oddziałami.
- Firmy, które stosują podwójną dźwignię finansową między funduszami pożyczkowymi, co może wykazać wzrost aktywów w bilansie, ale nie odzwierciedla prawdziwego ryzyka.
- Jednostki, które stosują podwójną dźwignię, mogą mieć nadmierną dźwignię finansową, ponieważ więcej niż jedna firma może ubiegać się o aktywa, skutecznie zwiększając ryzyko.
- Wielokrotna dźwignia finansowa oznacza, że firma macierzysta przesyła pieniądze poza spółkę zależną do podmiotu trzeciego.
Zrozumieć podwójną przekładnię
Podwójna dźwignia finansowa to praktyka, która może maskować ekspozycję na ryzyko, ponieważ więcej niż jeden podmiot gospodarczy może żądać tych samych aktywów, co kapitał zabezpieczający przed ryzykiem. Dzielenie się wydaje się być sposobem, który pomaga zminimalizować ryzyko, ale nie dokumentuje odpowiednio rzeczywistego narażenia każdej firmy na ryzyko.
Stosowanie podwójnej lub wielokrotnej dźwigni finansowej może skutkować zawyżeniem kapitału w konglomeracie. Spółki zależne, które funkcjonują jako oddzielne jednostki biznesowe, są często celowo tworzone przez spółkę dominującą w celu segmentacji jej działalności. Taka struktura pozwala jednostce dominującej składać skonsolidowane sprawozdania podatkowe z możliwością kompensowania zysków i strat pomiędzy różnymi spółkami zależnymi i cieszyć się niższymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu.
Gdy fundusze trafiają na oddzielne konta biznesowe, ocena rzeczywistej kondycji finansowej grupy staje się mętna. Praktyka prowadzi do lewarowania i nadmiernej wartości. Możliwe jest również tworzenie podmiotów średniego szczebla, których jedynymi aktywami są inwestycje w warstwy zależne.
Podwójne zadłużenie może również odnosić się do pożyczania pieniędzy pod zastaw aktywów w celu zakupu akcji, a następnie zaciągania pożyczek pod zastaw akcji w celu otwarcia pożyczki zabezpieczającej na zakup większej liczby akcji.
Czasami banki, firmy inwestycyjne, agencje ubezpieczeniowe i inne regulowane branże kierują fundusze przez nieregulowaną spółkę zależną, stosując podwójną lub wielokrotną dźwignię. Kiedy spółka macierzysta pożycza kapitał, pojawi się on w jej bilansie jako należny jej dług, a w bilansie pożyczkobiorcy jako dochód.
Podwójne zadłużenie może stać się wielokrotnym zadłużeniem, ponieważ pierwszy pożyczkobiorca z kolei przesyła pieniądze w dół do trzeciego poziomu w ramach parasola konglomeratu. Podwójne zadłużenie może również wystąpić w kierunku wyższego szczebla, gdy fundusze napływają z przedsiębiorstw niższego szczebla w górę do spółki macierzystej.
Regulacyjny wpływ podwojenia dźwigni finansowej
W 2002 r. Standard & Poor’s obniżył siłę finansową ubezpieczyciela i ratingi kredytowe kontrahentów pięciu japońskich towarzystw ubezpieczeniowych na życie. Odkrycie podwójnej dźwigni finansowej między tymi ubezpieczycielami a japońskimi bankami skłoniło agencje ratingowe do podjęcia działań, zdając sobie sprawę, że podwójne zadłużenie zwiększyło ryzyko podmiotów.
W 2016 roku Australijska Komisja Papierów Wartościowych i Inwestycji (ASIC) dokonała przeglądu praktyk sześciu pożyczkodawców, reprezentujących 90% australijskiego rynku. ASIC stwierdziło, że pięciu pożyczkodawców z depozytem zabezpieczającym zatwierdziło pożyczki zabezpieczające, które były podwójnie ukierunkowane.
Po przeglądzie ASIC pożyczkodawcy zabezpieczający podjęli działania w celu lepszego przeciwdziałania ryzyku pożyczek z podwójną marżą. Chociaż nie jest to nielegalne w Australii, jeden pożyczkodawca zakończył praktykę po przeglądzie ASIC, a pozostali pożyczkodawcy podjęli kroki, aby upewnić się, że pożyczki z depozytem zabezpieczającym spełniają wyższe standardy odpowiedzialnego pożyczania.
Przykład podwójnej przekładni
Na przykład First Holdings, finansowa spółka holdingowa, jest właścicielem Corner Banking and Space Leasing.
- First Holdings pożycza pieniądze na wynajem powierzchni. Kapitał pojawi się w bilansie First Holdings jako środki należne im z tytułu pożyczki.
- Space Leasing kupuje akcje Corner Banking za pożyczone fundusze. Space Leasing wymienia te udziały jako aktywa w swoim bilansie.
- Corner Banking wykorzystuje środki otrzymane ze sprzedaży akcji na zakup dłużnych papierów wartościowych, aby pomóc w sfinansowaniu First Holdings.
- Pieniądze, które First Holdings pożyczył początkowo, wróciły do niego w postaci dłużnych papierów wartościowych, które nabył od nich Corner Banking.
- Ten sam kapitał, który znajduje się w bilansie First Holding pożyczony jako środki należne z tytułu Space Leasing, jest również kapitałem, który otrzymał od Corner Banking na finansowanie operacji.
Bank i spółki leasingowe mogą wydawać się mieć odpowiednią kapitalizację, gdy są rozpatrywane niezależnie, ale ponieważ niektóre aktywa należące do firmy leasingowej stanowią akcje banku, naraża to obie te firmy na ryzyko.
Jeżeli jedna spółka zależna posiada kapitał wyemitowany przez drugą spółkę zależną, cała spółka holdingowa może być obciążona nadmierną dźwignią. Dźwignia finansowa polega na wykorzystaniu pożyczonego kapitału jako źródła finansowania. W miarę jak te firmy zaciągają coraz więcej długów, ich ryzyko niewypłacalności rośnie.