Unia walutowa

Co to jest unia walutowa?

Unia walutowa ma miejsce, gdy dwie lub więcej gospodarek (zwykle suwerenne kraje) mają wspólną walutę lub wspólnie decydują się powiązać swoje kursy wymiany  z tą samą walutą referencyjną, aby utrzymać podobną wartość swoich pieniędzy. Jednym z celów utworzenia unii walutowej jest koordynacja działalności gospodarczej i polityki pieniężnej w państwach członkowskich. Unia walutowa jest często nazywana „unią walutową”.

Zrozumienie unii walutowych

Unia walutowa ma miejsce, gdy grupa krajów (lub regionów) używa wspólnej waluty. Na przykład osiem krajów europejskich stworzyło Europejski System Walutowy w 1979 roku. System ten składał się z wzajemnie ustalonych kursów wymiany między krajami członkowskimi. W 2002 r. Dwanaście krajów europejskich zgodziło się na wspólną politykę pieniężną, tworząc w ten sposób Europejską Unię Gospodarczą i Walutową. Jednym z powodów, dla których kraje tworzą te systemy, jest obniżenie kosztów transakcyjnych handlu transgranicznego.

Unia walutowa lub unia walutowa różnią się od pełnoprawnej unii gospodarczej i walutowej tym, że obejmują wspólną walutę, ale bez dalszej integracji między krajami uczestniczącymi. Dalsza integracja może obejmować przyjęcie jednolitego rynku w celu ułatwienia handlu transgranicznego, co pociąga za sobą eliminację fizycznych i fiskalnych barier między krajami w celu swobodnego przepływu kapitału, pracy, towarów i usług w celu wzmocnienia całej gospodarki. Aktualne przykłady unii walutowych obejmują między innymi euro  i frank CFA.

Innym sposobem, w jaki kraje jednoczą swoją walutę, jest użycie kołka. Kraje zwykle wiążą swoje pieniądze z walutami innych krajów– zwykle z dolarem amerykańskim, euro, a czasami z ceną złota. Pegi walutowe zapewniają stabilność między partnerami handlowymi i mogą obowiązywać przez dziesięciolecia. Hong Kong dolar został powiązany z szybkością HK $ 7,8 do dolara od 1983 roku The Dolar bahamski była ustalana na równi z dolara od 1973 roku

Oprócz kołka niektóre kraje faktycznie przyjmują obcą walutę. Na przykład dolar amerykański jest oficjalną walutą w Salwadorze i Ekwadorze, wraz z karaibskimi krajami wyspiarskimi Bonaire, Sint Eustatius i Saba. Frank szwajcarski jest oficjalną walutą w Szwajcarii i Liechtensteinie.

Istnieje ponad 20 oficjalnych unii walutowych, z których największą jest euro, z którego korzysta 19 z 28 członków Unii Europejskiej. Kolejnym jest frank CFA, wspierany przez skarbiec Francji i powiązany z euro, który jest używany w 14 krajach Afryki Środkowej i Zachodniej oraz na Komorach. Eastern Dolar jest oficjalną walutą dla Anguilla, Antigua i Barbuda, Dominika, Grenada, Montserrat, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyny.

Historia związków walutowych

W przeszłości kraje przystępowały do ​​unii walutowych, aby ułatwić handel i wzmocnić swoje gospodarki, a także ujednolicić wcześniej podzielone państwa. W XIX wieku dawna unia celna Niemiec pomogła zjednoczyć różne państwa Konfederacji Niemieckiej w celu zwiększenia handlu. Więcej stanów dołączyło od 1818 r., Co wywołało serię działań mających na celu ujednolicenie wartości monet będących przedmiotem transakcji na tym obszarze. System odniósł sukces i doprowadził do politycznego zjednoczenia Niemiec w 1871 r., A następnie utworzenia Reichsbank w 1876 r. I Reichsmark jako waluty krajowej.

W 1865 roku Francja stanęła na czele Łacińskiej Unii Monetarnej, która obejmowała Francję, Belgię, Grecję, Włochy i Szwajcarię. Złote i srebrne monety zostały ujednolicone i stały się prawnym środkiem płatniczym oraz swobodnie wymieniane ponad granicami w celu zwiększenia handlu. Unia walutowa odniosła sukces i dołączyły inne kraje. Jednak formalnie został rozwiązany w 1927 roku pośród zawirowań politycznych i gospodarczych na początku wieku. Inne historyczne unii walutowe to Skandynawska Unia Monetarna z lat 70. XIX wieku oparta na wspólnej złotej walucie.

Ewolucja Europejskiej Unii Walutowej

Historia europejskiej unii walutowej w jej współczesnym kształcie zaczyna się od strategii zjednoczenia gospodarczego, realizowanych w drugiej połowie XX wieku. Porozumienie z Bretton Woods, przyjęte przez Europę w 1944 r., Koncentrowało się na polityce stałego kursu walutowego, aby zapobiec dzikim spekulacjom rynkowym, które spowodowały wielki kryzys. Inne porozumienia wzmocniły europejską jedność gospodarczą, takie jak traktat paryski z 1951 r. Ustanawiający Europejską Wspólnotę Stali i Węgla, który został później skonsolidowany w Europejską Wspólnotę Gospodarczą w 1957 r. Jednak trudności gospodarcze lat 70. na świecie uniemożliwiły dalszą integrację gospodarczą Europy. aż do wznowienia wysiłków pod koniec lat osiemdziesiątych.

Ostateczne utworzenie Europejskiej Unii Gospodarczej i Walutowej było możliwe dzięki podpisaniu traktatu z Maastricht z 1992 r. W ten sposób  Europejski Bank Centralny został utworzony w 1998 r. Z ustalonymi stałymi kursami wymiany i kursami wymiany między państwami członkowskimi.

W 2002 r. Dwanaście państw członkowskich Unii Europejskiej przyjęło euro jako wspólną walutę europejską. Od 2020 r. Dziewiętnaście krajów używa euro jako swojej waluty.