Co to jest kryzys walutowy?
Od wczesnych lat 90. miało miejsce kilka przypadków kryzysów walutowych. To nagła i drastyczna dewaluacja krajowej waluty, której towarzyszą niestabilne rynki i brak wiary w gospodarkę kraju. Kryzys walutowy jest czasami przewidywalny i często jest nagły. Może zostać przyspieszony przez rządy, inwestorów, banki centralne lub dowolną kombinację podmiotów. Ale wynik jest zawsze ten sam: negatywna perspektywa powoduje szkody gospodarcze na szeroką skalę i utratę kapitału. W tym artykule badamy historyczne czynniki napędzające kryzysy walutowe i odkrywamy ich przyczyny.
Kluczowe wnioski
- Kryzys walutowy wiąże się z nagłym i gwałtownym spadkiem wartości waluty narodowej, co powoduje negatywne efekty w całej gospodarce.
- W przeciwieństwie do dewaluacji waluty w ramach wojny handlowej, kryzys walutowy nie jest wydarzeniem celowym i należy go unikać.
- Banki centralne i rządy mogą interweniować, aby pomóc ustabilizować walutę, sprzedając rezerwy waluty obcej lub złota lub interweniując na rynkach walutowych.
Co to jest kryzys walutowy?
Kryzys walutowy jest spowodowany gwałtownym spadkiem wartości waluty danego kraju. Ten spadek wartości z kolei negatywnie wpływa na gospodarkę, powodując niestabilność kursów wymiany, co oznacza, że jedna jednostka danej waluty nie kupuje już tyle, ile dawniej w innej walucie. Upraszczając można powiedzieć, że z historycznego punktu widzenia kryzysy rozwinęły się, gdy oczekiwania inwestorów powodują znaczne zmiany wartości walut.
Ale kryzys walutowy – taki jak hiperinflacja – jest często wynikiem tandetnej gospodarki realnej, która leży u podstaw krajowej waluty. Innymi słowy, kryzys walutowy jest często symptomem, a nie chorobą poważniejszych problemów ekonomicznych.
Niektóre miejsca są bardziej podatne na kryzysy walutowe niż inne. Na przykład, chociaż teoretycznie możliwe waluty rezerwowej sprawia, że jest to mało prawdopodobne.
Walka z kryzysem walutowym
Banki centralne są pierwszą linią obrony w utrzymaniu stabilności waluty. W reżimie stałego kursu walutowego banki centralne mogą próbować utrzymać obecny sztywny kurs walutowy, zanurzając się w rezerwach walutowych kraju lub interweniując na rynkach walutowych w obliczu perspektywy kryzysu walutowego dla systemu zmiennego kursu walutowego.
Kiedy rynek spodziewa się dewaluacji, presja na obniżenie wartości waluty może zostać częściowo zrównoważona przez wzrost stóp procentowych. Aby podnieść kurs, bank centralny może obniżyć podaż pieniądza, co z kolei zwiększa popyt na walutę. Bank może to zrobić, odpływu kapitału. Gdy bank sprzedaje część swoich rezerw walutowych, otrzymuje płatność w formie waluty krajowej, którą utrzymuje poza obiegiem jako aktywo.
Banki centralne nie mogą podtrzymywać kursu walutowego przez dłuższy czas ze względu na wynikający z tego spadek rezerw walutowych, a także czynniki polityczne i gospodarcze, takie jak rosnące bezrobocie. Dewaluacja waluty poprzez zwiększenie stałego kursu walutowego powoduje również, że towary krajowe są tańsze niż towary zagraniczne, co zwiększa popyt na pracowników i zwiększa produkcję. W krótkim okresie dewaluacja zwiększa również stopy procentowe, które bank centralny musi kompensować poprzez wzrost podaży pieniądza i wzrost rezerw walutowych. Jak wspomniano wcześniej, utrzymywanie stałego kursu walutowego może szybko pożreć rezerwy kraju, a dewaluacja waluty może zwiększyć rezerwy.
Inwestorzy doskonale zdają sobie sprawę, że można zastosować strategię dewaluacji i mogą wbudować ją w swoje oczekiwania – ku wielkiemu rozczarowaniu banków centralnych. Jeśli rynek oczekuje, że bank centralny zdewaluuje walutę – a tym samym zwiększy kurs walutowy – możliwość zwiększenia rezerw walutowych poprzez wzrost zagregowanego popytu nie zostanie zrealizowana. Zamiast tego bank centralny musi wykorzystać swoje rezerwy, aby zmniejszyć podaż pieniądza, co zwiększa krajową stopę procentową.
1:16
Anatomia kryzysu walutowego
Inwestorzy często próbują wycofać swoje pieniądze masowo, jeśli istnieje ogólna erozja w przekonaniu o stabilności gospodarki. Nazywa się to ucieczką kapitału. Gdy inwestorzy sprzedają swoje inwestycje denominowane w krajowej walucie, zamieniają je na walutę obcą. To powoduje, że kurs walutowy jeszcze się pogarsza, powodując run na walutę, co może spowodować, że kraj będzie prawie niemożliwy do sfinansowania wydatków kapitałowych.
Prognozy dotyczące kryzysu walutowego obejmują analizę różnorodnego i złożonego zestawu zmiennych. Istnieje kilka wspólnych czynników łączących ostatnie kryzysy:
- Kraje mocno pożyczyły ( deficyty na rachunku obrotów bieżących )
- Wartości walut gwałtownie wzrosły
- Niepewność co do działań rządu zaniepokoiła inwestorów
Przykłady kryzysu walutowego
Przyjrzyjmy się kilku kryzysom, aby zobaczyć, jak odegrały one rolę dla inwestorów.
Kryzys Ameryki Łacińskiej 1994
20 grudnia 1994 r. Peso meksykańskie zostało zdewaluowane. Gospodarka meksykańska znacznie się poprawiła od 1982 r., Kiedy ostatnio doświadczyła wstrząsów, a stopy procentowe meksykańskich papierów wartościowych były na dodatnim poziomie.
Na kolejny kryzys złożyło się kilka czynników:
- Reformy gospodarcze z końca lat 80. – które miały na celu ograniczenie często szalejącej inflacji w kraju – zaczęły pękać wraz z osłabieniem gospodarki.
- Zabójstwo meksykańskiego kandydata na prezydenta w marcu 1994 r. Wywołało obawy przed wyprzedażą walut.
- Bank centralny miał rezerwy walutowe szacowane na 28 miliardów dolarów, które miały utrzymać stabilne peso. W niecały rok rezerwy zniknęły.
- Bank centralny zaczął konwertować zadłużenie krótkoterminowe denominowane w peso na obligacje denominowane w dolarach. Konwersja spowodowała zmniejszenie rezerw walutowych i wzrost zadłużenia.
- Samospełniający się kryzys spowodował, że inwestorzy obawiali się niewypłacalności rządu.
Kiedy rząd ostatecznie zdecydował się na dewaluację waluty w grudniu 1994 roku, popełnił kilka poważnych błędów. Nie zdewaluował waluty o dostatecznie dużą kwotę, co świadczyło, że nadal przestrzegając polityki ustalania wartości, nie był skłonny do podjęcia niezbędnych bolesnych kroków. Doprowadziło to zagranicznych inwestorów do drastycznego obniżenia kursu peso, co ostatecznie zmusiło rząd do podniesienia krajowych stóp procentowych do prawie 80%. Odbiło się to znacząco na produkcie krajowym brutto (PKB) tego kraju, który również spadł. Kryzys został ostatecznie złagodzony dzięki pożyczce ratunkowej z USA
Kryzys azjatycki 1997 r
Azja Południowo-Wschodnia była domem dla gospodarek tygrysów – w tym Singapuru, Malezji, Chin i Korei Południowej – oraz kryzysu w Azji Południowo-Wschodniej. Inwestycje zagraniczne napływały latami. Gospodarki słabo rozwinięte doświadczały szybkiego tempa wzrostu i wysokiego poziomu eksportu. Szybki wzrost przypisano inwestycjom kapitałowym, ale ogólna produktywność nie spełniła oczekiwań. Chociaż dokładna przyczyna kryzysu jest dyskusyjna, Tajlandia jako pierwsza wpadła w kłopoty.
Podobnie jak Meksyk, Tajlandia w dużym stopniu polegała na zadłużeniu zagranicznym, przez co balansował na krawędzi utraty płynności. Nieruchomości zdominowały inwestycje, ale były nieefektywnie zarządzane. Ogromne deficyty na rachunku obrotów bieżących utrzymywał sektor prywatny, który w coraz większym stopniu polegał na inwestycjach zagranicznych, aby utrzymać się na powierzchni. Naraziło to kraj na znaczne ryzyko walutowe.
Ryzyko to osiągnęło szczyt, gdy Stany Zjednoczone podniosły krajowe stopy procentowe, co ostatecznie zmniejszyło wielkość inwestycji zagranicznych kierowanych do gospodarek Azji Południowo-Wschodniej. Nagle deficyty na rachunku obrotów bieżących stały się ogromnym problemem i szybko doszło do zarażenia finansowego . Kryzys w Azji Południowo-Wschodniej wynikał z kilku kluczowych punktów:
- Ponieważ stałe kursy wymiany stały się niezwykle trudne do utrzymania, wiele walut Azji Południowo-Wschodniej straciło na wartości.
- Gospodarki Azji Południowo-Wschodniej odnotowały szybki wzrost zadłużenia prywatnego, który w kilku krajach został wzmocniony przez zawyżoną wartość aktywów. Niespłacalność wzrosła wraz ze spadkiem napływu kapitału zagranicznego.
- Inwestycje zagraniczne mogły mieć przynajmniej częściowo charakter spekulacyjny, a inwestorzy mogli nie zwracać wystarczającej uwagi na związane z nimi ryzyko.
Wnioski wyciągnięte z kryzysów walutowych
Oto kilka rzeczy, które można wyciągnąć z tych kryzysów walutowych, między innymi:
- Gospodarka może być początkowo wypłacalna i nadal ulegać kryzysowi. Niska kwota zadłużenia nie wystarczy, aby utrzymać funkcjonowanie polityk lub stłumić negatywne nastroje inwestorów.
- Nadwyżki handlowe i niskie stopy inflacji mogą zmniejszyć zakres, w jakim kryzys wpływa na gospodarkę, ale w przypadku zarażenia finansowego spekulacje ograniczają opcje w krótkim okresie.
- Rządy będą często zmuszane do zapewniania płynności bankom prywatnym, które mogą inwestować w krótkoterminowe zadłużenie wymagające krótkoterminowych płatności. Jeśli rząd inwestuje również w zadłużenie krótkoterminowe, może bardzo szybko wyczerpać rezerwy walutowe.
- Utrzymanie stałego kursu walutowego nie powoduje, że polityka banku centralnego działa po prostu na wartości nominalnej. Chociaż ogłoszenie zamiaru utrzymania kursu może pomóc, inwestorzy ostatecznie przyjrzą się zdolności banku centralnego do utrzymania polityki. Bank centralny będzie musiał dokonać wystarczającej dewaluacji, aby być wiarygodnym.
Podsumowanie
Kryzysy walutowe mogą przybierać różne formy, ale w dużej mierze powstają, gdy nastroje i oczekiwania inwestorów nie pokrywają się z perspektywami gospodarczymi danego kraju. Podczas gdy wzrost w krajach rozwijających się jest generalnie pozytywny dla gospodarki światowej, historia pokazuje nam, że zbyt szybkie tempo wzrostu może powodować niestabilność i większą szansę na ucieczkę kapitału i opiera się na walucie krajowej. Chociaż skuteczne zarządzanie bankiem centralnym może pomóc, trudno jest przewidzieć drogę, którą ostatecznie podąży gospodarka, przyczyniając się w ten sposób do trwałego kryzysu walutowego.